"Το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας ή Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου". Για τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων

Με αφορμή την Φάση 3 του πρότζεκτ κοινωνικής τέχνης «Το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας ή Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου», (που ξεκίνησε στις 4 Ιουλίου στο δήμο Κορυδαλλού και ολοκληρώθηκε στις 17 του ίδιου μήνα), αλλά και τη συνέχεια του πρότζεκτ από Σεπτέμβρη σε άλλους δήμους, συνομιλήσαμε με την εικαστικό και ιστορικό τέχνης, Ελένη Πολυχρονάτου, στην οποία ανήκει η ιδέα, με σκοπό να μας «διαφωτίσει» για τον κοινωνικό και εικαστικό χαρακτήρα του εγχειρήματος της καθώς και τη σύλληψη μιας τέτοιας ιδέας.

Πώς προέκυψε η ιδέα και τι αποτελέσματα έχει μέχρι στιγμής σε κοινωνικό επίπεδο;
Η ιδέα βασίζεται στο τρίπτυχο- «Τέχνη - Επαναχρησιμοποίηση της Ύλης - Προσφορά στον Συνάνθρωπο » και τα αποτελέσματα είναι υπό εξέλιξη. Όμως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, και μόνο η ύπαρξη των έργων με τη σιωπηλή διδασκαλία που προσφέρουν θεωρώ ότι είναι κάτι σημαντικό. Είναι σύμβολα αλλά και χώροι προσφοράς και το καλό, ξέρετε, είναι μεταδοτικό. Επίσης, θέλω να προσθέσω, πως όλοι γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι σημαίνει δημόσιος χώρος και τι ρόλο παίζει ο βανδαλισμός. Το γεγονός ότι όλα αυτά τα έργα/σύμβολα δεν έχουν ακόμη καταστραφεί, είναι γιατί ενδεχομένως αποτελούν σημεία «ζωντανά» μέσα στη πόλη τα οποία γεννούν διαρκώς πράγματα, όπως τα λουλούδια ανθίζουν στα λιβάδια. Έτσι και ο δήμος που τα εμπεριέχει, αντίστοιχα, αποτελεί μια ευρύτερη οικογένεια η οποία προσφέρει αφιλοκερδώς ό,τι μπορεί στα μέλη της. Και μπορεί να προσφέρει, απ’ όσο καταλαβαίνω, πάρα πολλά, αρκεί να κοιτάζουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Το πρότζεκτ «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» είναι μια κίνηση που ξεκίνησε το Μάρτιο και συνεχίζεται ακόμα. Πείτε μας δυο λόγια για το εγχείρημα σας.
Η ιδέα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το Μάρτιο, στα μέσα του 2012 καθώς κρατούσα στα χέρια μου τρεις άξονες και σκέφτηκα ότι η σύνδεσή τους θα μπορούσε να έχει μια λειτουργία αφ’ ενός, και μια ευκολία δημιουργίας αφ’ ετέρου. Η αρχή της υλοποίησης έγινε στο σεμινάριο με θέμα «Τέχνη και Περιβάλλον», το οποίο πραγματοποιήσαμε για το μάθημα της Διδακτικής της Τέχνης στην ΑΣΚΤ, και μετά αυτό απλώθηκε. Η ειδική εκπαίδευση που έχω λάβει για την κοινωνική τέχνη και για την στρατηγική της Μεγάλης Κλίμακας είναι ο οδηγός μου.

Πέρα από τον κοινωνικό του χαρακτήρα, το πρότζεκτ αποτελεί και μια εικαστική πρόταση. Νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν τις «εν-τεχνες» κρεμάστρες που συγκεντρώνουν πολύτιμα αγαθά για συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη. Μιλάμε συνάμα και για μια υπαίθρια έκθεση;

Κατ’ αρχάς δεν είναι ή δεν θα είναι μόνο νέοι καλλιτέχνες. Επιπλέον, είναι εικαστικά έργα που έχουν μια λειτουργία, την συμμετοχή των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο τα πολύτιμα αγαθά το ζητούμενο, είναι η υπενθύμιση της πνευματικότητας, που είναι και η ουσία σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με την τέχνη. Επιπροσθέτως, το πρότζεκτ δεν χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο απλά ως «εκθεσιακό» χώρο και τα έργα τέχνης απλά ως μια «υπαίθρια έκθεση». Είναι μια μορφή τέχνης που γεννιέται μέσα από τη διάδραση των διαφόρων χρηστών και κατά συνέπεια δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε χρήστης έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο έργο τέχνης, αλλάζοντας πολλές φορές την βασική εικόνα του.

Μια δημόσια δράση λοιπόν, που μέσω της τέχνης προσφέρει βοήθεια σε όσους την έχουν ανάγκη. Η ιδέα σας γεννά το εξής ερώτημα: μπορεί τελικά η τέχνη να συνεισφέρει κοινωνικά;
Περίπου έναν αιώνα πριν ο Malevich είχε διατυπώσει την άποψη ότι «στις μέρες μας καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι το περιεχόμενο της τέχνης, αλλά ότι η τέχνη πρέπει να γίνει το περιεχόμενο της ζωής, αφού μόνο έτσι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη». Βλέπουμε πολύ συχνά κομμάτια ζωής να μπαίνουν μέσα στο χώρο της τέχνης, και εμείς οι καλλιτέχνες να εργαζόμαστε με αυτά τα ακρωτηριασμένα μέλη ψυχών όπως ο χασάπης στο πάγκο του με τα κρέατα. Προσωπικά βλέπω μια άλλου είδους τέχνη εκείνη στην οποία η υψηλή συγκίνηση, η οργάνωση και η φώτιση της ζωής μέσα από το Δίαυλο/Πύλη της τέχνης απλώνεται μέσα στη ζωή και βοηθά στην πρόοδο των συνανθρώπων μας και ευρύτερα της κοινωνίας. Αυτό όμως προϋποθέτει έναν άνθρωπο που υπηρετεί την τέχνη του με όλη του την καρδιά και άρα είναι ένας αληθινός καλλιτέχνης.

http://www.artnews.gr