Μαθαίνω «να δένομαι» με τον εαυτό μου & τους ανθρώπους

Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει ημερώσει;

Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει να «δημιουργείς δεσμούς..»

Απόσπασμα από το παραμύθι «Ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού», του Αντουάν Ντε Σαιντ - Εξυπερύ. 

Τα παραμύθια πολλές φορές πέρα από το να τέρψουν, καταφέρνουν να διδάξουν, να προβληματίσουν φωτίζοντας το νου και την ψυχή. 

Μέσα από την αλληγορία, το συμβολισμό και το παιχνίδι η μετάδοση διδαγμάτων επιτυγχάνετε άμεσα και αποτελεσματικά.

Με αφορμή, λοιπόν, το παραπάνω απόσπασμα που τονίζει τη σημασία της ανάπτυξης δεσμών ανάμεσα στους ανθρώπους, θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως στις πλευρές εκείνες του εαυτού μας όπως και των άλλων ανθρώπων, επειδή συνήθως φοβόμαστε να τις προσεγγίσουμε από την ανησυχία μήπως τελικά δεν τα καταφέρουμε και απορριφθούμε.

Αναμφισβήτητα, η δημιουργία και διατήρηση ανθρώπινων δεσμών δεν αποτελεί εύκολη και αυτονόητη υπόθεση. Χρειάζεται χρόνο, συνέπεια, υπομονή αλλά και ψυχραιμία κάποιες φορές. Κοινά είναι τα χαρακτηριστικά που προϋποτίθενται κατά τη σχέση και επαφή με τον εαυτό μας, και που δυστυχώς οι περισσότεροι παραμελούμε.

Στο ταξίδι της ενδοσκόπησης του εαυτού μας και της μετάβασης του Εγώ στο Εμείς δεν απουσιάζουν οι απογοητεύσεις και οι ματαιώσεις, διότι αυτό το παιχνίδι της διπλής γνωριμίας είναι μια σκοτεινή στην αρχή και αρκετά επίπονη στη συνέχεια διαδικασία που απαιτεί υπομονή και σθένος.

Η σταδιακή και με ειλικρίνεια ανακάλυψη των στοιχείων του εαυτού μας, οδηγεί στο «ημέρωμα» της ψυχή μας, κατάσταση που μας συνδέει άμεσα με τη βίωση της ευτυχίας. 

«Δένομαι» με τον εαυτό μου θα πει: 

- Παρατηρούμε τον εαυτό μας, τι σκέφτεται, πως αντιδρά, τι λόγους εκφέρει. Σιγά, σιγά καταφέρνουμε να ακούσουμε τη φωνή του, που μας μιλά άλλοτε με φόβο, άλλοτε αλαζονικά, άλλοτε πληγωμένα, άλλοτε αγχωμένα, κτλ.

- Στη διαδικασία της αποκάλυψης και του ξεδιπλώματος του εαυτού μας δεν επικρίνουμε, δεν κατηγορούμε, αλλά προσπαθούμε όσο μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Η επικριτική διάθεση αναστέλλει την όποια πρόθεση για επικοινωνία.

- Μάλιστα συχνά θα παρεμβαίνουν ματαιόδοξες αντιλήψεις, κενές θέσεις και στερεότυπα, στα οποία θα προσκολλάται ο νους μας, ο οποίος θα μας ανακόπτει από την εσωτερική μας φωνή και ενδεχομένως να μας οδηγεί σε πλάνες. Επομένως, παράλληλα απαιτείται ο απεγκλωβισμός μας από τις αρνητικές εικόνες και ιδέες που μας καθηλώνουν σε ένα φαύλο κύκλο αυτολύπησης, φόβων, παθών, που εμποδίζουν το ταξίδι της γνώσης και μας απομακρύνουν από την πηγή της αλήθειας.

- Αποδεχόμενοι και αναλογιζόμενοι την πραγματικότητα και τις καταστάσεις που μας στιγμάτισαν, βρίσκουμε σιγά, σιγά την εσωτερική δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε την προσωπική μας πορεία. Αναγεννημένοι θέτουμε και πάλι νέους στόχους. Κάνουμε επίσης σαφέστερα τα όρια μας στο περιβάλλον μας. Συνειδητοποιούμε τις δυνατότητες μας και αποφασίζουμε να τις αξιοποιήσουμε όχι με β-ι-α-στικές κινήσεις που μαρτυρούν πείσμα και ανησυχία αλλά με ήρεμο και αισιόδοξο νου.

«Δένομαι» με τους ανθρώπους θα πει:

- Σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου. Καλλιεργούμε τη σχέση με σκοπό να επικοινωνήσει η θετική όψη του εαυτού μας με τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητας του άλλου. Σε όλους υπάρχουν τα σπέρματα του καλού έστω και σε κατάσταση δυνατότητας, όπως και του κακού. Εμείς επιλέγουμε που θα στρέψουμε την προσοχή μας και για τι θα παλέψουμε. 

- Κάθε επικριτική και ανταγωνιστική διάθεση σε αυτή τη διαλεκτική διαδικασία δεν έχει χώρο. Αποτελεί προϋπόθεση η αποδοχή της σύνολης προσωπικότητας του άλλου, προκειμένου να εκδηλωθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη. 

- Η εμπιστοσύνη είναι αυτό που αποδεσμεύει τους ανθρώπους από τους ανομολόγητους φόβους, και της νοητικές τους εξαρτήσεις. Διευκολύνει την ψυχική επαφή ανάμεσα σε εμάς και σε εκείνον με τον οποίο καλλιεργούμε δεσμούς πίστης και αφοσίωσης. Ακόμη, και οι παρεξηγήσεις και οι ασυνεννοησίες που ενδέχεται να παρουσιαστούν, ξεπερνιούνται με διάλογο και καλή πρόθεση.

Το αποτέλεσμα είναι να βιώνουν και οι δυο πλευρές αμοιβαία συναισθήματα αγάπης και φιλίας.

- Το δώρο της φιλίας δρα ως φάρμακο για την ψυχή. Μέσα από μια σχέση φιλίας αποκομίζουμε πολλά ψυχικά οφέλη που μετουσιώνουν την ενστικτώδη πλευρά της ύπαρξη μας σε μια ανώτερη, φωτισμένη, πολιτισμένη και συλλογική συνείδηση. Γι αυτό το λόγο, ως ώριμοι άνθρωποι έχουμε ευθύνη τόσο απέναντι στον εαυτό μας όσο και απέναντι στο φίλους μας να βρισκόμαστε δίπλα τους, διοχετεύοντας τους με συνέπεια τη φροντίδα και την αφοσίωση που έχουν ανάγκη.

Έτσι, θα καταφέρουμε ότι και ο μικρός πρίγκιπας: να «ημερώσουμε» και να «ημερωθούμε».

Σοφία Κακιά 

Φιλόλογος, ειδίκευση στην Ιστορία της Φιλοσοφίας

e-psychology.gr