Σε ένα μικρό μπακάλικο της Κυψέλης, τίγκα στα «αποικιακά» προϊόντα και στα εξωτικά μπαχαρικά, ανακάλυψα πριν από λίγα χρόνια το ξακουστό ινδονησιακό καρύκευμα sambal oelek και ως σήμερα ο αφόρητα καυστικός αυτός πολτός από πιπερίτσες-φόνισσες δεν έλειψε ποτέ από την κουζίνα μου. Φροντίζω να ρωτώ πάντοτε τους μουσαφιραίους μου για το πόσο αντέχουν στα καυτερά και έτσι όταν μαγειρεύω τηγανητό ρύζι με λαχανικά ή ετοιμάζω γκουακαμόλε δεν ανακατεύω περισσότερο από μισό κουταλάκι ανά άτομο. Σε όσους αρειμανίως δηλώσουν πυρίμαχοι απονέμεται επιπλέον δόση απευθείας στο πιάτο για να τραβήξουν μια δοκιμασία θάρρους που κάποτε έπαιζε σπουδαίο ρόλο στις γιορτές των Αζτέκων. Το ζητούμενο σήμερα, όπως και τότε, είναι να αποτελειώσεις το φαγητό σου χωρίς αναστεναγμούς ή τρεμοπαίξιμο στα βλέφαρα και ας τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι. Διαβάστε περισσότερα στο boro.gr |
0 Σχόλια