3οΜΕΡΟΣ
Σημίτης. Ωραίο και συμβολικό όνομα βέβαια για Έλληνα πρωθυπουργό. Τι ήταν ο Σημίτης; Ένα τίποτε. Ένας από τους πιο μέτριους υπουργούς που διέθετε ποτέ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ένας ευθυνόφοβος ανθρωπάκος, που ποτέ δεν είχε αναλάβει σημαντικό υπουργείο και τον οποίο ακόμα τον θυμούνται για την ατολμία του. Τον θυμούνται για τα γεμάτα "συρτάρια" του με τα διαρκώς αναβληθέντα "προσεχώς". Ένας άνθρωπος που περισσότερο σε απειλεί με τη γκρίνια του και την κακομοιριά του, παρά με τις ικανότητές του και τις απειλές του. Εμείς τον θυμόμαστε για τη "γενναία" στάση του με τα "ραβασάκια" που άφηνε τρεμάμενος στο γραφείο του Ανδρέα, ο οποίος γελούσε με τον εκφραστή των αμφισβητιών του. Αυτός ο άνθρωπος "άγνωστο" πώς νίκησε στις εσωκομματικές διαδικασίες τον πρωθυπουργεύοντα τότε Τσοχατζόπουλο. Ένα "θαύμα" της πολιτικής. Επειδή "θαύματα" δεν συμβαίνουν, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Κάποιοι τον βοήθησαν και αυτό το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους.
Τι υποέτουμε ότι έγινε τότε; Επέλεξαν έναν δικό τους άνθρωπο, για να κρατήσουν "ρεζερβέ" την καρέκλα του αρχηγού. Να τη βαστά "ζεστή" και απρόσιτη για όλους τους άλλους μέχρι να την παραδώσει στον εκλεκτό τους. Έναν άνθρωπο, που στην κυριολεξία "υπνώτιζε" τους αντιπάλους του. Γιατί; Γιατί όλοι είχαν γνώση των χαμηλών ικανοτήτων του και όλοι τον υποτιμούσαν —θεωρώντας τον εφήμερο— μέχρι τη δική τους σύγκρουση. Αγνόησαν βέβαια ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Με μια τέτοια συμφωνία κάποιοι έδωσαν στον Σημίτη τη δυνατότητα να κατακτήσει μια φιλοδοξία που ούτε στα πιο προχωρημένα όνειρά του δεν θα τολμούσε να επιδιώξει. Πανίσχυροι πολιτικοί δεν κατόρθωσαν να φτάσουν στην πρωθυπουργία και το πέτυχε ο Σημιτάκος. Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός που γνώρισε ποτέ η χώρα. Τρομερά πράγματα για έναν άνθρωπο με τις ικανότητές του. Για έναν άνθρωπο, που κατά τύχη μπορέσαμε να τον δούμε πώς λειτουργεί πολιτικά, όταν συζητούσε με τον Μπλερ. Συζητούσε μ' αυτόν για τα "μάρμαρα", όπως συζητάνε οι νοικοκυρές γύρω από τη μπουγάδα …"Επειδή θα έρθει ο άντρας μου το μεσημέρι, θα μου δώσεις ένα δικό σου καθαρό τραπεζομάντιλο για να μην γκρινιάζει και μετά να σου το επιστρέψω;"
Αυτός ο άνθρωπος έγινε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας. Ο άνθρωπος, που πραγματικά δεν έχει προικιστεί από τον Μεγαλοδύναμο με τίποτε απολύτως. Δεν είναι σε τίποτε καλός. Δεν έχει κανένα απολύτως χάρισμα. Δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό από αυτά που αρέσκονται οι λαοί να έχουν οι ηγέτες τους. Ούτε καν στα δευτερεύοντα. Είναι δύσμορφος, είναι κοντός, δεν διαθέτει ευχέρεια λόγου, δεν ξέρει να περπατάει, δεν ξέρει να χαιρετάει. Τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν υπήρχε η "αυλή" του δημοσίου να τους ταΐζει σε κάποιο πόστο, δεν θα επιβίωναν καθόλου. Από τους δρόμους θα τους μάζευαν. Και όμως αυτός ο άνθρωπος με τη βοήθεια κάποιων προπαγανδιστών ταυτίστηκε με την έννοια του τεχνοκράτη και κατόρθωσε να "κρύψει" μειονεκτήματα, που σε άλλες εποχές θα ήταν καταδικαστικά για κάποιον με τους στόχους του. Αντιλαμβανόμαστε ότι γι' αυτούς που τον στήριξαν ήταν εύκολο να του ζητήσουν ό,τι ήθελαν. Του τα έδιναν όλα για ένα μικρό τίμημα. Το τίμημα αυτό ήταν να παραδώσει τη θέση του όταν θα του το ζητούσαν.
