Ἔχεις ἁπλῶσει τὰ δίκτυα σου ὁπουδήποτε θὰ μποροῦσες νὰ τὰ ἁπλώσῃς…
Ἔχεις φροντίσει νὰ μὴν μπορῷ οὔτε νὰ ἀναπνεύσῳ δίχως νὰ τὸ καταγράψῃς…
Ἔχεις δημιουργήσει ἕνα πλέγμα γύρω μου τέτοιο, ποὺ ἀκόμη κι ἐὰν σκεφθῷ νὰ δραπετεύσῳ, ἐσὺ νὰ μὲ προλάβῃς…
Ἔτσι νομίζεις… Ἔτσι πιστεύεις…Κι ἐὰν μὲ παρακολουθῇς ...ΝΑ!!!1
Ἔχεις διδάξει ἕναν ὁλόκληρο πλανήτη νὰ σὲ φοβᾶται.
Τὸν ἔχεις πείσει πὼς εἶσαι ἀνίκητος…
Ἔχεις ἐπιτύχει νὰ κρατᾷς δισεκατομμύρια πληθυσμῶν σὲ ἀδράνεια μὲ μοχλὸ τῆν τρομοκρατία…
Ἔτσι νομίζεις ὅμως… Ἔτσι πιστεύεις…
Ἔτσι θὰ ἤθελες…
Ἔχεις δημιουργήσει ὅλες ἐκεῖνες τὶς δομὲς ποὺ ἀπαιτοῦνται πρὸ κειμένου κάθε ἀντίδρασις νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ ἐσέναν…
Ἔχεις χώσει σὲ κάθε ὀργάνωσιν δικά σου τσιράκια…
Ἔχεις προλάβει ὅλες τὶς ἐπιθυμίες ἤ τὶς σκέψεις τῶν ὑποτελῶν σου, δημιουργῶντας ἐσὺ πρῶτος κάθε πιθανὴ ὀργάνωσιν, ποὺ θὰ ἐνδιέφερε τοὺς ὑποτελεῖς….
Μὰ ἔτσι θέλεις νὰ πιστεύῃς… Ἔτσι σοῦ ἀρέσει νὰ φαίνεται…
Ἔτσι θέλεις νὰ συμβῇ… Ἔτσι πασχίζῃς νὰ συμβῇ…
Ἔχεις πείσει τὸν ἑαυτόν σου, καὶ τὴν κλίκα σου, πὼς εἶσαι ἀνίκητος.
Ἔχεις ἐξαγοράσει κάθε τὶ ποὺ ἐξαγοράζεται καὶ ἔχεις κρυφτεῖ πίσω ἀπὸ στρατιὲς ῥουφιάνων καὶ προσκυνημένων, ἀλλὰ καὶ κανονικοὺς στρατοὺς δουλοποιημένων καὶ ἀνεγκεφάλων κάφρων.
Ἐλέγχεις τὴν ἐπιστήμη, τὴν παιδεία, τοὺς κρατικοὺς μηχανισμούς, τοὺς ἀρχηγοὺς κρατῶν, τὰ πανεπιστήμια, τὸ διάστημα, μὲ ἀποτέλεσμα ὅποιος γεννιέται νὰ μεταλλαχθῇ βεβαιωμένα σὲ ἕνα ἀκόμη γρανάζι τῶν μηχανῶν σου…
Ἔτσι μεθόδευσες… Ἔτσι ἐφρόντισες…
Ἔτσι προέβλεψες… Ἔτσι θὰ ἤθελες…
Ἔτσι ἐλπίζεις…
Ἔχεις καταφέρει νὰ μεταλλάσσῃς κάθε κύτταρο αὐτοῦ τοῦ πλανήτου, πρὶν ἀκόμη ἐκδηλωθῇ, σὲ ἀπολύτος χειραγωγίσημον ἀπὸ ἐσέναν. Ἔχεις πείσει τὸν ἑαυτόν σου πὼς εἶσαι θεὸς καὶ πὼς μπορεῖς νὰ ἐλέγχῃς ἀκόμη καὶ τοὺς Νόμους τοῦ Σύμπαντος κόσμου μας… Ἔχεις μάλιστα τόσο πολὺ ἀποθρασυνθεῖ, ποὺ κοντεύεις νὰ πιστέψῃς πὼς εἶσαι καὶ ὁ Δημιουργός…
Ἔτσι πασχίζεις… Ἔτσι ποθεῖς…
Ἔτσι διαδίδεις… Ἔτσι διδάσκεις…
Ἔτσι θὰ ἤθελες… Ἔτσι πείθεις πολλούς…
Μὰ εἶμαι κι ἐγὼ ἐδῶ.
