Σκεπτόμενη τους ανθρώπους, με τους οποίους συνομιλώ στην καθημερινότητα μου, και στη δουλειά μου, αντιλαμβάνομαι, την μεγάλη δυσαρέσκεια και το κενό που βιώνουνε στη ζωή τους. Ζούμε και σε μια εποχή μεγάλης αναταραχής, οικονομικής και κοινωνικής κυρίως, το οποίο δημιουργεί, ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση μέσα μας.
Είναι πολλοί αυτοί που μιλάνε για το τι θέλανε να κάνουνε στη ζωή τους, και ακόμα πιο πολλοί, για το τι επιθυμούν να κάνουνε τα παιδιά τους στο μέλλον. Η ερώτηση είναι τι μας σταματάει, απο το να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας λοιπόν;...Αν καταρχήν θυμάστε πoια ήτανε.
Γράφει η ψυχολόγος Σοφία Αντύπα(www.ipsychology.gr)
Σίγουρα, θα πει κανείς, η κατάσταση στη χώρα μας όχι απλά δεν βοηθάει αλλά, κυρίως εμποδίζει, την κάθε ιδέα, η δημιουργικότητα που κάποιος μπορεί να έχει. Απο την άλλη όμως, η επαγγελματική αυτή "αδράνεια", έχει οδηγήσει κάποιους σε άλλα μονοπάτια, και σε διαδρομές που παλιότερα δεν φανταζονταν πως θα έπαιρναν.
Θα έλεγε κανείς πως σιγά σιγά, και μάλλον λίγο αναγκαστικά δραστηριοποιείται η φαντασία μας. Σκέφτεται κανείς, τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Που χάθηκε η επιθυμία του και η όρεξη για τη ζωή στη διαδρομή;...θα μου πείτε η βιοποριστική ανάγκη, η οικογένεια, η καθημερινότητα, οι ευθύνες, κ.ο.κ. Και θα πω ναι, όλα αυτά είναι μέρος της πραγματικότητας μας, αλλά ας πάμε πριν απο αυτά, τον καιρό που μπορούσε κανείς να διαλέξει ακόμα. Ας πάμε στα παιδιά μας και στην δημιουργία της ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Πώς το εγκαθιδρύουμε αυτό σαν γονείς, σαν ενήλικες; Ειναι αργά πια; Πόσες ιστορίες απλών ανθρώπων εσείς ξέρετε που αλλάξανε τη ζωή τους;
Η απάντηση είναι, αυτό που θα ονομάσω "αποτύπωμα". Τι έχει αποτυπωθεί δηλαδή στο μυαλό μας σαν παιδιά, και μας ορίζει σαν ενήλικες. Ποιές λέξεις και προτάσεις όχι μόνο των γονιών μας, αλλά και των δασκάλων μας, των φίλων και των συγγενών μας, έχουνε αφήσει το σημάδι τους στην "μνήμη", της αυτοπεποιήθησης μας. Ποιο παιδί ήμασταν, το παχουλό, το δημοφιλές, ο γυαλάκιας, το φυτό, η απρόσεκτη, η ονειροπαρμένη, ο χαζός.....τι απο όλα αυτά μας κατεύθυνε τη ζωή μας, και έχει άφησει το σημάδι του σαν graffiti πάνω στα τείχη του ψυχισμού μας;
Το κλειδί εδω είναι η προσωπικότητα του παιδιού, και κατα πόσο αργότερα σαν ενήλικας επιτρέπουμε στο αποτύπωμα αυτό, να μας καθοδηγήσει στη μετέπειτα ζωή μας. Κατα πόσο δηλαδή πορευόμαστε, σαν απρόσεκτος, ή άχρηστος, και το κουβαλάμε σαν φορτίο, το οποίο, δεν μας αφήνει να κάνουμε ούτε ένα βήμα πιο πέρα απο το κατεστημένο.
Κάπου λοιπόν σε αυτήν τη διαδρομή, το παιδί/ενήλικας πια, έχει θάψει την επιθυμία, ή νιώθει πως είναι ανώφελο και που υπάρχει η επιθυμία αυτή, ή κάποιο όνειρο. Κάπου εκεί χάνεται η ζωή η ίδια, και ξεχνάς να τη δημιουργήσεις και για τα παιδιά σου. Καθηλώνεται κανείς, στην μεγάλη για αυτόν σημασία το παιδί να είναι καλός μαθητής. Δεν λέω, να είναι, αλλά να μην είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό να είναι οι εμπειρίες, και η αντίληψη των πολλαπλων επιλογών.
Πως μπορεί κανείς να γίνει ότι επιθυμεί στη ζωή του, και οτι θα γίνει ο/η καλύτερος σε αυτό που θα επιλέξει. Και πως μπορεί να κάνει λάθος επιλογές αν θέλει, και να δοκιμάσει, μέχρι να ανακαλύψει ποιά είναι τελικά η επιθυμία του. Αυτό είναι το εφόδιο ζωής για όλους μας, που μπορεί να ορίσει την ευτυχία.
Αν το αποτύπωμα μέσα μας, ως ενήλικες, έχει τέτοια χροιά που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε στη ζωή, είτε αυτό είναι σε προσωπικό, είτε σε επαγγελματικό επιπεδό, τότε σημαίνει πως χρειάζεται να το αλλάξουμε, ώστε να προχωρήσουμε έστω λίγο πιο κοντά στο "όνειρο", και στην αληθινή πλευρά του εαυτού μας.
Αυτό που σίγουρα όμως μπορούμε να κάνουμε άμεσα εμείς οι γονείς, και επιβάλλεται να κάνουμε, είναι να διαμορφώσουμε το επιθυμητό αποτύπωμα στα παιδιά μας. Να τους δώσουμε γερές βάσεις, ώστε να πορευθούνε στη ζωή τους με αυτοπεποιήθηση, έχοντας στο νου πόσο ανοιχτοί και διάπλατοι είναι οι ορίζοντες μπροστά τους!
Πηγή:boro.gr
0 Σχόλια