Στο διάστημα που "έκλεισαν" την πρωθυπουργική θέση επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα για την ανάδειξη του Γιωργάκη. Έπρεπε να παρουσιάσουν το "κουτσάλογο" σαν "άτι". Αποστολή βέβαια πολύ πιο δύσκολη ακόμα και από την πρωθυπουργοποίησητου Σημίτη. Γι' αυτό τους το έργο επιστράτευσαν τους πάντες. Επιστράτευσαν παλιούς φίλους του πατέρα του, που "αναγνώριζαν" στο πρόσωπό του τον πατέρα του. Επιστράτευσαν μεγαλοπαράγοντες της παγκόσμιας εξουσίας να φωτογραφηθούν μαζί του. Αραφάτ, Ολντμπράιτ και πολλοί άλλοι έσπευσαν ν' "ανακαλύψουν" το φυσικό πολιτικό "ταλέντο" του. Έσπευσαν να "προβλέψουν" το λαμπρό "μέλλον" του αναπληρωτή υπουργού των εξωτερικών. Του αναπληρωτή, που όλη η Ελλάδα γνώριζε ότι κατέλαβε χαριστικά λόγω πένθους τη θέση του και η οποία είχε ως αντικείμενο το "μη αντικείμενο" της ελληνικής ομογένειας. Συνεστιάσεις, ταξίδια, παρελάσεις και "ξύλινοι" λόγοι, που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτοι μέσα στο χρόνο. Η χαρά του ανεύθυνου και του κηφήνα.
Μέχρι που φτάσαμε στο πρώτο κρίσιμο κομβικό σημείο, που ήταν η υπουργοποίησή του. Μόνον με "τρυκ" γινόταν υπουργός εξωτερικών και με κανέναν άλλο τρόπο. Μόνον με τη μέθοδο της αντικατάστασης του υπουργού και όχι με απευθείας ορισμό του σε ανασχηματισμό. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα αντιδρούσαν και οι πέτρες. Θα τον κατασπάραζαν οι ανταγωνιστές του. Γιατί; Γιατί όλοι γνωρίζουν το πλεονέκτημα που προσφέρει η θητεία στο εν λόγω υπουργείο. Είναι ο πιο ασφαλής προθάλαμος για την πρωθυπουργία. Προβολή εκ του ασφαλούς και καθόλου φθορά. Χλιδές και καθόλου μιζέρια. Ούτε σκληρά παζάρια με κοινωνικές τάξεις ούτε σκληρές αποφάσεις και διαμαρτυρίες. "Αερολογίες" για την παγκόσμια ειρήνη, δεξιώσεις και δημόσιες σχέσεις με χρήματα του λαού. "Οράματα" της πλάκας, όπως η ολυμπιακή εκεχειρία και δυνατότητα "εξυπηρέτησης" των μεγάλων "αφεντικών". Όλα αυτά δεν θα μπορούσε να τα διεκδικήσει ο Γιωργάκης με απευθείας τρόπο και με νεκρό τον πατέρα του. Γι' αυτόν τον
λόγο μιλάμε για "τρυκ". Τότε κάποιοι αποφάσισαν να θυσιάσουν και τον φουκαρά τον Οτσαλάν, προκειμένου να δώσουν εικόνα "καλπάζοντος" στον Γιωργάκη. Όλα αυτά μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, που θα οδηγούσαν στην ομαλή διαδοχή. Στο σημείο του μεγάλου "άλματος".
