Του Ηλία Μπουρμπούλα
Την Κυριακή 5 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο δημοψήφισμα στη χώρα μας, έπειτα από την πτώση της χούντας το 1974. Στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, 41 χρόνια μετά καλείται ο ελληνικός λαός να αποφασίσει τον τρόπο ζωής όλων των Ελλήνων. Είναι η πρώτη φορά που κάποιος έλληνας πολιτικός σκέφτηκε να ρωτήσει την ρωμιοσύνη ολόκληρη για το ποιο θα είναι το μέλλον της.
Αύριο καλούμαστε να αποφασίσουμε αν η κατάσταση θα παραμείνει ίδια μέχρι το τέλος της δικής μας ζωής και της ζωής των παιδιών μας. Γιατί όπως πολύ «περήφανα» απέδειξαν οι μεγάλοι «ηγέτες» αυτής της δόλιας χώρας τα «πετυχημένα» μνημόνια έφεραν το successstory.
Ένα successstory το οποίο είναι βαμμένο με αίμα. Το αίμα όλων εκείνων που έχασαν την ζωή τους, γιατί από την μία μέρα στην άλλη εξαθλιώθηκαν. Από νοικοκυραίοι γίνηκαν ζητιάνοι, του ενός ευρώ και η περηφάνια τους δεν μπόρεσε να το αντέξει αυτό. Δεν μπόρεσαν να γίνουν ζήτουλες του κάλπικού παρά. Έτσι επέλεξαν να φύγουν από τον τούτο τον μάταιο κόσμο. Με ένα άσχημο και βάρβαρο τρόπο. Να βάλουν οι ίδιοι τέλος στις ζωές τους.
Πραγματικά δεν ξέρω στους πόσους έχει φτάσει ο αριθμός των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν από τις κακουχίες της κρίσης. Από τις κακουχίες ενός αβυσσαλέου οικονομικού πολέμου.
Ακόμη δεν μπορώ να αναλογιστών πόσων αθώων το αίμα είναι στα χέρια των προηγουμένων υπουργών υγείας διότι αναδιάρθρωσαν στο σύστημα υγείας της χώρας. Το έκαμαν τόσο επιτυχημένα όπου άφησαν τη χώρα που γέννησε τον Ιπποκράτη δίχως δωρεάν υγεία. Νοσοκομεία δίχως γιατρούς, Δίχως νοσηλευτές, Δίχως φάρμακα και Δίχως γάζες.
Στις μέρες μας αν πάθεις κάτι και πάς σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να έχεις την τύχη με το μέρος σου. Διότι δεν ξέρεις αν θα υπάρχει ο κατάλληλος γιατρός για την πάθηση σου.
Δυστυχώς με αυτό τον άδικο τρόπο πολλοί συνάνθρωποι μας έχασαν την ζωή τους. Διότι δεν ήταν τυχεροί, γιατί δεν βρέθηκε εγκαίρως το χειρουργικό κρεβάτι, δεν έκαναν εγκαίρως μια εξέταση. Στα νοσοκομεία μας όμως οι συνάνθρωποι γιατροί και νοσηλευτές καθημερινά δίνουν αγώνα για να καταφέρουν να πεθάνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι άνθρωποί.
Αλλά εμείς δεν είμαστε άνθρωποι για τα κόμματα του ΝΑΙ. Είμαστε αριθμοί ενός καλοσχεδιασμένου πλάνου το οποίοι επιθυμεί την πλήρη βουλγαροποίηση της Ελλάδας. Δεν μας ρώτησαν ποτέ για τίποτα.
Μας έλεγαν ψέματα.
Μίλαγαν για διαπραγμάτευση και τα προδοτικά τους χέρια υπέγραφαν την καταδίκη ενός λαού. Ενός λαού περήφανου και πολιτισμένου.
Ένας πολιτισμός ο οποίος δεν διδάσκεται σήμερα στα παιδιά μας διότι έκλεισαν σχολεία και απέμεινα λίγοι δάσκαλοι για να κουμαντάρουν τα παιδιά μας.
Πώς αυτά τα παιδιά θα μάθουν τα σωστά γράμματα; Πώς αυτά τα παιδιά θα μάθουν να είναι άνθρωποι με την πλήρη σημασία της ετυμολογίας της λέξης άνω- θρώσκω.
Απλά δε θα μάθουν ποτέ γιατί μας θέλουν δουλικά ώστε να μας χειραγωγούν και να υποτασσόμαστε στην θέληση τους. Να σκύβουμε το κεφάλι. Και αν βρεθεί κανένας και μπορέσει να το σηκώσει, γιατί μορφώθηκε, να φεύγει από τον τόπο το γλυκό τόπο για να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Κοίτα που φτάσαμε να μην ζούμε με αξιοπρέπεια στον ίδιο μας το τόπο.
Το τόπο όπου γέννησε τις τέχνες και τα γράμματα.
Το τόπο που γέννησε την Δημοκρατία, την Ιατρική, την Φιλοσοφία, το Θέατρο.
Ενός τόπος τόσο πλούσιος σε πολιτισμό. Κατάντησε παρίας μερικών ανδρείκελων της Ευρώπης. Της Ευρώπης των αξιών και της ανθρωπιάς όπου για αυτούς οι λέξεις αυτές είναι συνώνυμες με την εξαθλίωση και την υποταγή στα δικά τους θέλω.
Ας αναλογιστούμε όλοι μας τις άθλιες εικόνες που βλέπουμε καθημερινά. Τους συνανθρώπους μας που δυσκολεύονται να βρουν ένα κομμάτι ψωμί. Τους ανθρώπους που γίνικαν ζητιάνοι στα συσσίτια, στα κοινωνικά ιατρεία, στα κοινωνικά παντοπωλεία, στα κοινωνικά φροντιστήρια, στα κοινωνικά ιματιοπωλεία. Ας τους σκεφτούμε γιατί πολύ απλά αύριο θα είμαστε εμείς στη θέση τους.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει εύκολη λύση στην οικονομική κατάσταση της χώρας.
Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει ένας τρόπος όπου θα μας κάνει περήφανους και θα γεμίσει με δύναμη ώστε να βγούμε από αυτό το μαρτυρικό Γολγοθά και να ζήσουμε όχι με πλούτη και μεγαλεία αλλά με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
0 Σχόλια