Κρίμα. Που ξοδεύουμε τον χρόνο μας, τη ζωή μας, την ύπαρξη μας την ίδια… ψάχνοντας την αγνότητα πάνω στα κορμιά, αναζητώντας την τελειότητα τους, την στρατευμένη ομορφιά τους, τον γλαφυρό ερωτισμό τους, τις καμπύλες και τις ευθείες τους. Μας ελκύουν μαζί με τα σώματα και όλα τα «αξεσουάρ» τους… τα ρούχα, τα αρώματα, τα glitter, η δήθεν δυσκολία των χαρακτήρων που εσωκλείουν, το εύκολο της γύμνιας, το in περπάτημα, οι βαρύγδουπες ατάκες, καμιά φορά το χαμόγελο που ξεφεύγει ή η μελαγχολία του προσώπου που επίσης ξεφεύγει, το κράτημα του τσιγάρου, η ίδια η γλώσσα που μιλά ένα σώμα, το ζαμανφουτιλίκι ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός cool image.
Μέσα σε όλη αυτή την χαλαρή αναζήτηση της αγνότητας επί της σαρκός υπάρχει ένα ακόμη κρίμα…!Κρίμα που δεν μας έμαθε κανείς ή που βουλώσαμε τα αυτιά μας σ’ εκείνο το σπουδαίο άκουσμα… πως η αγνότητα βρίσκει χώρο μόνο στις ψυχές. Είναι κάτι σαν την μετεξέλιξη της παιδικής αθωότητας που την κουβαλάμε όλοι μέσα μας, αλλά δυστυχώς δεν την έχουμε βιώσει όλοι στον ίδιο βαθμό ή με τον ίδιο ιδανικό τρόπο. Αυτό το πέπλο λοιπόν ή έχει σκεπάσει τα χρόνια που ακολούθησαν ή έχει πεταχτεί στα αζήτητα προ πολλού.
Αν έχει πεταχθεί… ποιά αγνότητα ψυχής, ποιό βλέμμα, ποιά αφή και ποιο μονοπάτι λύτρωσης; Όλα είναι δέρμα χωρίς το αίμα του. Όλα είναι χείλη χωρίς τη ζεστασιά τους. Όλα είναι άγγιγμα χωρίς βαθιά δακτυλικά αποτυπώματα. Όλα είναι δρόμος χωρίς επίτιμους σταθμούς. Κοινώς… τίποτα. Αν πάλι τα παραμύθια κατοικούν ακόμη μέσα μας και σπρώχνουν τις δεκαετίες με μια ιδιαίτερη προστασία μπροστά στις «δαγκάνες» των ανελέητων καιρών, τότε να… κάτι γίνεται. Κάτι μπορεί να ορθώσει ανάστημα στα δύσκολα… ένας φανταστικός ωραίος κόσμος.
Και για να περάσουμε στο δια ταύτα… οι άνθρωποι είμαστε όπως οι πόρτες. Κλειδώνουμε δεξιόστροφα και ξεκλειδώνουμε αριστερόστροφα. Κι όταν ζητάμε να ολοκληρωθούμε, ψάχνουμε κάποιον ή κάτι να μας ξεκλειδώσει. Κάποιον ή κάτι που να έχει αντίθετη φορά από μας, αλλά στα μισά θα βρεθούμε οπωσδήποτε. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η αγνότητα… στο ξεκλείδωμα, στην βόλτα που θα κάνει το κλειδί, στους «κόμπους» που θα προσπεράσει. Κι είναι αλήθεια πως σε κάθε πόρτα ταιριάζει ένα κλειδί. Τα αντικλείδια πάντα έχουν ελάττωμα κι αργά ή γρήγορα δεν θα τα βρίσκουν με την κλειδαριά.
Στο όνομα της αγνότητας, στο πάτημα μιας φιλόξενης «κλειδαριάς», εκεί που η ψυχή με την σάρκα διαχωρίζουν τη θέση και την ισχύ τους… όλοι εμείς χτίζουμε τα παλάτια μας, τις παράγκες μας, τις φωλιές μας, ανάλογα με το μέρος που ζητά καθένας να ξαπλώσει το όλον του. Κι έπειτα βάζουμε τις ταμπέλες μας και τα πασσαλάκια μας. Δίνουμε ονόματα γύρω τριγύρω και φτιάχνουμε φραγμούς από φόβο ή άμυνα. Δίνουμε ταυτότητες στις πράξεις μας και φτιάχνουμε φράγματα για τις ανάρμοστες συμπεριφορές των άλλων.
Εύχομαι καμιά φορά να μπορούσα να θυμηθώ τις λέξεις που έλεγα παιδί για να τα κάνω όλα απλά και διάφανα. Να μπορώ να ακουμπώ εκείνη την άπλετη αγνότητα κι εκείνη την απονήρευτη διάσταση των πραγμάτων. Άλλες φορές πάλι εύχομαι να μου θυμίσει κάποιος τις λέξεις που έλεγα παιδί, να μου τις ξυπνήσει, να μου τις κάνει ξανά σημαντικές. Κι αν οι φίλοι μου επιμένουν πως… αν εσύ δεν ξεκλειδώσεις κανείς δεν θα σε ξεκλειδώσει ποτέ, εγώ δεν παύω να πιστεύω πως δεν μπορείς να αφήνεις «ανοιχτά» για όλους. Είναι αφόρητα οδυνηρό να μοιάζεις με «ξέφραγο αμπέλι», που ξέρεις εξ’ αρχής ότι δεν θες να δρέψεις τους καρπούς του.
0 Σχόλια