Από μικρός ενάρετος
Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασία, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ήταν ευλογημένος από τη κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την χάριν του Θεού και γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματά της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολονότι είχε κι εκείνος σάρκα εν τού τούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ήταν αγνός, αγνότατος.
Δεν άφησε επίσης να τον κυριεύση κανένα γήινο πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στη φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την χάρη του Θεού πολέμησε όλα τα δολώματα της της φθαρτής και πρόσκαιρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του.
Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στη άσκηση της αρετής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιώνιας ζωής της παντοτινής ευτυχίας.
Η αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομιά, γεμάτος ανακούφιση και χαρά είπε:
<<Πέταξα μια βαριά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια.Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ο δρόμος της αληθινής ζωής.. Απαλλαγμένος, λοιπόν, ο Άγιος από τα φθαρτά, αλλά και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη σε φτωχούς δυστυχισμένους και με θεάρεστα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιώτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερο κάνει τον άνθρωπο η διδασκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλοσόφων! Αυτό το βλέπουμε, εάν συγκρίνουμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραννος. Τον δουλεύει ο άνθρωπος σαν αφεντικό του. Είναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι' αυτό και αυτός πήρε τα χρήματά του, ανέβηκε σ' έναν παραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στην θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: <<Κράτης Κράτητα ελευθεροί >>. Εγώ δηλ. ο Κράτης με το να πατάξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτό μου.
Κι ο Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρήματά του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωισμό του. Πέταξε τα χρήματά του για να του πούνε ένα <<μπράβο>>. Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα αποχωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωισμό. Αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το τυραννικό πάθος του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη
και τον εγωισμό αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρόνως και τη θεία χάρη βοηθό.
Ο Κράτης ήταν ένας που το έκανε αυτό οδηγούμενος από φιλοσαρκία, οι χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κάθε γενιά πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ένα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Όλα τα πλήθη των μοναστών <<αποθέτουν πάντα όγκον>> όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την βασιλείαν του θεού. Δίδουν τα γήινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίδουν τα ρέοντα και παίρνουν τα νόμιμα και παντοτινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν εις την Βασιλεία του Θεού. Έχουν υπ' όψει τους το : <<ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλεία του Θεού >>, που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφία των ανθρώπων!
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παιδιών. Του έκαναν εντύπωση τα λόγια του Κυρίου: <<Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδιά ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών... Των γαρ τοιούτων εστίν, η Βασιλεία του Θεού>>. των μικρών παιδιών δηλ., που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Το κτυπάει ο πατέρας του και πάλι πηγαίνει σ' αυτόν. Τον χτυπάει ο φίλος του και δεν το κρατάει, αλλά σε λίγο πάλιν παίζουν μαζί. Ενώ οι μεγάλοι το κρατούν σαν καμήλα μέσα τους. Γι' αυτό ήθελε να τα βοηθήσει, να τα προστατεύσει τα παιδιά.
Και στην αγία του εκείνη επιθυμία ο Παντογνώστης Θεός του έδωσε την Χάρι Του, να μπορεί να κάνει θαύματα. Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική του δύναμη να θεραπεύει τα ασθενή παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους.
Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ' έρημα μέρη, για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού.
Και όταν έφθαναν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και παρακαλούσαν να γιατρεψει τα παιδιά τους.
Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλοσύνη και συμπόνια έπαιρνε τα άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε.
Παιδιά άρρωστα έβρισκαν την υγεία τους. Παθήσεις διαφόρων ειδών εξαφανιζόταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπορούσε ν' αντισταθεί.
Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεό.
Δοξολογούσε κι εκείνος ακατάπαυστα το Άγιο Όνομα Του και ευχαριστούσε για τα θαύματα αυτά, που τον αξίωνε να τελεί.
Έπειτα γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια, που είχαν λυτρωθεί από την αρρώστια.
Ένα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό, άνθιζε στο πρόσωπο του σεβάσμιου ασκητή.
Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ' όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό, για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του. Έτσι δόξαζε ο , Άγιος Θεός το όνομα του οσίου Στυλιανού, που αφιέρωσε την ζωή του στην δόξα του θεού..
ΙΑΤΡΟΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ
Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπείας των παιδιών, που δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού.
Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους, ευτέκνους, με την προσευχή του.
Πολλοί πιστοί χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.
Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντας σαν τάμα την εικόνα του, απέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασία, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ήταν ευλογημένος από τη κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την χάριν του Θεού και γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματά της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολονότι είχε κι εκείνος σάρκα εν τού τούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ήταν αγνός, αγνότατος.
Δεν άφησε επίσης να τον κυριεύση κανένα γήινο πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στη φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την χάρη του Θεού πολέμησε όλα τα δολώματα της της φθαρτής και πρόσκαιρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του.
Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στη άσκηση της αρετής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιώνιας ζωής της παντοτινής ευτυχίας.
Η αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομιά, γεμάτος ανακούφιση και χαρά είπε:
<<Πέταξα μια βαριά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια.Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ο δρόμος της αληθινής ζωής.. Απαλλαγμένος, λοιπόν, ο Άγιος από τα φθαρτά, αλλά και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη σε φτωχούς δυστυχισμένους και με θεάρεστα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιώτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερο κάνει τον άνθρωπο η διδασκαλία του Χριστού, από τη διδασκαλία των φιλοσόφων! Αυτό το βλέπουμε, εάν συγκρίνουμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος, Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραννος. Τον δουλεύει ο άνθρωπος σαν αφεντικό του. Είναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι' αυτό και αυτός πήρε τα χρήματά του, ανέβηκε σ' έναν παραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στην θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: <<Κράτης Κράτητα ελευθεροί >>. Εγώ δηλ. ο Κράτης με το να πατάξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτό μου.
Κι ο Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρήματά του, αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωισμό του. Πέταξε τα χρήματά του για να του πούνε ένα <<μπράβο>>. Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα αποχωρίζονται, και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωισμό. Αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το τυραννικό πάθος του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη
και τον εγωισμό αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρόνως και τη θεία χάρη βοηθό.
Ο Κράτης ήταν ένας που το έκανε αυτό οδηγούμενος από φιλοσαρκία, οι χριστιανοί όμως που το πετυχαίνουν εφαρμόζοντας την διδασκαλία του Χριστού είναι εκατομμύρια. Πράγματι σε κάθε γενιά πόσα εκατομμύρια εγκαταλείπουν τα εγκόσμια και ζουν θεληματικά φτωχοί. Ένα από τα τρία προσόντα του μοναχού είναι η ακτημοσύνη. Όλα τα πλήθη των μοναστών <<αποθέτουν πάντα όγκον>> όχι για ένα κούφιο μπράβο, αλλά για να αποκτήσουν την βασιλείαν του θεού. Δίδουν τα γήινα και παίρνουν τα επουράνια. Δίδουν τα ρέοντα και παίρνουν τα νόμιμα και παντοτινά. Αποθέτουν το βάρος του πλούτου για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν για να εισέλθουν εις την Βασιλεία του Θεού. Έχουν υπ' όψει τους το : <<ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλεία του Θεού >>, που είπε ο Κύριος. Πόσο λοιπόν ανώτερη είναι η διδασκαλία του Χριστού από την φιλοσοφία των ανθρώπων!
ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν την ψυχή των μικρών παιδιών. Του έκαναν εντύπωση τα λόγια του Κυρίου: <<Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδιά ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών... Των γαρ τοιούτων εστίν, η Βασιλεία του Θεού>>. των μικρών παιδιών δηλ., που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Το κτυπάει ο πατέρας του και πάλι πηγαίνει σ' αυτόν. Τον χτυπάει ο φίλος του και δεν το κρατάει, αλλά σε λίγο πάλιν παίζουν μαζί. Ενώ οι μεγάλοι το κρατούν σαν καμήλα μέσα τους. Γι' αυτό ήθελε να τα βοηθήσει, να τα προστατεύσει τα παιδιά.
Και στην αγία του εκείνη επιθυμία ο Παντογνώστης Θεός του έδωσε την Χάρι Του, να μπορεί να κάνει θαύματα. Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική του δύναμη να θεραπεύει τα ασθενή παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους.
Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ' έρημα μέρη, για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού.
Και όταν έφθαναν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και παρακαλούσαν να γιατρεψει τα παιδιά τους.
Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλοσύνη και συμπόνια έπαιρνε τα άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε.
Παιδιά άρρωστα έβρισκαν την υγεία τους. Παθήσεις διαφόρων ειδών εξαφανιζόταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπορούσε ν' αντισταθεί.
Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεό.
Δοξολογούσε κι εκείνος ακατάπαυστα το Άγιο Όνομα Του και ευχαριστούσε για τα θαύματα αυτά, που τον αξίωνε να τελεί.
Έπειτα γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια, που είχαν λυτρωθεί από την αρρώστια.
Ένα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό, άνθιζε στο πρόσωπο του σεβάσμιου ασκητή.
Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ' όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό, για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του. Έτσι δόξαζε ο , Άγιος Θεός το όνομα του οσίου Στυλιανού, που αφιέρωσε την ζωή του στην δόξα του θεού..
ΙΑΤΡΟΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ
Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπείας των παιδιών, που δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού.
Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους, ευτέκνους, με την προσευχή του.
Πολλοί πιστοί χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.
Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντας σαν τάμα την εικόνα του, απέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
ΠΗΓΗ: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ
0 Σχόλια