Το πρόβλημα όμως εδώ είναι και πάλι το ίδιο. Ο "λαμπρός" Γιωργάκης εξακολουθεί να είναι αδύναμος. Εξακολουθεί να υπολείπεται σε ικανότητες από τους αντιπάλους του. Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος κλπ., όχι μόνον μπορούν να τον "καταπιούν", αλλά δεν χορταίνουν να το κάνουν. Ο Σημίτης, τηρώντας τη συμφωνία του, δεν έχει πρόβλημα να οδηγηθεί σε μια τιμητική "αποστρατεία", αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει στη διαδοχή. Ούτε καν τους δικούς του ανθρώπους δεν μπορεί να πείσει γι' αυτήν την επιλογή. Γιατί; Γιατί στο διάστημα αυτό γύρω από τον Σημίτη έχει στηθεί μια "αυλή" στελεχών, που βλέπουν τον Γιωργάκη σαν τον "εφιάλτη" τους. Στελεχών της "εκσυγχρονιστικής" γενιάς, που είναι έτοιμα ακόμα και να σκοτώσουν, προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Άλλη επιλογή δεν έχουν, γιατί ο Γιωργάκης έχει τη δική του "αυλή" να βολέψει.
Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης το "παιχνίδι" που παίζεται υπέρ του Γιωργάκη. Στόχος αυτού του "παιχνιδιού" είναι να "καπελώσει" ο Γιωργάκης τους υπόλοιπους, χωρίς να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους. Πώς γίνεται αυτό; Με τον τρόπο που βλέπουμε καθημερινά. Ο Γιωργάκης "διεκδικεί", χωρίς να εμφανίζεται "διεκδικητικός". Ο Σημίτης "αρνείται", χωρίς να είναι "αρνητικός". Ένα παιχνίδι, που απλά απαιτεί γνώσεις για να έρθει εις πέρας. Πώς "παίζεται"; Κάποιοι καλλιεργούν φήμες και αυτές διαμορφώνουν ένα "κλίμα". Δημιουργούν τις τεχνητές συνθήκες πόλωσης, τα αποτελέσματα της οποίας βλέπουμε στα γκάλοπ. Τεχνητές συνθήκες δημιουργούν τεχνητά αποτελέσματα, τα οποία ερμηνεύονται όπως βολεύει αυτούς που τα επιδιώκουν. Στηριζόμενοι δηλαδή στην ισχύ της πρωθυπουργικής θέσης, "απομονώνουν" αυτόν τον οποίο θέλουν και μέσω των φημών δημιουργούν έναν ισχυρό πόλο, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Έναν πόλο ομοεπίπεδο της πρωθυπουργικής θέσης. Πώς μπορείς έναν απλό και παντελώς ασήμαντο άνθρωπο να τον "αναβαθμίσεις"; Πολύ εύκολα, αν έχεις τις ανάλογες γνώσεις. Είναι σαν να ξεχωρίζει ο Πάπας έναν απλό άνθρωπο και να τον παρουσιάζει ως τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό της εκκλησίας. Αυτόματα τον τοποθετεί σε επίπεδο θεού.
