Κείμενο της Avra Foukou
Ή γιαγιά μου γέννησε το πρώτο της παιδί το 1955… Κάτω από δύσκολες συνθήκες… Κάτω από μάλλον αδιανόητες για τα σημερινά δεδομένα συνθήκες… Ζούσε σε χωριό, 35 χιλιόμετρα panos-colourμακριά από την πόλη, χωρίς μεταφορικό μέσο… Δεν ζούσε πλούσια, αλλά ούτε και φτωχά… Αν και πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, έγινε μια υπέροχη μαμά και μια ακόμη πιο υπέροχη γιαγιά… Η γιαγιάκα μου… Ο ορισμός της γιαγιάκας που μας κακομαθαίνει και που είναι η καλύτερη φίλη της τερηδόνας και των επιπλέον κιλών… Ο ορισμός της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης αδυναμίας μου…
Το σημερινό μου κείμενο είναι αφιερωμένο στις γέννες της και στον θηλασμό… Πόσα χρόνια πίσω, αλλά πόσα έτη φωτός μπροστά;;
«τότε κορίτσι μου δεν ξέραμε από νοσοκομεία και τέτοια… Ερχόταν η μαμή και μας κοίταζε..μας έλεγε, γέννας δε γέννας και καθόταν ή έφευγε… Στον γιατρό πηγαίναμε μια δυο φορές και άκουγε το μωρό με ένα χωνί… Ήταν αλλιώς όμως να μην ξέρεις τι να περιμένεις και να ακούς τις μαντεψιές… Μυτερή κοιλιά αγόρι, στρογγυλή κοιλιά κορίτσι… Αν μεγαλώσανε τα μεριά σου πάλι κορίτσι, αν από τα πισίνα δεν έμοιαζες για έγκυος, αγόρι… Με τα δίδυμα είχε την πιο πολύ πλάκα… Σκέψου ότι το πόδι μου, από 37 έφτασε 41 στο νούμερο… Λέγαμε, παιδί θα βγάλω ή κανέναν ελέφαντα; Ήταν δύο τελικά…!!»
Ώρες ολόκληρες μπορώ να περνάω ακούγοντας την… Το έχω ξαναπεί, αλλά θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για την ζωή της… Κάποια στιγμή….
«στα δίδυμα όταν σπάσανε τα νερά ήταν ξημέρωμα…. Έφερα τη μαμη και με έβαλε να φτιάξω τηγανιτά αυγά… Με κοίταξε και μου είπε ότι έχω ώρα ακόμη… Φάγαμε, ζυμωσα δύο καρβέλια ψωμί να έχω και για την επόμενη, έφτιαξα το κολατσιό του παππού για να του το πάω στο χωράφι, μαγείρεψα γεμιστά για να έχουμε φαΐ και το μεσημέρι γέννησα… Ήρθε ο παππούς το βράδυ και βρήκε αλλά δυο παιδιά…»
Τόσο απλά!! Άραγε υπήρχε τότε χρόνος για επιλόχειο κατάθλιψη ή μπα;Protex_gif_finalV2
«….εμείς τότε κορίτσι μου δεν είχαμε επιλογές… Ή θα το βύζαινες το παιδί ή θα έπρεπε να βρεις άλλη μάνα να στο βυζάξει.. Δεν τα είχαμε αυτά τα έτοιμα τα γάλατα τότε… Μετά βγήκανε οι σκόνες και τα εβαπορε …και στα δίδυμα θήλαζα… Και τα δύο… Ένα από δω, ένα από κει… Αλλά δεν μπορούσα να φκιάσω τίποτα… Τι να κάνεις με δύο παιδιά να κρέμονται; Στα άλλα θήλαζα και έφτιαχνα και δουλειές… Μαγείρευα σκούπιζα ξεσκόνιζα… Και ήμουν μικρή… 17 στη μαμά σου και 18 στο Σάκη… Τότε θηλάζαμε κορίτσι μου… Και τα παιδιά μας δεν πάθαιναν τίποτα… Όλα το γάλα τα έφτιαχνε… Πονούσε το αφτί; Γάλα… Τσίμπλιαζε το μάτι; Γάλα.. Πονούσε η κοιλιά; Γάλα.. Έκλαιγε; Γάλα.. Γάλα και αγκαλιά… Ανάθεμα κι αν ξέραμε τι μας γίνεται τότε.. Δεν είχαμε γιατρούς στο χωριό.. Έπρεπε να πάρουμε το κάρο ή να δανειστούμε το μοναδικό αυτοκίνητο που είχε στο χωριό και να κατεβάσουμε το παιδί στο Βόλο.. Μόνο αν ψηνόταν πάνω από δύο μέρες στον πυρετό το πηγαίναμε.. Ένστικτο; Μπα… Μάλλον όλες οι μανάδες ξέρουν πότε να ανησυχήσουν.. Όταν αρρώστησε ο Απόστολος, ήξερα ότι δεν θα περάσει…»
Ο Απόστολος αρρώστησε πράγματι βαριά με πολύ πυρετό και από λάθος διάγνωση και λανθασμένη χορήγηση φαρμάκου ο μικρός έμεινε εγκεφαλικά παράλυτος για όλο του το πάντα…Δυστυχώς…
«Mετά ήρθαν μόδες… Γάλατα εβαπορέ σε κουτιά και σε σκόνες… Αν δεν τα έπαιρνες ήσουνα φτωχός και άξιος να σε λυπούνται.. Έδειχναν τότες στις εφημερίδες διαφημίσεις με χοντρά χοντρά μωρά… Κοίταζα κι εγώ τα δικά μου που ήταν μια σταλιά…. Αλλά δεν είχαμε παιδάκι μου… Δεν είχαμε να πάρουμε από αυτά τα γάλατα που είχανε μέσα τόσες βιταμίνες και άλλα δυναμωτικά… Κοιτούσα άλλα παιδιά που έπιναν τέτοια γάλατα και τα ζήλευα… Χοντρά χοντρά!! Να τα λαχταράς!! Αλλά… Αρρώσταιναν!! Και όποιος σου πει διαφορετικά λέει ψέματα..»
