“J’aime Paris”. Το αγαπώ το Παρίσι. Πραγματικά το αγαπώ. Έκανα πρόταση γάμου στη γυναίκα μου κάτω από τον Πύργο του Άιφελ και το επισκέπτομαι τακτικά από τη δεκαετία του '80, όταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που οι αρχές φαίνεται να είχαν ήταν αυτοί οι καταραμένοι punk rockers και τα ασεβή χτενίσματά τους. Όταν άκουσα για τις επιθέσεις ένιωσα φόβο: όχι για τους τρομοκράτες ή τους μουσουλμάνους, αλλά για τουςυποχωρητικούς Γάλλους. Δεν φαίνεται να υπάρχουν αντίποινα. Τι έγιναν εκείνα τα «εγκλήματα μίσους»; Ξεχάστε τα. Δεν υπήρχε κανένα μίσος. Σίγουρα οι τζιχαντιστές θα αισθάνονταν το ίδιο. Φώναζαν, «Allahu Akbar» και διέπραξαν μια πράξη πολέμου στο όνομα του Ισλάμ. Ο Γάλλος πρόεδρος συμφώνησε μαζί τους ότι ήταν ένας πόλεμος, αλλά ο γαλλικός λαός φάνηκε ότι το αντιμετώπισε με δυσφορία. Τους παρουσιάστηκε σαν να ήταν ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα. Για αυτούς ήταν ένα ατυχές ατύχημα που ήταν εντελώς «μη προβλέψιμο» οπότε ας ρίξουμε μια γερή φωνή και ας συνεχίσουμε την ζωή μας. Οι Γάλλοι έχουν τόσο «ζυμωθεί» με την ‘Égalité’ (ισότητα), ώστε γύρισαν την πλάτη τους στην liberté (ελευθερία) και την ‘fraternité’ (αδελφοσύνη).
Έτσι, πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα εκεί. Όταν έφτασα και άρχισα να μιλάω με τους ντόπιους, κατάλαβα ότι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από ό, τι μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ναι, το είδαν σαν ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα, αλλά δεν ήταν ένα μουσουλμανικό ή ακόμα ένα γαλλικό τρένο. Ήταν ένα ισραηλινό τρένο που κατασκευάστηκε από τους Αμερικανούς. Διαφώνησαν με τον πρόεδρό τους και αρνήθηκαν ότι ήταν ένας πόλεμος. Αρνήθηκαν ακόμα ότι οι τρομοκράτες ήταν μουσουλμάνοι! "Είχαν πάρει ναρκωτικά", μου δήλωσε ένας μουσουλμάνος οδηγός ταξί. "Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι δεν ήταν Μουσουλμάνοι". Προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι το Κοράνι αναφέρει ότι όλες οι κακές πράξεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με ευγένεια. Είπε ότι η θρησκεία του απαγορεύει να δολοφονείς τον αθώο και ότι όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά στα οποία η Χριστιανική Βίβλος είναι απολύτως ανεπαρκής. Μάλιστα. Έπαιρνα μαθήματα για την ανηθικότητα του Χριστιανισμού λίγες ημέρες μετά από μια δολοφονική επίθεση μουσουλμάνων. Συνάντησα επίσης έναν Αμερικάνο τουρίστα, ο οποίος επέμεινε ότι οι επιτιθέμενοι δεν ήταν ανθρώπινα όντα. Είπε ότι δεν μπορούμε να συζητήσουμε τη συμπεριφορά τους, επειδή τι να πεις για μη ανθρώπους. Αυτή η γνωστική ασυμφωνία ήταν ο κανόνας στο Παρίσι.
