Ένας άλλος πόλεμος, ο πόλεμος των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι πολύ πιθανόν να βρίσκεται πίσω από την εμφύλια σφαγή στην Συρία, αφού νεότερα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από γαλλικά think tank και ιστοσελίδες συνδεδεμένες με αυτά "φωτίζουν" κάποιες άγνωστες πτυχές που υπάρχουν: Τώρα αποκαλύπτεται ότι το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία είχαν συμφωνήσει στις 25 Ιουνίου του 2011, λίγο προν ξεκινήσει η εξέγερση, δηλαδή στην Συρία, την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου ο οποίος θα ανεφοδίαζε την Δύση με ιρανικό φυσικό αέριο.
Η ιρακινή κυβέρνηση, όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν, ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τους σιίτες που αποτελούν και την πλειοψηφία στην χώρα, οπότε δεν ξενίζει αυτή η συμμετοχή.
Ο αγωγός αυτός θα τροφοδοτείτο από το φυσικό αέριο του τεράστιου κοιτάσματος South Pars το οποίο μοιράζεται μεταξύ Ιράν και Κατάρ στον Κόλπο.
Το συνολικό μέγεθος του κοιτάσματος είναι 35,7 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα απολήψιμου φυσικού αερίου και από αυτά το Ιράν κατέχει τα 10,2 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα με το Κατάρ να κατέχει τα υπόλοιπα.
Το σχέδιο των Ιρανών περιελάμβανε την κατασκευή ενός αγωγού 1.500 χλμ ο οποίος θα ξεκινούσε από τον τερματικό σταθμό φυσικού αερίου Asalouyeh στις ακτές του Ιράν στον Κόλπο όπου καταλήγουν οι αγωγοί από τις εξέδρες του κοιτάσματος South Pars και την μεταφορά του φυσικού αερίου στην Συρία μέσω Ιράκ. Το τελικό κόστος αυτής της επένδυσης ήταν 10 δισεκατομμύρια δολάρια και άλλαζε ολόκληρο το ενεργειακό status της Μέσης Ανατολής, αφού για πρώτη φορά οι Ιρανοί επεξαρτούσαν από τον Κόλπο τις εξαγωγές φυσικού αερίου της χώρας.
Στην Συρία το φυσικό αέριο επρόκειτο να υγροποιηθεί σε ένα παράκτιο τερματικό σταθμό και να μεταφερθεί με πλοία στην Ευρώπη την μεγαλύτερη, σταθερή αγορά πλησίον της Μέσης Ανατολής, κυρίως σε σταθμούς αποθήκευσης που ελέγχονταν από τους Ρώσους, αλλά και από τους Γάλλους..
Λίγους μήνες μετά την υπογραφή της συμφωνίας, άρχισαν ξαφνικά οι ταραχές που εξελίχθηκαν εν συνεχεία σε έναν σφοδρό εμφύλιο πόλεμο με 40.000 νεκρούς μέχρι στιγμής και από τις δύο πλευρές.
Σημειώνεται ότι στο συριακό λιμάνι Baniyas καταλήγει ο ανενεργός πετρελαιαγωγός Kirkuk Baniyas ο οποίος είχε χωρητικότητα 300.000 βαρέλια την ημέρα και ο οποίος θα αποτελούσε την τερματική περιοχή ενός νέου αγωγού πετρελαίου, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που υπογράφηκε το 2010 μεταξύ Ιράκ και Συρίας, καθώς η ανακατασκευή του πρώτου αγωγού είχε κριθεί ασύμφορη.
Οι δύο νέοι αγωγοί σχεδιαζόταν να μεταφέρουν 1,5 εκατ. βαρέλια αργού πετρελαίου την ημέρα και ο δεύτερος 1,25 εκατ. ελαφρότερου αργού πετρελαίου την ημέρα.
Εκτιμήσεις των δυτικών think tank αναφέρουν ότι είναι πολύ πιιθανό ότι τα σχέδια των αγωγών θα πραγματοποιηθούν, αλλά το φυσικό αέριο δεν θα προέρχεται από το Ιράν, αλλά από το Κατάρ, ενώ και ο αγωγός πετρελαίου θα γίνει και μάλιστα πιο ενισχυμένος και πιθανόν διπλός, απ'όπου θα μεταφέρεται πετρέλαιο από την Σαουδική Αραβία, το Ιράν και τα Εμιράτα του Κόλπου σε μία επιχείρηση που έχει πρακτικά τον ίδιο αντικειμενικό στόχο: Να μειωθεί η σημασία της δια θαλάσσης μεταφοράς πετρελαίου στον Κόλπο και να μειωθεί η έκταση της απειλής του Ιράν περί "σφραγίσματος" των Στενών του Ορμούζ...
Πάντως, βλέπουμε ότι όπου υπάρχουν αγωγοί που δεν είναι αρεστοί στους δυτικούς, ακολουθούν ... ανατροπές, γενικώς. Είτε με το καλό (κυβέρνηση Καραμανλή, Ελλάδα 2009), είτε με το κακό (καθεστώς Άσαντ, Συρία, 2011 μέχρι σήμερα)...
ΠΗΓΗ: defencenet.gr
0 Σχόλια