Καὶ δὲν εἶμαι μόνη μου…
Καὶ ξέρω πὼς τρέμεις… Ξέρω πὼς βιάζεσαι…
Ξέρω πὼς σὲ πνίγει ἡ ἀγωνία γιὰ τὸ ἐὰν θὰ προλάβῃς…
Ξέρω πὼς εἶσαι ἱκανὸς νὰ κάνῃς ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ λάθη, πρὸ κειμένου νὰ προλάβῃς…
Καὶ τὸ ξέρεις πὼς ΔΕΝ θὰ προλάβης…
Τὸ ξέρεις πολὺ καλά…
Δὲν θὰ σὲ ἀφήσω ἐγὼ νὰ προλάβῃς!!!
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σοῦ ἀποκαλύπτῳ πὼς ΔΕΝ εἶσαι Δημιουργός.
Καλὸ τὸ παραμῦθι ποὺ διέδωσες, ἀλλὰ ΔΕΝ εἶσαι…
Καὶ δὲν θὰ γίνης… Δὲν μπορεῖς νὰ γίνῃς…
Ἀλλὰ εἴπαμε…
Εἶμαι κι ἐγὼ ἐδῶ…
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σοῦ καταδεικνύῳ πὼς ὅλα ὅσα τόσο ἐπιμελῶς ἐφρόντισες νὰ δημιουργήσῃς, ἐκτὸς ἀπὸ ἐπίπλαστα εἶναι καὶ ἄμεσα καταῤῥεύσιμα… Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σοῦ ἀποδεικνύῳ πὼς ὄχι μόνον δὲν κατάφερες νὰ ἐπιβληθῆς, ἀλλὰ σιγὰ σιγά, ἀπὸ κάθε γωνιὰ αὐτοῦ τοῦ πλανήτου, κι ὄχι μόνον, προβάλλω ἐμπρός σου γιὰ νὰ σὲ ἀποκαλύπτῳ, νὰ σὲ ξεγυμνώνῳ, νὰ σοῦ ἀποδεικνύῳ πὼς ΔΕΝ μπορεῖς…
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ γίνῳ ὁ ἄνεμος, τὸ νερό, ἡ φωτιὰ ποὺ θὰ σαρώση τὸ χάρτινό σου τερατούργημα…
Εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σοῦ ἀποδεικνύῳ πὼς δὲν πρόκειται ΠΟΤΕ νὰ καταφέρῃς νὰ ὁλοκληρώσῃς τοὺς σχεδιασμούς σου…
Κι ὅσα ἐπιτεύγματα θεωρεῖς πὼς κατάφερες, εἶναι τόσο ἀστεῖα, ποὺ μὲ ἕνα μου βλέμμα περνοῦν στὴν ἀνυπαρξία… Τὸ ξέρεις… Καὶ ἐπίσης ξέρεις πὼς ἀκόμη κι ἐὰν καταφέρῃς νὰ μὲ σκοτώσῃς, αὐτομάτως θὰ ξεπηδήσουν χιλιάδες σὰν κι ἐμέναν, ἀπὸ κάθε θεμέλιο τοῦ οἰκοδομήματός σου, γιὰ νὰ στὸ ἀκυρώσουν.
Τί λές λοιπόν;;
Μήπως πίστεψες πώς φοβᾶμαι τίς παρακολουθήσεις σου;
Μήπως θεώρησες πώς θά ἀκινητοποιηθῶ;
Μήπως πώς θά μέ τρομάξουν οἱ δορυφόροι σου, τά τσιράκια σου, τά τσιπάκια σου, οἱ στρατοί σου, οἱ ῥουφιάνοι σου, οἱ κάφροι σου; Γιατί νά μέ τρομάξουν; Μποροῦν;
Θὰ μὲ τρόμαζαν ἐὰν ΔΕΝ ἤξερα. Τώρα ποὺ ξέρω ὄχι μόνον δὲν μὲ τρομάζουν, ἀλλὰ μὲ διασκεδάζουν ἐπὶ πλέον…
Καὶ εἶναι πολὺ ἀστεῖο, πράγματι, νὰ σὲ βλέπῳ μὲ πόση ἀγωνία πασχίζεις νὰ προλάβῃς… Νὰ προλάβῃς… Νὰ προλάβῃς…
Ἡ μεγάλη σου ἀγωνία…
Μά θά προλάβης; Ἤ μήπως θά σέ προλάβουν, ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, ἄλλα γεγονότα καί καταστάσεις;
Δὲν βαρέθηκες νὰ παίζῃς τέτοια παιχνίδια… Τόσες φορὲς ἔχασες, μὰ δὲν βαρέθηκες…
Καὶ ἴσως, κατὰ βάθος, ἐὰν δὲν ὑπῆρχες ἐσύ, πολλὰ νὰ μὴν συνέβαιναν καλά.