Τα les banlieues είναι τα συγκεκριμένα προάστια όπου ζουν όλοι οι Άραβες. Η ταινία “La Haine” («
Το Μίσος») κινηματογράφησε τους φανατικούς εκεί, αλλά και προέβλεψε αυτόν τον πόλεμο πριν από είκοσι χρόνια. Είναι το μέρος από όπου προήλθαν οι τρομοκράτες που ήταν υπεύθυνοι για τις επιθέσεις. Ήμουν πάρα πολύ ‘κότα’ για να πάω εκεί, αλλά πήγα στο βόρειο τμήμα του Παρισιού, όπου ζουν οι περισσότεροι μουσουλμάνοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Παρίσι εδώ και εκατοντάδες χρόνια έχει ‘αφομοιωμένους’ μουσουλμάνους. Δεν προσεύχονται πέντε φορές την ημέρα, αποφεύγουν το χοιρινό, αλλά θα επιτρέψουν στον εαυτό τους ένα ποτήρι κρασί, γιατί «δεν είμαστε τέλειοι», όπως μου το έθεσε ένας άνθρωπος σε ένα κατάστημα κεμπάπ. "Ο προφήτης το είπε έτσι." Ο kebaber μου είπε ότι οι φανατικοί αντιπροσωπεύουν ένα κλάσμα της τάξης του 1%. Ένας άλλος είπε ότι είναι ένας στο εκατομμύριο. Μελέτες δείχνουν οι αριθμοί των μουσουλμάνων που δείχνουν συμπάθεια για το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι τουλάχιστονένας στους τέσσερις. Σε ένα κοντινό καφέ, μερικοί Αλγερινοί μου είπαν ότι όλα αυτά είναι λάθος των Εβραίων. Τους ρώτησα γιατί έχουμε πρόβλημα με τζιχαντιστές καιρό πριν υπάρξει το Ισραήλ ως κράτος και το αρνήθηκαν. Αργά ένα βράδυ πήγα στο Bataclan, εκεί όπου οι περισσότεροι άνθρωποι σκοτώθηκαν, και συζήτησα με μουσουλμάνους στο δρόμο. Μου είπαν ότι ξέρεις και ο Χίτλερ σκότωσε ανθρώπους. Με ρώτησαν επίσης πώς ένιωσα όταν άκουσα για τις βομβιστικές επιθέσεις του IRA. Τους είπα ότι δεν μου αρέσει η τρομοκρατία σε οποιαδήποτε μορφή και ένας φώναξε, "Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα!" Με ρώτησαν ποιο είναι το πρόβλημά μου με τους μουσουλμάνους και επεσήμανα τα χιλιάδες λουλούδια και κεριά κάτω στο δρόμο. «Αλλά αυτό δεν είναι το Ισλάμ!», φώναξαν. Ναι, πείτε το στους τρομοκράτες.
Όταν μίλησα με τους νέους μου είπαν τα ίδια ακριβώς λόγια, αλλά με την Αμερική, στην θέση των Εβραίων. Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές άκουσα τους νεαρούς hipsters να λένε "μισώ" την Αμερική. Αυτή η εμμονή τους ήταν ιδιαίτερα ενοχλητική, γιατί αυτή η επίθεση στόχευε απευθείας σε hipsters. Δεν πήγαν στο West End, όπου ζουν όλοι οι πλούσιοι. Δεν πήγαν σε ένα τουριστικό μέρος, όπως τα Ηλύσια Πεδία όπου θα μπορούσαν να έχουν κάνει ένα παγκόσμιο αντίκτυπο. Πήγαν σε αυτό που είναι το ισοδύναμο του Williamsburg στο Μπρούκλιν (γειτονιές καθημερινών ανθρώπων). Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις γειτονιές, υπάρχουν νέοι δημιουργικοί τύποι και πρόσφατοι μετανάστες. Στην περίπτωση της Γαλλίας, οι μετανάστες είναι ‘μετριοπαθείς’ μουσουλμάνοι. Το ISIS μισεί αυτή την έλλειψη καταδίκης του δυτικού τρόπου ζωής και επέλεξε το στόχο αυτό ως έναν τρόπο για να πολώσει την περιοχή. Ήθελαν να υποκινήσουν την οργή των νεαρών hipsters και να τους οδηγήσουν στην Le Pen και ήθελαν να ριζοσπαστικοποιήσουν τους μουσουλμάνους. Το πράγμα δούλεψε και για τον Ολάντ. Είπε ελαφρά τη καρδία, «Le France est en guerre». Είμαι μαζί του. Θέλετε πόλεμο; Ας το κανουμε. Μετά την9/11 είδαμε κάθε είδους Αμερικάνο να τρέχει να στρατολογηθεί για να πολεμήσει. Ο στρατιώτης των Ειδικών Δυνάμεων Terry Schappert μου είπε ότι ήταν συγκλονισμένος που είχε δει τόσους χρηματιστές της Wall Street να πολεμάνε δίπλα του. Ο Terry βγήκε στη σύνταξη μετά την 9/11. Ο ταξιτζής μου είχε δίκιο. Ο Χριστιανισμός είναι περίπου οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Αν μας μισούν, τους μισούμε κι εμείς. Ας πάμε στα προάστια και ας κλείσουμε όλα τα «παράνομα» τζαμιά με τους αυτόκλητους φανατικούς ιμάμηδες. Το Ισλάμ είναι τόσο φανατικό, που πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν. Ας τους δείξουμε ότι κάνουν λάθος. Η Γαλλία βομβάρδισε τη Συρία, και η αστυνομία άρχισε να εισβάλει στα προάστια. Μία μουσουλμάνα ανατίναξε τον εαυτό της κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής. Οι Παριζιάνοι που γνώρισα κατηγορούσαν την αστυνομία για το θάνατό της. “Let it be”, όπως λένε οι Beatles.
