2015 - Καλή ή κακή χρονιά ;

Μια ακόμα χρονιά πέρασε. Μια χρονιά όπου κυριάρχησε το άγχος, η κατάθλιψη, τα προβλήματα στις σχέσεις, η ασυνειδησία, η κρίση. Μια καινούργια χρονιά δειλά ξεπροβάλλει. Ίδιες ευχές, ίδιοι πόθοι, ίδιες ελπίδες copy-paste με τις περσινές που έμειναν ανεκπλήρωτες οι περισσότερες, καθώς η ζωή δεν έχει καμιά υποχρέωση να εκπληρώσει αυτά που ευχόμαστε. Και τώρα τι; Τι μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αλλάξει με την έλευση της νέας χρονιάς; Τι λέτε να μας φέρει το 2015; Πως θα είναι άραγε το αύριο;

Είναι εύκολο να προβλέψουμε πως θα είναι το αύριο, κρίνοντας πως είναι το σήμερα. Αν φροντίσεις το τώρα, είπαν οι σοφοί, το αύριο, το μέλλον, φροντίζεται αυτόματα από μόνο του. Το τώρα το χάσαμε και χάσαμε μαζί και το αύριο. Όσο θα προετοιμαζόμαστε για το μέλλον, για τον κόσμο που ανατέλλει, εγκλωβισμένοι στις πεποιθήσεις του παρελθόντος, του κόσμου που δεν υπάρχει πια, θα ζούμε αταίριαστοι με την εποχή μας και θα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Ας μην προτρέξουμε και πούμε: “ωραία λοιπόν, πρέπει να απαλλαγούμε από το παρελθόν μας”, δε θα μπορέσουμε να το κάνουμε ποτέ. Μπορούμε όμως να έχουμε επίγνωση του υπόβαθρου του παρελθόντος και να μην το αφήνουμε να αντιδρά και να επεμβαίνει. Όσο αφήνουμε το παρελθόν μας να μας επηρεάζει δε θα γίνουμε ικανοί να ζήσουμε σωστά το εδώ και τώρα, να βιώσουμε την ιερή αυτή στιγμή που περνά και χάνεται ακαριαία. Δε θα γνωρίσουμε τη ζωή που ποτέ δεν επαναλαμβάνεται, που κάθε φορά έρχεται πάνω μας με νέες εμπειρίες, που κάθε μέρα ζωγραφίζει έναν καινούργιο πίνακα και τραγουδάει ένα διαφορετικό τραγούδι. Θα συνεχίσουμε να αντικρίζουμε τη ζωή με τα ίδια μυωπικά μάτια.

Γιατί αν σε κοίταζα τώρα με μάτια καινούργια και διαυγή θ’ αναγνώριζα την ιερότητα της στιγμής και θα έμενα άφωνος. Θα άνοιγα ορθάνοιχτα την πόρτα της καρδιάς μου, θα χανόμουν μεσ’ τα μάτια σου, θα ξεχείλιζα από συναισθήματα αγάπης και συμπόνιας και θα άφηνα ελεύθερα τα δάκρυα να κυλίσουν. Όμως, ξέρω, θα σε έφερνα σε αμηχανία, κι αυτό στη σύγχρονη κοινωνία δεν επιτρέπεται. Έτσι θάβοντας τα συναισθήματά μου μέσα στο πέρασμα του χρόνου για να εναρμονιστώ με τις επιταγές της κοινωνίας, θάβω παρέα τους και την ιερότητα της κάθε στιγμής. Μα αν δεν αδειάσει η υδρία μου από τόσες ανόητες πεποιθήσεις πώς να συμβεί η θεμιτή αλλαγή στη ζωή μου; 

Ευχόμαστε λοιπόν κάτι να συμβεί, κάτι να αλλάξει στη ζωή μας, ευχόμαστε να περάσει αυτό το σύννεφο της μιζέριας και της κατήφειας που πάει να γίνει το πεπρωμένο μας. Τίποτα δυστυχώς δεν πρόκειται να συμβεί όσο κι αν το ευχόμαστε. Κάθε φορά που ευχόμαστε κάτι, συμφωνούμε υποσυνείδητα ότι αυτό που προσδοκούμε εξαρτάται κυρίως από ξένους από εμάς παράγοντες. Οι ευχές από μόνες τους δεν πιάνουν τόπο, χρόνια ολόκληρα τις κάνουμε και μας γυρίζουν πίσω, απλά για να μας θυμίσουν ότι χρειάζεται και δράση. Δε φτάνει να επικαλούμαστε βοήθεια από τα θεία ή την τύχη, αλλά οφείλουμε να καταβάλουμε και τις απαιτούμενες προσπάθειες. (συν Αθηνά και χείρα κίνει).

Έτσι, πίνουμε, καπνίζουμε, ζούμε μέσα στο άγχος, τρώμε ότι σκουπίδια βρούμε μπροστά μας, έχουμε να γυμνάσουμε το σώμα μας από πρόπερσι κι ύστερα εξαπολύουμε αμέτρητες ευχές για καλή υγεία. «Την υγειά μας πάνω από όλα» λέμε. Πάλι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας γιατί αν πράγματι βάζαμε την υγεία πάνω από όλα, θα κάναμε κάτι για να το πετύχουμε. «Γαλήνη» λέει ο άλλος, «γαλήνη εσωτερική το μόνο που ζητάω». Μα αν η εσωτερική γαλήνη είναι το μόνο που θέλεις, γιατί αφήνεις μικρά πράγματα να σε ταράζουν; Γιατί επιζητάς ασφάλεια και πληρότητα σε πράγματα προσωρινά και άγχεσαι ή θυμώνεις όταν δεν μπορείς να τα αποκτήσεις; Ευχόμαστε τελικά κάτι να συμβεί γιατί φοβόμαστε ότι τίποτα δε θα συμβεί, γιατί γνωρίζουμε ότι ποτέ τίποτα δε μπορεί να συμβεί, αν δε ξεπεράσουμε την βολή μας και την οκνηρία μας ώστε να το προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσκαλέσουμε στη ζωή μας. 

«Πάρε την ευθύνη στους δικούς σου ώμους» λέει ο Όσσο. Στην αρχή πονάει. Πονάει επειδή βλέπεις τη βλακεία της συμπεριφοράς σου, ότι η δυστυχία σου δημιουργείται από τον εαυτό σου. Πάντοτε σε κάνει να νιώθεις καλά κι όμορφα όταν είναι κάποιος άλλος υπεύθυνος για την δυστυχία σου. Τη στιγμή που βλέπεις ότι εσύ ο ίδιος χαστουκίζεις τον εαυτό σου και δεν τον χαστουκίζει κανένας άλλος, τότε φαίνεται εντελώς βλακώδες να το συνεχίζεις. Τότε φαίνεται να μην έχει νόημα να εξακολουθείς να κλαις και να παραπονιέσαι: “Γιατί με χτυπάνε;” Είσαι εσύ ο ίδιος που χτυπιέσαι και χαστουκίζεις το ίδιο σου το πρόσωπο. Αν δε θέλεις να σε χτυπάνε, μη χαστουκίζεις τον εαυτό σου. Αν το απολαμβάνεις, τότε μη παραπονιέσαι. Πρέπει να αποποιηθείς την παλιά χαρά να ρίχνεις την ευθύνη και το φταίξιμο στους άλλους και τη βλακώδη συνήθεια να εύχεσαι η νέα χρονιά, η νέα κυβέρνηση, η τύχη, η ανώτερη δύναμη, το σύμπαν ή ο ίδιος ο Θεός να φέρουν στη ζωή σου κάθε ευτυχία και κάθε χαρά. Ποτέ δε θα φέρουν απολύτως τίποτα. 

Δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποια μέρα πρέπει να ωριμάσουμε και να πάψουμε να πιστεύουμε στον Άι Βασίλη. Να ωριμάσουμε ως άτομα, που στο σύνολό τους και με την αλληλεπίδρασή τους, θέλουν πραγματικά και είναι αποφασισμένα να μεταμορφώσουν πρώτα τον εαυτό τους και ύστερα μια ολόκληρη κοινωνία. 

Το αν θα είναι το 2015 μια καλή χρονιά  βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας 

ΠΗΓΗ