Ενώ ο άγιος καθόταν μπροστά στην είσοδο, πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου. Το πρόσωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα. Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:
—Αγαπημένε μου Επιφάνιε, ποιος είναι αυτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στο αφόρητο κρύο και μοιάζει θαλασσοδαρμένος;
—Δεν ξέρω, φίλε μου, τι να σου πω. Τον νου του πάντως τον έχει αιχμαλωτίσει ο πονηρός και γυρίζει σαν τρελός. Γι’ αυτό όλοι οι δαιμονισμένοι γυρίζουν με σχισμένα ρούχα, χωρίς να αισθάνονται το κρύο ή τον καύσωνα.
Ο Επιφάνιος γνώριζε καλά τον άγιο Ανδρέα και ήξερε ότι είναι άγιος. Μίλησε όμως έτσι, επειδή δεν ήθελε να αποκαλύψει την αρετή του δικαίου. Ο ευνούχος τότε ηρέμησε, συμπάθησε τον όσιο σαν φτωχό και του πρόσφερε όσους χουρμάδες είχε:
—Δέξου για την ώρα αυτά, του είπε, δεν έχω τίποτε άλλο.
Ο όσιος όμως, που με τους νοερούς οφθαλμούς έβλεπε την κατάσταση της ψυχής του, τον κοίταξε βλοσυρά και του είπε:
—Οι σαλοί δεν δέχονται δώρα από κωλο-φωνίους
Με τη σύνθετη αυτή λέξη ο όσιος εννοεί τους αρσενοκοίτες, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο με το φυτό κολοφώνιο (είδος λαχάνου). Εκείνος δεν κατάλαβε και είπε:
—Πραγματικά είσαι τρελός. Βλέπεις χουρμάδες και τους λες κολοφώνια;
—Φύγε δόλιε! του απαντά ο μακάριος. Πήγαινε στον κοιτώνα τού κυρίου σου να κάνεις μαζί του τη βδελυρή αμαρτία των Σοδομιτών, και θα σου δώσει και άλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τις ακτίνες της βασιλείας των ουρανών δεν τις βλέπεις. Την αγριότητα της κολάσεως δεν την γνωρίζεις. Τον άγγελό σου τουλάχιστον, που σ’ ακολουθεί σαν Χριστιανό, δεν τον ντρέπεσαι; Αχ, να ήξερες τι τιμωρία σε περιμένει, ακάθαρτε, που συχνάζεις σε απόμερες γωνιές μαζί με άλλους και κάνεις πράξεις αφύσικες, που ούτε οι σκύλοι και οι χοίροι ούτε τα ερπετά και τα φίδια τις κάνουν! Ποιος σου τα έμαθε αυτά; Κρίμα στα νιάτα σου! Σε πλήγωσε ο σατανάς και σε γκρέμισε αγέρωχα στα τρίσβαθα του Άδη. Πρόσεξε! Μην προχωρείς περισσότερο, για να μη ρίξει φωτιά ο Θεός και σε κάψει πρόωρα κι έτσι από τη μια φωτιά πέσεις στην άλλη, της κολάσεως.
Ο ευνούχος άκουσε και έφριξε. Το πρόσωπό του κοκκίνισε.
—Αλίμονό μου του άθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.
—Τι έπαθες αγαπητέ μου; ρώτησε ο Επιφάνιος. Γιατί ντράπηκες και κοκκίνισες έτσι; Δεν σου είπα ότι αυτός είναι τρελός και λέει ό,τι φθάσει; Πάντως για ό,τι απ’ αυτά που άκουσες σε ελέγχει η συνείδησή σου, φρόντισε να το διορθώσεις και να μην περιφρονήσεις τα λόγια του. Είσαι νέος και ο σατανάς είναι φοβερός. Μας σπρώχνει να κάνουμε την αμαρτία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να έχει κι εμάς μέσα στη φωτιά της κολάσεως και να παρηγοριέται.
Ο ευνούχος, ύστερα απ’ αυτά που άκουσε, ανεχώρησε. Τότε ο Επιφάνιος βοήθησε τον όσιο να σηκωθεί και πήγαν στο δωμάτιό του. Εκεί βρήκαν έτοιμο το τραπέζι και κάθισαν να ευφρανθούν. Μετά το φαγητό ρώτησε ο Επιφάνιος:
—Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο απότομα στον αγαπητό μου;
—Επειδή είναι φίλος σου, γι’ αυτό του μίλησα έτσι. Αν δεν ήταν, δεν θα άκουγε ούτε μία λέξη. Σκοπός μου δεν είναι να ελέγχω τους αμαρτωλούς, αλλά να τρέχω στον ίσιο δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.
—Γνωρίζω κι εγώ τα σχετικά με τον ευνούχο, είπε ο Επιφάνιος. Αφού όμως ο καημένος είναι δούλος και βιάζεται από τον κύριό του, τι μπορεί να κάνει;
—Το ξέρω, είπε ο όσιος, καταλαβαίνω τη θέση του. Ο δούλος όμως πρέπει να εξυπηρετεί τον αφέντη του μόνο στις υλικές του ανάγκες, όχι στα έργα του διαβόλου και στις άτιμες πράξεις του, και μάλιστα σ’ αυτό το καταραμένο, το σιχαμερό αμάρτημα που ούτε στα ζώα το συναντάμε! Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να μην αισθάνεται τη δυσωδία αυτής της ακαθαρσίας και να μην την αποστρέφεται;
—Όταν ο αφέντης, είπε πάλι ο Επιφάνιος, προστάξει τον δούλο να κάνει κάποια υπηρεσία είτε σωματική είτε πνευματική είτε ακόμη και αμαρτωλή, κι αυτός δεν υπακούσει, ξέρεις τότε τι κατάρες τον περιμένουν, τι ξύλο, τι απειλές και πόσα άλλα δεινά;
—Αυτό, παιδί μου, είναι το μαρτύριο του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Μακάριοι όσοι διώκονται εξ αιτίας της αρετής τους, γιατί δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 5:10). Αν οι δούλοι δεν υποχωρούν στη σιχαμερή σοδομιτική επιθυμία των κυρίων τους, είναι μακάριοι και τρισμακάριοι, γιατί τα βασανιστήρια που θα υποφέρουν θα τους κατατάξουν στη χορεία των μαρτύρων.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου
0 Σχόλια