Η ομορφιά του να ταξιδεύεις στις ψυχές των ανθρώπων.

Κάθομαι μόνη κι απολαμβάνω τον καφέ μου.

Συχνά πυκνά το βλέμμα μου αποτραβιέται από το βιβλίο, το σύντροφο μου αυτή τη βροχερή μέρα, για να περιπλανηθεί στο χώρο.

Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και το βλέμμα μου συναντάει το δικό τους. Άλλοι μου το ανταποδίδουν είτε από περιέργεια είτε από ενδιαφέρον ενώ άλλοι το προσπερνούν αδιάφορα γυρνώντας στην παρέα και στις κουβέντες τους.

Τους περιεργάζομαι.

Ψάχνω τις λεπτομέρειες πάνω τους, σημάδια που δε γίνονται αντιληπτά από την πρώτη επιδερμική ματιά.

Προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους, τι αγαπάνε, με τι παθιάζονται, τι φοβούνται, τι τους απασχολεί, αν είναι ή όχι ευτυχισμένοι.

Γι’ αυτό αγάπησα την ψυχολογία. Γι’ αυτό κι επέλεξα να τη σπουδάσω. Με θυμάμαι να το δηλώνω κατηγορηματικά στους γονείς μου:

«Εγώ θα σπουδάσω τους ανθρώπους. Θα ταξιδέψω στην ψυχή τους».

Μου αρέσουν οι άνθρωποι!

Πάντα είχα μια ευχέρεια να επικοινωνώ μαζί τους, να ακούω πίσω από αυτά που λένε και να τους βλέπω με όλη τη σημασία της λέξης.

Δεν έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να τους κρίνω.

Ποια είμαι εγώ άλλωστε να κρίνω τον οποιονδήποτε;

Ποιος είναι ο καθένας για να το κάνει;

Με συναρπάζει η σκέψη πως ο καθένας μας είναι διαφορετικός και όμως όλοι κατά κάποιο τρόπο ίδιοι.

Και αυτό γιατί έχουμε έναν μεγάλο συνδετικό κρίκο: Είμαστε πρώτα και πάνω από όλα άνθρωποι.

Αγαπάμε, ερωτευόμαστε, εμπιστευόμαστε, πληγωνόμαστε, απογοητευόμαστε, φοβόμαστε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε.

Όλοι έχουμε τόσο βιολογικές όσο και ψυχικές και πνευματικές ανάγκες. Ζούμε μόνοι μας αλλά και με άλλους. Μοιραζόμαστε ένα κομμάτι του εαυτού μας και συμπορευόμαστε με άλλους στο ταξίδι της ζωής, ξεγελώντας τη μοναξιά μας.

Μου αρέσουν όσοι έχουν το θάρρος να κοιτάξουν μέσα τους για να βρουν το μεγαλείο που κρύβουν.

Οι άνθρωποι που αποδέχονται με στωικότητα τις αδυναμίες τους και δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους. Δεν παίζουν ρόλους, δεν αναλώνονται σε καθωσπρεπισμούς αλλά ακολουθούν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους χωρίς να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες κανενός.

Ζούμε δυστυχώς στον κόσμο του «φαίνεσθαι».

Δημιουργούμε σχέσεις επιφανειακές, που και το παραμικρό αεράκι είναι ικανό να γκρεμίσει. Δε γνωρίζουμε ουσιαστικά τον άνθρωπο απέναντι μας.

Φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια, φαντασιώσεις και με την πρώτη ευκαιρία τις προβάλλουμε στον άλλον, ο οποίος όχι μόνο είναι ανυποψίαστος για τις δικές μας αξιώσεις αλλά κουβαλάει κι αυτός τις δικές του αποσκευές γεμάτες από όνειρα, ανάγκες κι επιθυμίες.

Αναρωτιέμαι αν όντως βλέπουμε αυτόν απέναντι μας ή βλέπουμε αυτόν που εμείς θέλουμε να δούμε.

Υπάρχει αγάπη χωρίς αποδοχή;

Μπορείς να αγαπάς κάποιον χωρίς να τον δέχεσαι για αυτό που είναι;

Για τα ελαττώματα και τα προτερήματα του, τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές του;

Κι όταν σε ρωτάνε τι θα άλλαζες σε αυτόν, να απαντάς « Τίποτα, γιατί αν άλλαζα κάτι θα έπαυε να είναι αυτός».

Πώς όμως να το κάνεις αυτό για κάποιον άλλον, αν πρώτα δεν ξεκινήσεις από την αποδοχή του εαυτού σου;

Ο κόσμος θα ήταν ένα πιο όμορφο μέρος αν όλοι ταξιδεύαμε λίγο παραπάνω εντός μας, αν ακούγαμε τη φωνούλα μέσα μας.

Ναι, πάω μόνη μου σινεμά ή σε συναυλίες κι ας με κοιτούν όσοι το μαθαίνουν λες και είμαι προβληματική.

Δεν μπορούν να καταλάβουν την ανάγκη μου να μείνω λίγο μόνη μου.

Να κάνω μια κουβέντα με τον εαυτό μου, να του πω δυο λόγια, να μου πει κι αυτός. Μπορεί να με εκνευρίζει ώρες ώρες, να με απογοητεύει ή να με διαψεύδει, μπορεί κι εγώ να είμαι λίγο πιο αυστηρή κι επικριτική μαζί του αλλά είναι ο πιο αληθινός φίλος που έχω και που θα παραμείνει μαζί μου ως το τέλος.

Με εφαλτήριο αυτό, γοητεύομαι πάντα να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, να μιλώ μαζί τους, να τους ρωτάω για τη ζωή τους.

Όλοι έχουν κάτι να μου δώσουν, όλοι κάτι να μου μάθουν.

Άλλοι μου δείχνουν πως θέλω να είμαι , άλλοι πως δε θέλω να γίνω.

Κάποιοι θα μείνουν, κάποιοι θα προσπεράσουν.

Ίσως απλώς να αγγίξουν, ίσως πάλι να μείνει το σημάδι τους.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι άνθρωποι, αυτά τα όμορφα πλάσματα, θα μου αφήσουν κάτι σημαντικό.

Ένα στίγμα που θα ενωθεί με το προηγούμενο και θα πάει να συναντήσει το επόμενο. Αυτή θα είναι η γραμμή της ζωής μου.

Γράφει η Μαρίζα Νταραγιάννη.

anapnoes.gr