Ο καθένας ενεργεί με την εντύπωση ότι με αυτό τον τρόπο υπερασπίζεται την ατομικότητα του, εξαντλώντας τις αντοχές του σ΄ ένα πόλεμο που νομίζει ότι θα τον κρατήσει στην επιφάνεια του εαυτού του, ενώ τον οδηγεί στο πυθμένα του.
Ο καθένας προσπαθεί να υπερασπιστεί την διαφορετικότητα από τον άλλον, εκεί που έπρεπε να ψάχνει τις ομοιότητες του. Η διαφορετικότητα του όμως στηρίζεται σε μια προγενέστερη καταπίεση την οποία χρησιμοποιεί σαν φρούριο και νομίζει ότι τον προστατεύει ενώ συνεχίζει να τον καταπιέζει.
Ο καθένας απλώνει τα δικά του υπάρχοντα, χωρίς κανείς από τους δυο να μπορεί να διακρίνει την πραγματικότητα του άλλου, αλλά και της σχέσης. Ζητά όλη την προσοχή με συμπεριφορές που φανερώνουν μια ζωή αφημένη, εκτεθειμένη στον απόηχο των εσωτερικών κραυγών που καταλαμβάνουν δικαιωματικά το αύριο αφού έχουν κατακτήσει το χτες.
Κραυγές εσωτερικές, βουβές κραυγές τις στέρησης που κανείς δεν έδωσε σημασία στην ύπαρξή της και τώρα καταλαμβάνει απειλητικά το χώρο του ζευγαριού. Τα εγωιστικά μέλη της κληρονομημένης καταπίεσης, απαιτούν την συναισθηματική τροφή που στερηθήκαν τόσα χρόνια, όμως δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να τραφούν από την σχέση, αλλά πρέπει και να την τρέφουν!!
Έτσι τα κουρασμένα ζευγάρια με κληρονομημένα φορτία παιδικής απόγνωσης, αφημένα στο σαλόνι, ενεργοποιούν τις αντιδράσεις μπροστά στο καθρέφτη μιας διαβίωσης που σέρνει τα τα ανήλικα τραύματά της μέσα στην ενήλικη σιωπή.
Ο κουρασμένος σύντροφος - σύζυγος νομίζει ότι η κούραση προέρχεται από τον άλλον και αδυνατεί να κατανοήσει την δική του συμμετοχή στην ύπαρξή της. Θεωρεί τον άλλον ότι πυροδοτεί τις καταστάσεις χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι εκείνες αποτελούν την αρχαιολογία των ψυχικών εντάσεων που κουβαλάει μέσα του. Ψάχνει, με λίγα λόγια, πάντα να ρίξει την ευθύνη αλλού χωρίς να μπορεί να δει την προσωπική του ευθύνη.
Τα κουρασμένα ζευγάρια στην ουσία υπερασπίζονται τον καταπιεστικό παρελθόν τους στις οικογένειες καταγωγής τους σαν κάτι που τα απελευθερώνει από την οικογένεια αναπαραγωγής τους. Δηλαδή δεν αντιλαμβάνονται καν ότι, η οικογένεια αναπαραγωγής τους, δηλαδή η σχέση που κατασκευάζουν, μπορεί να τα απελευθερώσει από την οικογένεια καταγωγής τους.
Πολεμάνε με το μέλλον χωρίς να έχουν εξασφαλίσει την νοσοκομειακή περίθαλψη του παρελθόντος. Φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν ότι μόνο το μέλλον μπορεί να απελευθερώσει το παρελθόν, ενώ πάντα το παρελθόν θα φυλακίζει τον μέλλον.
Έτσι ατελείωτοι διάδρομοι πόνου και άγχους φιλοξενούν τα βήματά τους από την παιδική ηλικία, μέχρι τώρα. Και τώρα στέκονται με την απειλή του αποχωρισμού στην αγκαλιά απέναντι στον σύντροφο τους.
Τα κουρασμένα ζευγάρια αλλιώς τα είχανε φανταστεί. Με άλλο σκοπό είχαν μπλέξει τα όνειρά τους. Με άλλο τρόπο είχαν στηριχθεί στην αγάπη τους. Κατασκεύασαν το χώρο της σχέση σαν κομμάτι του εαυτού τους και χώθηκαν μέσα στην θαλπωρή της με στόχο η υγεία να φωτίζει τα μάτια τα δικά τους και των παιδιών τους.
Όμως εντάσεις, συγκρούσεις, συμβιβασμοί, μέσα από φωνές, θυμούς, και δάκρυα ξεχύνονται χωρίς να μπορούν να τις περιορίσουν. Δάκρυα που δεν θέλουν να φανερώσουν στα παιδιά τους, προσπαθώντας να τα κρατήσουν αμέτοχα προσπαθώντας να τους δώσουν την εντύπωση ότι όλα πηγαίνουν καλά.
Όμως τα παιδιά τους νιώθουν, καταλαβαίνουν, ανησυχούν και πολλές φορές τα βράδια δεν κοιμούνται από τις ενοχές και τον φόβο της απόγνωσης που διακρίνουν στα μάτια των γονιών τους.
Η κούραση της σχέσης δεν είναι παρά η αναβίωση του οικογενειακού παρελθόντος του κάθε μέλους της. Δεν είναι παρά οι βρικολακιασμένες προσδοκίες των άλλων που μείναν αναλλοίωτες μέσα στην σχέση και οι αναμνήσεις από τη παιδική καταπίεση του τότε, η οποία μοιάζει σαν σωτήρας του τώρα και εξιδανικεύεται νομίζοντας ότι έτσι θα βοηθήσει στην κατασκευή του μέλλοντος.
Διότι αν και τα σενάρια που ξετυλίγονται φαίνονται σαν να είναι καινούργια, πρωτόγνωρα, άγνωστα, κάτω από το περιτύλιγμα τους, το περιτύλιγμα του παρόντος κρύβει την αγωνία του μέλλοντος που δεν είναι άλλη από αυτή του παρελθόντος...
Διότι όπως είπαμε, ο καθένας προσπαθεί να υπερασπιστεί την διαφορετικότητα του από τον άλλον εκεί που θα έπρεπε να ψάχνει τις ομοιότητες του.
Κερεντζής Λάμπρος
πίνακας: Tomasz Alen,
0 Σχόλια