Δεν αστειεύομαι. Σε ένα από τα μνημεία, άκουσα δεκάδες νέους να τραγουδάνε το "Give Peace a Chance". Κάπνιζαν χασίς και έβγαζαν selfies και ένας είχε μια σημαία με τον Jim Morrison με τα μάτια βαμμένα μαύρα. Σας, παρακαλώ, μπορούμε να έχουμε... μόνο ένα έγκλημα μίσους; Μπορεί κάποιος σκίνχεντ να ρίξει ένα τούβλο σε ένα παράθυρο; Μπορεί η Γαλλία να κάνει ένα διάλειμμα από το να τραγουδάει και να είναι παράλογη μόνο για μια μέρα;
Γνώρισα έναν Αμερικανό ο οποίος ήταν στο γήπεδο ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια των επιθέσεων. Άκουσε τον βομβιστή αυτοκτονίας να πυροδοτεί τον εαυτό του και πήρε φωτογραφίες της σκηνής. Υπήρχαν εντόσθια σκορπισμένα σε όλο τον χώρο, αλλά αυτό δεν ήταν το πιο ενοχλητικό. Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε ήταν η φωτογραφία που πήρε με ένα διαλυμένο Συριακό διαβατήριο που βρήκε 20 χιλιόμετρα από την έκρηξη. Είχαμε ακούσει για εβδομάδες σχετικά με το πόσο «αθώοι» είναι οι πρόσφυγες και πώς απλά ψάχνουν για ασφαλές καταφύγιο και να η απόδειξη ότι οι Σύριοι είναι εδώ για να μας σκοτώσουν.
Συνάντησα ένα άτομο με το κεφάλι κουρεμένο σωστά. Τον Pierre Larti, εκπρόσωπο μιας οργάνωσης που ονομάζεται ‘GénérationIdentitaire’ (Γενιά της Ταυτότητας). Αγωνίζονται για την διατήρηση της γαλλικής κουλτούρας και είναι εναντίον της ισλαμοποίησης και της μαζικής μετανάστευσης, αλλά μισούν και την αμερικανοποίηση της Γαλλίας. Δεν τα βάζει μαζί μας για τις επιθέσεις, αλλά ήταν ενοχλημένος από το πόσα χαμπουργκεράδικα έχει η πόλη και έχει δίκιο. Το να βρεις ένα cheeseburger στο Παρίσι έχει γίνει πιο εύκολο από το να βρεις μια μπαγκέτα. Ο Larti ήταν πολύ σαφής σχετικά με το ποιος φταίει για την επίθεση: Οι μουσουλμάνοι. Δεν το βλέπει ως ένα φρικτό ατύχημα, αλλά μιαπροσεκτικά ενορχηστρωμένη πράξη πολέμου. Ήταν ο μόνος Παριζιάνος που γνώρισα ο οποίος συμφώνησε με τον Ολάντ. Βγήκαμε έξω για ένα ποτό μαζί με μια παρέα ομοϊδεατών του εκείνο το βράδυ. Η πολιτική ατζέντα του δεν είχε να κάνει με τους Εβραίους ή τη φυλή, αλλά το ότι στη Γαλλία πλέον είναι «φασίστας» όποιος δεν ντρέπεται να είναι Γάλλος. Δεν μπορείς καν την γαλλική σημαία να ανεμίσεις. Γνώρισα έναν ομοφυλόφιλο που ήταν έξαλλος γιατί ήθελε να κρεμάσει την σημαία από το παράθυρο του, αλλά του είπαν ότι «στέλνει το λάθος μήνυμα». Αυτό είναι ένα κοινό αίσθημα σήμερα στην Ευρώπη. Είδα κάποιους οπαδούς ποδοσφαίρου να ανεμίζουν σημαίες στον αγώνα Αγγλίας - Γαλλίας, αλλά το κανάλι πήρε την κάμερα γρήγορα και την έστρεψε στο διαφημιστικό “non auracisme”.
Ρώτησα τον Larti τι θα είχε συμβεί εάν κάποιο από αυτά τα θύματα ήταν οπλισμένο. Τι θα συνέβαινε αν ο Matthieu Giroud, ο 39χρονος πατέρας με την έγκυο γυναίκα, είχε όπλο πάνω του; Αυτό το σενάριο δεν είχε απασχολήσει τον Larti. Δεν απασχόλησε κανέναν με όσους μίλησα, αριστερούς και δεξιούς. Σε αντίθεση με την συζήτηση για τα όπλα που διεξάγεται στις ΗΠΑ. Όταν η ελευθερία του λόγου ευδοκιμεί, η τυραννία είναι ανίσχυρη. Αν οι Γάλλοι μπορούσαν να ανεμίζουν περήφανα τη σημαία τους και παραδέχονταν ότι ο όρος «ριζοσπαστικό ισλάμ» περιλαμβάνει τη λέξη "Ισλάμ", ο πολιτισμός τους, θα μπορούσε να σωθεί. Λατρεύω το Παρίσι, αλλά υπάρχει πάρα πολλή αγάπη στον τόπο αυτό. Ήρθε η ώρα για ‘Haine’ - Μίσος.
0 Σχόλια