Αυτή ήταν η επίδραση λοιπόν της διαφήμισης… Τα παιδιά του θηλασμού ήταν τα «καημένα» και του έτοιμου ήταν τα προνομιούχα… Έτσι πέρασε το μήνυμα σε μια κοινωνία που δεν πεινούσε (πολύ) μεν, αλλά περνούσε πολύ πολύ δύσκολα δε… Σε μια κοινωνία που ήθελε να σηκωθεί και να χορτάσει λίγη καλοζωία… Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1955.. γέννησε τον αδερφό μου το 1977 και εμένα το 1981… Θήλασε και τους δύο μας πολύ…
«ή μαμά σου σας Θήλασε… Διάβαζε τότε αυτά τα περιοδικά που έλεγαν για τις μαμάδες και αποφάσισε να σας θηλάσει πάνω από 6 μήνες που έλεγε ο γιατρός… Ήθελε λέει να γίνετε έξυπνα και γερά… Και αλήθεια, εσείς δεν αρρωσταίνατε που να σας βγάζαμε γυμνά στο κρύο… Σας έβλεπαν στη γειτονιά και λέγανε «μωρέ δώστε λίγο γάλα να πιαστούν… Είναι αδύνατα.. » ή μαμά σου όμως εκεί!! Τίποτα δεν την άλλαζε την γνώμη…»
Πράγματι με θυμάμαι σαν παιδί να θηλάζω τις κούκλες μου… Με θυμάμαι να θαυμάζω τις γυναίκες που θήλαζαν τα παιδιά τους.. Ήταν όμως τόσο εξαιρετικά σπάνιο το να δω μαμάδες να θηλάζουν που όταν έβλεπα τις κοιτούσα λες και έβλεπα κάτι μοναδικό … Στην πλειοψηφία τους, αν όχι όλες ήταν ξένες…
«εσύ όμως μην ακούς κανέναν… Καλύτερα να σου βγουν αδύνατα… Τι να τα κάνεις και Χοντρά;; Άλλαξαν οι εποχές… Τώρα ο κόσμος δεν πεινάει… Και για να πεινάσει πάει και τα δίνει στους διαιτολόγους… Τι χούι κι αυτο μανούλα μου… Να πληρώνεις για να πεινάς… Μη θεέ μου χειρότερα… Θήλασε!! Κοίτα πως σε κοιτάει στα μάτια… Αγάπη είναι αυτό κορίτσι μου.. Τα παιδιά δεν τα βυζαίνεις μόνο γάλα… Την Ψυχή σου ολόκληρη βυζαίνουν από εκεί μέσα… Δώστους όσο θέλουν… Όταν θα χορτάσουν μοναχά τους θα φύγουν από “κει… Κι εσύ θα ξέρεις ότι χόρτασαν από σένα… Και θα έρθει η μέρα που θα πεις χαλάλι…»
Μπορώ να γράφω για ώρες… Για μέρες… Για καιρό πολύ.. Για την σοφία της… Για τις απόψεις της… Για την ψυχή της… Για το πόσα της χρωστάω και πόσα έμαθα από εκείνη… Κι ας πήγε ελάχιστα στο σχολείο και ας μην της ήρθε τίποτα εύκολα…
«τα παιδιά θέλουνε δύο πράγματα… Αγάπη και πρόγραμμα… Το πρόγραμμα μαθαίνεται… Την αγάπη πρέπει να την έχεις για να τη δώσεις… Πως να δώσεις κάτι που δεν έχεις; Την αγάπη την μαζεύεις από τότε που είσαι στη κοιλιά.. Τι νομίζεις; Ότι δεν νοιώθουν εκεί μέσα; Γελιέσαι!! Κοιλιά, αγκαλιά, στήθος και κουβέντα .. Και όταν φύγουνε από την αγκαλιά να ξέρουν ότι είσαι εκεί κοντά τους… Να τα μιλάς!! Κουβέντα θε’νε!! Τι θαρρείς;; Αν το κάνεις θα με θυμηθείς… Να ξέρουν τα παιδιά ότι είσαι εκεί για αυτά.. Κι ας είσαι στην άλλη άκρη της γης… Κι ας μην είσαι καν στη γη… Αν έχουνε πάρει αγάπη, πάλι εκεί θα σε νιώθουν κι ας μην είσαι… »
Πως λέγεται αυτό που δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσεις όλο αυτό που νιώθεις για κάποιον;;
0 Σχόλια