Η θυελλώδης και ιστορική συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που ζήσαμε στις 8 Ιουλ. 2015, μας βοήθησε να κάνουμε πολλές σκέψεις μπροστά στην εικόνα και τις τοποθετήσεις που ακούσαμε. Καταρχήν ο Έλληνας π/θ έκανε πολύ καλή δουλειά για όλους τους Ευρωπαίους. Κατόρθωσε να αμφισβητήσει την αίσθηση των »σκληρών» ότι έχουν την μόνη ορθή άποψη και να θέσει την πολιτική στο επίκεντρο της συζήτησης. Αντικατέστησε τις γραφειοκρατικές, τεχνοκρατικές εξηγήσεις των πραγμάτων με την πολιτική και αυτό είναι πολύ σημαντικό, αλλά συχνά μένει στο περιθώριο των αναλύσεων. Καλό έκαναν αυτές οι διαπραγματεύσεις, διότι η ΕΕ είχε ανάγκη από πολιτική. Το μεγάλο πρόβλημα της ΕΕ, αυτή τη στιγμή, είναι ότι έβαλε στο περιθώριο τον πολιτικό διάλογο και τον αντικατέστησε ευθέως με μια αντίληψη που δεν χωρά καμία εναλλακτική λύση. Αυτή η αντίληψη μετέτρεψε την ΕΕ από πολιτικό σχέδιο σε διοικητικό τεχνοκρατικό εργαλείο επιβολής νεοφιλελεύθερων χρηματοοικονομικών συμφερόντων. Αυτό γίνεται αισθητό πλέον όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ακόμα και στην Γαλλία και στη Γερμανία.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Γιούρι Ασλάνοφ, η ελληνική κρίση έσκασε το μπαλόνι των ψευδαισθήσεων. Δεν αληθεύουν οι ισχυρισμοί ότι οι Έλληνες θέλουν να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη, ούτε ότι είναι τεμπέληδες. Τα συσσωρευμένα τεράστια χρέη δεν έφτασαν στις τσέπες των απλών ανθρώπων. Δεν αληθεύουν επίσης οι ισχυρισμοί ότι τα χρέη απορροφήθηκαν όλα από την ελληνική ολιγαρχία. Κάποια στιγμή κατέστη σαφές ότι τα χρήματα που παραχωρούνταν στην Ελλάδα δήθεν ως βοήθεια, επέστρεφαν σε εκείνους που τα έδιναν, αλλά στα λόγια και στα χαρτιά χρεωνόταν η Ελλάδα.
Μετά το κατηγορηματικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, για την Ελλάδα υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο δρόμος του αγώνα για μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ. Η ελληνική κρίση έσκασε σαν το μπαλόνι την ψευδαίσθηση ότι η αλληλεγγύη και όχι ο εθνικός εγωισμός αποτελεί την κατευθυντήρια αρχή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Εν τω μεταξύ ήρθε στο προσκήνιο και άλλη μια αλήθεια, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι καν τράπεζα, αλλά ένα χρηματοκιβώτιο στα χέρια της διεθνούς ολιγαρχίας, ενώ η ομάδα των υπουργών Οικονομικών, στην οποία ο Βαρουφάκης δεν ταίριαζε, αποτελεί ένα πειθαρχημένο εργαλείο της ίδιας αυτής ολιγαρχίας.
Η Ελλάδα έχει μπροστά της έναν δρόμο, αλλά η Ευρώπη έχει δύο. Ο ένας έχει προοπτικές και είναι να επιχειρήσει αυτό που ζήτησε η Ελλάδα, των μεταρρυθμίσεων στην ΕΕ. Ο άλλος είναι να χρησιμοποιήσει την ισχύ της και να καταστρέψει την Ελλάδα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η ΕΕ μπορεί να το κάνει αυτό. Μπροστά στην απειλή το “κακό“ παράδειγμα της Ελλάδας να ακολουθηθεί από την Ισπανία, την Πορτογαλία, ακόμη και από την Ιταλία, οι Βρυξέλλες είναι πρόθυμες να ακολουθήσουν τον δρόμο της δύναμης. Νωρίς ή αργά όμως αυτό θα υποσκάψει τα θεμέλια της και η ΕΕ θα διαλυθεί. Είναι θέμα χρόνου. Στις Βρυξέλλες αρνούνται να κατανοήσουν ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αποτελεί ευκαιρία και όχι απειλή για την Ευρώπη. Μένει να δούμε αν η Ευρώπη θα επιστρέψει στις αυθεντικές ρίζες της που την μετέτρεψαν σε σύμβολο της προόδου στα μάτια όλων των κατοίκων του πλανήτη ή θα ακολουθήσει το δρόμο του αναπόφευκτου θανάτου της. Σε λίγες ώρες θα το ξέρουμε.
Θα λέγαμε στο pentapostagma.gr ότι, το ελληνικό πρόβλημα θέτει ένα τεράστιο ζήτημα για τις σχέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ, αυτές μεταξύ κέντρου – περιφέρειας, πλούσιων – φτωχών. Οι πλούσιοι που έχουν πλεόνασμα δεν το προωθούν προς την περιφέρεια (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, …). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την υποδούλωση. Και αυτό συμβαίνει σε μια ΕΕ όπου, όπως μας διαβεβαιώνουν, όλοι είμαστε αδέρφια με κοινή μοίρα! Η Ευρώπη με αφορμή την Ελλάδα είναι μπροστά στην Ιστορικότερη επιλογή της.
0 Σχόλια