Μὰ ἄλλο τὸ νὰ γίνεσαι ἀφορμὴ γιὰ νὰ συμβοῦν τὰ καλὰ κι ἄλλο τὸ νὰ εἶσαι τὸ αἴτιόν τους. Δὲν θὰ μποροῦσες νὰ γίνῃς αἴτιον…
Δὲν τὸ ἔχεις…
Καὶ τελικῶς, τώρα ποὺ φθάνουμε στὴν καμπή, ἐκεῖ ποὺ φοβᾶσαι, νὰ φθάσῃς, ἐὰν δὲν προλάβῃς νὰ ἐλέγχῃς τὰ πάντα, ἀρχίζεις, ἴσως, νὰ προβληματίζεσαι γιὰ τὸ πῶς θὰ βγῆς ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδον ποὺ ἐσὺ δημιούργησες…
Ἀρχίζεις νὰ ἀναρωτιέσαι γιὰ τὸ πῶς θὰ μπορέσης καὶ νὰ ἐπιβιώσῃς καὶ νὰ ἀναστρέψῃς τὰ δεδομένα, ποὺ ΔΕΝ θὰ ἐλέγχης…
Ἀρχίζεις νὰ ἀμφιβάλῃς… Σωστά;
Τόσος κόπος γιὰ τὸ …ΤΙΠΟΤΑ!!!
Υ.Γ.1. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε Τιτανογενεῖς. Σοῦ τό ἔχω πεῖ; Νομίζω ναί… Ἐμεῖς λοιπὸν ΠΟΤΕ δὲν θὰ ἀναγνωρίσουμε ἕναν σφετεριστὴ ὡς κεφαλή μας… Ξέρουμε, περιμένουμε, γνωρίζουμε, ἀντιλαμβανόμεθα, δημιουργοῦμε καὶ ὅταν χρειάζεται, ξαναδημιουργοῦμε…
Υ.Γ.2. Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ Δίας κατάπιε τὴν Ἀθηνᾶ γιὰ νὰ μὴν τὸν ἀνατρέψῃ. Δῆλα δὴ κατάπιε τὴν ἴδια τὴν αἰτία τῆς ἀνατροπῆς του… Τὴν Σοφία. Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία-ἱστορία ἡ Ἀθηνᾶ ἐξέρχεται ἐκ τῆς κεφαλῆς τοῦ Διὸς πάνοπλος. Δῆλα δὴ ὁ Δίας ἐξέτρεφε μέσα του Πάνοπλη τὴν Σοφία ποὺ θὰ τὸν ἀνέτρεπε…
Πῶς τό βλέπεις;
Υ.Γ.3. Κῦττα τὸ νερό… Κῦττα το καλά… Μελέτησέ το… Παρατήρησε τὶς κινήσεις του, τὶς ἐξάρσεις του, τοὺς θυμούς του, τὶς ἡρεμίες του, τὶς σιωπές του καὶ τὶς στατικότητές του… Λές νά μήν διαθέτῃ κι αὐτό τήν κατάλληλο πληροφορία;Λές νά ὑπάρχῃ κάτι στον πλανήτη πού νά μήν εἶναι ἔτσι δημιουργημένο, πρό κειμένου νά συμβάλῃ πρός τήν ὀρθή χρῆσιν; Λές ἡ φωτιά ἤ ὁ ἀήρ νά μήν ἔχουν ἐπίσης μέσα τους ὅλες τίς πληροφορίες πού ἀπαιτοῦνται; Λές νά μήν εἶναι ὅλα Κατά Φύσιν δημιουργήματα; Ἤ μήπως λές πώς ξέφυγαν;… Δὲν νομίζω… Ὅλα ὅπως ἦσαν εἶναι… Πῦρ, ἀήρ, ὕδωρ!!! Ὅλα ἐργάζονται ὅπως τοὺς πρέπει… Μὰ ὅλα…!!!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου