Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα, η Κυριακή ήταν μια γιορτή για όλη την οικογένεια. Όλη η οικογένεια μαζευότανε για την "γιορτή" της Κυριακής.
Ραδιόφωνα στη διαπασών, να στέλνουν τραγούδια στο σπίτι του γείτονα (ήθελε δεν ήθελε) και γενικά όλη η γειτονιά ήταν μια γιορτή.
Ο κόσμος χαιρότανε την ζωή.
Μια ζωή που μας κλέψανε.
Ή τους αφήσαμε να μας την πάρουν, παρασυρόμενοι στον τρόπο ζωής που μας επέβαλαν, οι τηλεοράσεις και τα παγκόσμια κατευθυντήρια. Γέμισαν τις ψυχές μας πόνο, φόβο, πανικό, αβεβαιότητα και μας μάντρωσαν συναισθηματικά μέσα στα καβούκια μας. Πέσαμε στην παγίδα τους και φοβηθήκαμε.
Ακόμα και γύρω αλλά και μέσα στον κύκλο της εκκλησίας μας, το μόνο που ακούμε, είναι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, για ερχομό του Αντίχριστου, για βάσανα και καταστροφές που μας περιμένουν, για κόλαση, φωτιές και θάνατο.
Παντού φόβος - φόβος - φόβος.
Παγιδεύτηκε και η εκκλησία μας, σε αυτήν την τάση και αντί να προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές μας με αισιοδοξία και ελπίδα, κάποιοι από εμάς, μιλάνε μόνο για καταστροφές και θάνατο. Από πού να κρατηθεί πια ο κόσμος;
Όποιος προφητεύει ή διαισθάνεται κάτι κακό, γίνεται μόδα και ταξιδεύει.
Ο κάθε ένας λέει ότι θέλει, λες και είναι σε ανοικτή επικοινωνία με τον Θεό, σπέρνοντας την απελπισία στους ανθρώπους και καταστρέφοντας την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής.
Δεν προσάπτω κακή πρόθεση στους αδελφούς μοναχούς, αλλά ... .... λίγη περισσότερη σοβαρότητα, δεν βλάπτει.
Έχω ξαναπεί ότι ο φανατισμός δεν κάνει καλό. Αντίθετα στέλνει κατά χιλιάδες στα χέρια του πονηρού, τους ανθρώπους που δεν δέχονται τον φανατισμό και αδειάζει τις εκκλησιές από την νεολαία.
Πουθενά δεν ακούγεται η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί άραγε;
Ποιος να έχει διάθεση πια λοιπόν, για την γιορτή της Κυριακής;
Σε ποια γειτονιά ακούγονται τραγούδια τις Κυριακές;
Ποια οικογένεια μαζεύεται κάθε Κυριακή για το τραπέζι; Δεν λέω καμμιά.
Θα πω λίγες, πολύ λίγες. Μας κλέψανε την χαρά μας, τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας.
Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις χαρίσαμε;
Ή τους αφήσαμε να μας τις πάρουν αμαχητί.
Αφήσαμε να μας διαλύσουνε την ενότητα της οικογένειας, που επί αιώνες ήτανόπλο αήττητο, στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που πέρασε η Ελλάδα.
Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ας αντιδράσουμε. Διώξτε αδέλφια τον φόβο από τις ζωές σας. Ας πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας.
Ενώστε πάλι τις οικογένειες σας, κάθε Κυριακή τραπέζι όλοι μαζί.
Μετά την εκκλησία (μην ξεχνιόμαστε).
Και δυνατά την μουσική.
Να ακούσουν σε όλον τον κόσμο ότι ο Έλληνας ζει και υπάρχει.
Δεν το βάζουν κάτω.
Χαρείτε την ζωή.
Γλεντήστε την.
Νιώστε την.
Νιώστε την αγάπη του Χριστού στις ψυχές σας.
Να θυμάστε.
Κάποιοι στον φόβο σας, κοιμούνται ήσυχα.
Άντε Ελλάδα μου.
Άντε αδέλφια μου Έλληνες.
Οι Κυριακές είναι δικές μας.
Οι ζωές μας, είναι δικές μας.
Μην φοβάστε τίποτα.
Πατήρ Ιωάννης
0 Σχόλια