Το να βρεις το σωστό επάγγελμα είναι σαν να βρίσκεις την ψυχή σου σ’ αυτόν τον κόσμο. (Thomas Moore, 1779-1852, Ιρλανδός ποιητής)
Αν τύχει να μιλήσεις με τον διπλανό σου ρώτησέ τον αν του αρέσει η δουλειά του. Αν μέσα από αυτή γεμίζει ενέργεια και μια ανεξήγητη διάθεση να συνεχίζει και να προσπαθεί όλο και περισσότερο. Πιο απλά ρώτα τον εαυτό σου. Μου αρέσει αυτό που κάνω; Ξυπνάω το πρωί με μια λαχτάρα να καταφέρω κάτι παραπάνω; Νιώθω άγχος, ή μια δημιουργική αγωνία; Και μετά από πολλές μέρες άδειας… μου λείπει λιγάκι η δουλίτσα μου; Το απόφθεγμα του Κομφούκιου με προβλημάτισε. Είναι δύσκολη εποχή για να μιλάμε για την τέλεια εργασία, το ξέρω, όμως αναρωτιέμαι… Κάποια χρόνια πριν που οι συνθήκες ήταν φαινομενικά καλύτερες κάναμε όλοι αυτό που πραγματικά μας γέμιζε;
Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους που παθιάζονται με αυτό που κάνουν. Κάποιοι είναι άνθρωποι τις καριέρας και κάποιοι όχι. Τους έχω δει να χαμογελούν όταν ξεκινούν τη μέρα τους το πρωί. Τους έχω δει να δουλεύουν ασταμάτητα, χωρίς να βρίσκουν συνέχεια κάτι για να παραπονεθούν. Τους έχω ακούσει να μιλάνε με περηφάνια γι’ αυτό που κάνουν. Τους έχω δει να πετυχαίνουν, να γίνονται όλο και καλύτεροι…
Δεν είναι εύκολο να βρεις αυτό που σε παθιάζει. Λίγο τα χρήματα, λίγο οι επιθυμίες σημαντικών τρίτων, λίγο η έλλειψη αυτοπεποίθησης (το στραβό σου το κεφάλι δηλαδή) σε έχουν μπερδέψει για τα καλά.
Αν μια προσπάθεια αξίζει τον κόπο όμως, ίσως να είναι και αυτή. Να αναζητήσεις αυτά που αγαπάς. Τον άνθρωπο σου, τη δουλειά που σε εκφράζει, την αληθινή φιλία, ένα ονειρεμένο σπιτάκι για να το γεμίσεις με αγάπη και οικογενειακή ευτυχία..ό,τι άλλο, εσύ ξέρεις…
Αν τύχει να μιλήσεις με τον διπλανό σου ρώτησέ τον αν του αρέσει η δουλειά του. Αν μέσα από αυτή γεμίζει ενέργεια και μια ανεξήγητη διάθεση να συνεχίζει και να προσπαθεί όλο και περισσότερο. Πιο απλά ρώτα τον εαυτό σου. Μου αρέσει αυτό που κάνω; Ξυπνάω το πρωί με μια λαχτάρα να καταφέρω κάτι παραπάνω; Νιώθω άγχος, ή μια δημιουργική αγωνία; Και μετά από πολλές μέρες άδειας… μου λείπει λιγάκι η δουλίτσα μου; Το απόφθεγμα του Κομφούκιου με προβλημάτισε. Είναι δύσκολη εποχή για να μιλάμε για την τέλεια εργασία, το ξέρω, όμως αναρωτιέμαι… Κάποια χρόνια πριν που οι συνθήκες ήταν φαινομενικά καλύτερες κάναμε όλοι αυτό που πραγματικά μας γέμιζε;
Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους που παθιάζονται με αυτό που κάνουν. Κάποιοι είναι άνθρωποι τις καριέρας και κάποιοι όχι. Τους έχω δει να χαμογελούν όταν ξεκινούν τη μέρα τους το πρωί. Τους έχω δει να δουλεύουν ασταμάτητα, χωρίς να βρίσκουν συνέχεια κάτι για να παραπονεθούν. Τους έχω ακούσει να μιλάνε με περηφάνια γι’ αυτό που κάνουν. Τους έχω δει να πετυχαίνουν, να γίνονται όλο και καλύτεροι…
Δεν είναι εύκολο να βρεις αυτό που σε παθιάζει. Λίγο τα χρήματα, λίγο οι επιθυμίες σημαντικών τρίτων, λίγο η έλλειψη αυτοπεποίθησης (το στραβό σου το κεφάλι δηλαδή) σε έχουν μπερδέψει για τα καλά.
Αν μια προσπάθεια αξίζει τον κόπο όμως, ίσως να είναι και αυτή. Να αναζητήσεις αυτά που αγαπάς. Τον άνθρωπο σου, τη δουλειά που σε εκφράζει, την αληθινή φιλία, ένα ονειρεμένο σπιτάκι για να το γεμίσεις με αγάπη και οικογενειακή ευτυχία..ό,τι άλλο, εσύ ξέρεις…
0 Σχόλια