Αυτό το νόημα έχουν τα παιχνίδια με τις φήμες, που "ξεχωρίζουν" τον Γιωργάκη. Ανάλογα με τις συνθήκες, άλλες φορές αυτές οι φήμες πολλαπλασιάζονται και άλλες φορές χάνονται. Ό,τι όμως και να γίνεται, ο Γιωργάκης εμφανίζεται ανεύθυνος γι' αυτές. Δεν μπορεί να γίνει στόχος αυτών που αισθάνονται "καπελωμένοι" από τον διπολισμό. Άλλες φορές οι φήμες αποδίδονται στη ΝΔ και άλλες φορές σε παρανοήσεις. Ταυτόχρονα δεν μπορεί να πέσει θύμα επίθεσης για το πολιτικό του έργο, γιατί δεν το επιτρέπει η ιδιομορφία της θέσης του. Γιατί; Γιατί απλούστατα είναι υπουργός εξωτερικών και κάνει τα θελήματα των ΗΠΑ. Αν κάποιος του επιτεθεί, κατηγορώντας τον για το έργο του, στην πραγματικότητα ανοίγει τον "τάφο" του; Αναγκαστικά θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με την αμερικανική πολιτική και αυτό είναι ανθυγιεινό για την πολιτική καριέρα τού οποιουδήποτε, όσο ισχυρός κι αν είναι. Χάρισε μια ολόκληρη μειονότητα στην Τουρκία και κανένας "εθνοπατέρας" δεν τόλμησε να ψελλίσει κάτι εναντίον του. Όταν δεν τον κρίνεις για κάτι το τόσο εμφανώς προδοτικό, θα τον κρίνεις για τη φιλοαμερικανική πολιτική του στο θέμα του Ιράκ ή της Γιουγκοσλαβίας;
Την ίδια ώρα λοιπόν που ο "θωρακισμένος" Γιωργάκης εμφανίζεται να "διεκδικεί" έστω και βουβά, ο Σημίτης εμφανίζεται "αρνητικός", χωρίς όμως να παίρνει σαφή θέση που να τον δεσμεύει. Γιατί το κάνει αυτό; Για να λειτουργεί ως "λαγός" του κουτσού Γιωργάκη. Για να τον παρασέρνει στην ταχύτητα της διαδοχής. Για να εμφανίζεται ο ίδιος ως στόχος του Γιωργάκη, ο οποίος όπως είπαμε δεν "στοχεύει". Για να εμφανίζεται ως στόχος ανατροπής του Γιωργάκη και όχι ως συνεταίρος του. Ποιο το κέρδος; Δημιουργεί συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις, που ωφελούν τον Γιωργάκη. Τον κάνει "ομοεπίπεδό" του. Όλοι οι διαφωνούντες, οι κουρασμένοι ή οι υποβαθμισμένοι από τον Σημίτη αναγκαστικά θα συσπειρωθούν γύρω από αυτόν που εμφανίζεται σαν ικανός να τον ανατρέψει. Το ίδιο γίνεται και από την άλλη πλευρά. Αναγκαστικά όλοι όσοι αμφισβητούν τον Γιωργάκη θα συσπειρωθούν γύρω από τον Σημίτη και αυτό θα είναι το τέλος τους. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο "μονομάχος", που θα ηγηθεί του αγώνα τους, έχει συμφωνήσει εκ των προτέρων να χάσει τη μάχη. Ό,τι και να κάνουν, θα χάσουν τη μάχη, γιατί απλούστατα το δίπολο τους καταστρέφει.
Εδώ βρίσκεται η εξυπνάδα της πρακτικής. Αν ο Σημίτης εμφανιζόταν θετικός απέναντι στον Γιωργάκη, όλοι οι θιγόμενοι θα δημιουργούσαν "μπλοκ–πόλο" εναντίον καί των δύο. Έναν πόλο, που εύκολα θα νικούσε καί τον πρωθυπουργό καί τον υποτιθέμενο σφετεριστή της θέσης του. Σήμερα, με τις "πάσες" μεταξύ Σημίτη και Γιωργάκη έχουν ήδη χάσει το παιχνίδι. Ο Γιωργάκης τους "καπέλωσε", εφόσον η κοινή γνώμη ήδη έχει σχηματίσει την άποψη ότι οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ είναι ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο.
Αν στο έξυπνο αυτό παιχνίδι προσθέσει κάποιος και τις "ευλογίες" των ΗΠΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι αρκετά εύκολα για τους συνωμότες. Δεν ήρθε για πλάκα ο Μίλερ στην Ελλάδα. Είχε μια αποστολή να φέρει εις πέρας και απ' ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει εύκολα. Ή μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε τον Σημίτη να πάρει θέση στο θέμα της διαδοχής, ο Γιωργάκης είχε συνάντηση με τον Μίλερ; Από την τηλεόραση της αμερικανικής πρεσβείας παρακολουθούσε την ομιλία του πρωθυπουργού; Ο "ευχαριστούμε την αμερικανική κυβέρνηση" γνώριζε ποιοι τον παρακολουθούν και από πού; Λειτουργούσε κάτω από καθεστώς πίεσης, όταν γνώριζε ότι κάποιοι τον μελετούν εκείνη την ώρα; Αν το γνώριζε, τότε αναγκαστικά θα έπρεπε να πει το "ποίημα", γιατί σε άλλη περίπτωση θα είχε πρόβλημα. Λογικό δεν είναι; Είναι τυχαίο ότι το σύνολο της ομιλίας του ήταν γραμμένο εκ των προτέρων και δεν ξέφυγε ούτε μια γραμμή απ' αυτό;
Σ' αυτό το "παιχνίδι" βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Μητσοτάκης. Λείπει ο Μάης απ' τη σαρακοστή; Αυτός, με την μεγάλη του "εμπειρία", κατάλαβε ότι υπάρχει εσωκομματικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ. Τι έκανε; Είπε την αλήθεια. Είπε ότι είναι συμφωνημένο το παιχνίδι και ότι το πραγματικό πρόβλημα προφανώς βρίσκεται μεταξύ του Γιωργάκη και των δελφίνων και δεν είναι βέβαια αυτό το οποίο φαίνεται. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι, όταν ο Μητσοτάκης λέει την αλήθεια, κανείς δεν τον πιστεύει. Το πρόβλημα είναι ότι "ακυρώνει" την αλήθεια και αυτό είναι το μεγάλο κι ανυπέρβλητο ταλέντο του. Μια πραγματική Κασσάνδρα. Αρκεί να πει κάτι ο Μητσοτάκης και όλοι το αμφισβητούν ως ενδεχόμενο. Αρκεί να "δείξει" κάτι ο Μητσοτάκης και όλοι το παραβλέπουν. Έριξε κι αυτός με τον τρόπο του "νερό" στον "μύλο" των υπερατλαντικών αφεντικών. Στήριξε όπως μπορούσε το τεχνητό δίπολο. Έχει κι αυτός τους λόγους του. Ελπίζει κι αυτός να είναι "καλός" μ' αυτούς, εφόσον ονειρεύεται ένα νέο δίπολο παπανδρεϊσμού και μητσοτακισμού, που θα διαχειρίζεται την εξουσία για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια.
Αυτό που δείχνουν όλοι αυτοί να αγνοούν είναι το εξής: Το δύσκολο δεν είναι αυτό το οποίο επιχειρούν να κάνουν σήμερα, αλλά αυτό που ακολουθεί. Έστω ότι εύκολα ή δύσκολα καταφέρνουν και δίνουν στον Γιωργάκη την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έστω ότι το ΠΑΣΟΚ κερδίζει ακόμα και τις εκλογές. Και τι έγινε; Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Το κράτος είναι υπερχρεωμένο. Κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ θυμίζει Αργεντινή. Το χρυσοφόρο δημόσιο κεφάλαιο έχει ξεπουληθεί, η εθνική παραγωγή έχει καταρρεύσει, η αγορά μονοπωλείται από τις πολυεθνικές και το ευρώ δεν επιτρέπει πειραματισμούς. Ο ίδιος ο Θεός ν' αναλάβει, δεν μπορεί να κυβερνήσει υπό αυτές τις συνθήκες. Ευνόητο είναι λοιπόν ότι τα δύσκολα έρχονται και αυτά κάποιος πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Ποιος θα το κάνει αυτό; Ο Γιωργάκης; Όταν θ' αρχίσουν να βγαίνουν στους δρόμους τα εκατομμύρια των Ελλήνων, που δεν θα μπορούν να επιβιώσουν, τι θα γίνει; Πού θα βρεθεί το μέσον το οποίο θα κατευνάσει τη λαϊκή οργή; Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να ασκηθεί κοινωνική πολιτική; Μέχρι τις εκλογές μπορείς να φτάσεις με νέα δάνεια. Την επομένη των εκλογών τι θα κάνεις; Ποιος θα τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Ο George Papaηdreou; Θα τον βάλουν τον Γιωργάκη στη μέση της "κολάσεως" για να παλέψει με τα θηρία; Θα βάλουν τον Γιωργάκη να βγάλει τα "κάστανα" από τη "φωτιά"; Αστεία πράγματα και μόνον να τα σκεφτεί κάποιος.
Όλα αυτά είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης. Δεν είναι μόνον οι αυτόχθονες "σωτήρες" που δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Η ίδια άγνοια χαρακτηρίζει και τα "brain tanks" της υπερδύναμης. Δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Βάζουν την "ορχήστρα" να παίζει τη στιγμή που ο αμερικανικός "Τιτανικός" βυθίζεται. Αναλώνονται στα δευτερεύοντα και δεν βλέπουν αυτά τα οποία πραγματικά συμβαίνουν. Δεν βλέπουν ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καλά στην "υγεία" του. Ο ίδιος ο αμερικανικός λαός έχει αρχίσει να τον βλέπει ως το μεγάλο πρόβλημα του πλανήτη. Τα ίδια προβλήματα έχει και ο συνέταιρός τους; Ο σιωνισμός έχει χάσει το "φωτοστέφανο" του ολοκαυτώματος και είναι πλέον ορατός ως εχθρός των λαών. Ο ίδιος ο ισραηλινός λαός έχει αρχίσει ν' αμφισβητεί τους στόχους του. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν δείχνει ότι είναι ικανή να επιβιώσει. Στο Ιράκ καθημερινά σκάβεται ο "τάφος" της υπερδύναμης και όχι κάποιες νέες πετρελαιοπηγές. Η "αιμορραγία" είναι ακατάσχετη και δεν μπορεί να την αντέξει ακόμα και ένα κράτος όπως οι ΗΠΑ. Έννοιες όπως "μεσοπρόθεσμος" ή "μακροπρόθεσμος γεωπολιτικός σχεδιασμός" υπάρχουν πλέον μόνον στα βιβλία της στρατηγικής και πουθενά αλλού. Η μέρα να "βγαίνει"… και είναι επιτυχία για τους Αμερικανούς.
Αυτά όλα θα έπρεπε να τα λάβουν υπ' όψιν τους ως δεδομένα οι μανδαρίνοι της Ουάσιγκτον. Το ίδιο όμως θα έπρεπε να κάνουν και οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι σήμερα τρέχουν στην πρεσβεία τους για να υποβάλουν τα σέβη τους. Αυτοί μάλιστα θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους, γιατί εδώ βρίσκεται η πατρίδα τους και όχι στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Για όλους αυτούς εδώ βρίσκεται τόσο ο "Παράδεισος" όσο και η "Κόλαση". Αντεθνικά παιχνίδια αυτού του επιπέδου είναι υπέρ του δέοντος επικίνδυνα σε τέτοιες εποχές. Αν πέσουν οι τύραννοι, θα τους ακολουθήσουν και οι λακέδες τους.
Τι γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση; Ο θάνατος της αλεπούς. Ανοίγονται αρχεία μυστικών υπηρεσιών. Χάνονται πόστα σημαντικά για την ασφάλεια κάποιων προσώπων. "Φλυαρούν" άνεργοι πράκτορες, προκειμένου να ρευστοποιήσουν το κεφάλαιό τους. Υπόδικοι διαπραγματεύονται την τύχη τους με αντάλλαγμα πληροφορίες. Αλίμονο σ' αυτούς που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι "καθαροί". Αλίμονο σ' αυτούς που φόρτωσαν "γραμμάτια" έναν λαό τον οποίο ανέλαβαν να τον "σώσουν". Εμείς εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε. Υπομονή διαθέτουμε και δεν μας πήραν και τα χρόνια. Το "λυκόφως" της αυτοκρατορίας δεν είναι μακριά. "Θα είμαστε και εμείς εκεί" …όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν. Μας αρέσει να βγαίνουμε έξω όταν "σκοτεινιάζει".
ΠΗΓΗ: http://www.eamb.gr
0 Σχόλια