Κάθε Κυριακή είναι ανάμνηση και υπόμνηση της Αναστάσεως του Χριστού. Κάθε Κυριακή η Εκκλησία, την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζει. Κάθε Κυριακή πρωί (…ἀφ” ἡλίου ἀνατολάς…Μάρτυς ἁγ. Ἰουστῖνος α” αἰων.) οι Χριστιανοί μαζεύονται γύρω από το τραπέζι που παραθέτει σ” όλους ο κοινός Πατέρας δίνοντας την Σάρκα και το Αίμα του Υιού Του, εις «βρῶσιν καί πόσιν».
Δύο χιλιάδες χρόνια κάθε Κυριακή, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι και σήμερα, όλες οι Εκκλησίες τελούν κάθε Κυριακή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την προσφορά στον Θεό-Πατέρα του Σώματος και του Αίματος του Υιού Του για την σωτηρία όλων. Την θυσία του Χριστού για την συγχώρηση των αμαρτιών των ανθρώπων. Την θυσία αγάπης του Χριστού, για όλη την οικουμένη.
Σ” αυτήν την αγάπη, άραγε εμείς πώς ανταποκρινόμαστε; Πόσο την συνειδητοποιούμε; Πόσο θεωρούμε ότι είναι η Ζωή μας; Σε τι μέγεθος και βαθμό θέλουμε να συμμετάσχουμε;
Δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν με την σύγχυση ότι η σύναξη-λειτουργία της Κυριακής είναι προσευχή στην οποία έχουμε καθήκον να συμμετέχουμε. (Το καθήκον του Εκκλησιασμού!!) Χρόνια πολλά η Ευχαριστία έγινε μια ευσεβής συνήθεια της Εκκλησίας. Επειδή και η γλώσσα ήταν ακατανόητη και οι ευχές δεν ακουόντουσαν, κατέληξε σιγά-σιγά η υπόθεση να είναι μια θρησκευτική τελετουργία, ένα θρησκευτικό «δράμα» που τελικώς το παρακολουθούσαν οι Χριστιανοί ουσιαστικά μένοντας «αδιάβροχοι».Προσευχόντουσαν; Ναι. Όμως λανθασμένα. Γιατί λανθασμένα! Γιατί καθένας προσεύχονταν μόνος και για τον εαυτό του. Οι κοινές δεήσεις φάνταζαν έργο του ιερέα, ενώ η μη συμμετοχή στα ψαλλόμενα, ή τις ευχές και την Ευχαριστία (Μετάληψη) καθιστούσε το όλο θέμα ανιαρό και αδιάφορο!
Έτσι σιγά-σιγά η κούραση έφερε τον πειρασμό της όσο λιγότερης (χρονικά) συμμετοχής, μέχρις ότου τελικά καταλήξει να γίνει και αυτή τόσο αραιή, που κατάντησε ανύπαρκτη.
Η αγάπη των πολλών «ἐψύγη» (πάγωσε) και στις συνάξεις της Κυριακής βλέπουμε ένα ελάχιστο ποσοστό των Χριστιανών της Ενορίας. Ζούμε μιά έκπτωση.
Εμείς πάλι που υποτίθεται μαζευόμαστε τις Κυριακές στην Ευχαριστία πόση διάθεση θυσίας έχουμε; Πόσο αγαπάμε τον Χριστό; Το θέμα το φανερώνει η προθυμία μας για συνάντηση μαζί του. Άραγε δεν είναι αυτονόητο ότι όταν κάποιον τον αγαπάμε θέλουμε να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο μαζί του; Με τον Χριστό πόσο θέλουμε να είμαστε μαζί;
«Την αγάπη σου για τον Χριστό θα σου την δείξει η ώρα της προσευχής. Όταν φθάσει, και συ, αντί να τρέξεις, ασχολείσαι με ο,τιδήποτε άλλο, τότε υπό δαιμόνων εμπαίζεσαι» λέει ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος.
Η αγάπη του καθενός είναι κόπος και υπόθεση προσωπική του. Είναι όμως και στάδιο στο οποίο όλοι μας χρειάζεται να αγωνιστούμε για αύξηση και ωριμότητα. Μαθαίνουμε να αγαπάμε, μιμούμενοι τον Χριστό. Δεν μπορείς να αγαπάς χωρίς διάθεση θυσίας. Αγαπώ σημαίνει θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου χάριν αυτού που αγαπώ. Ο Χριστός θυσίασε τον εαυτό του σταυρούμενος για μας και εμείς μιμούμενοι Αυτόν κάνουμε μικρές θυσίες (της διάθεσης, της άνεσης, της βολής μας) χάριν Αυτού που στην Ευχαριστία, αυτό μας μαθαίνει. Μας το μαθαίνει όχι γιατί Εκείνος χρειάζεται την θυσία της αγάπης μας αλλά για να μας βοηθήσει να γίνουμε για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους μας, πηγή χαράς.
Ο εγωϊστής και βασανίζεται και βασανίζει. Ο άνθρωπος που αγαπά και μαθαίνει την θυσία του Χριστού, γεμίζει ανάπαυση και χαρά ο ίδιος και γίνεται πηγή χαράς και για τους δικούς του.
Όταν κάθε Κυριακή (οπωσδήποτε) και τυχόν και στις παρεμβαλλόμενες γιορτές συμμετέχουμε σωστά στην Ευχαριστία και συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά ΠΟΙΟΣ και τι «ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ» είναι Αυτός στο Σώμα και το Αίμα του οποίου συμμετέχουμε, τότε και μεις αλλοιωνόμαστε με την Χάρη Του. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι…ό,τι τρώει!!
Όταν λοιπόν έρχεται η Κυριακή πρέπει α. Να έχει για μας απόλυτα προτεραιότητα η Ευχαριστία και να είναι αδιανόητη η μη συμμετοχή.
β. Να είναι φιλοτιμία και διάθεση αγάπης μας να πάμε στην Ευχαριστία όσο νωρίτερα γίνεται.
γ. Να συμμετέχουμε στις προσευχές που κάνουμε ΟΛΟΙ μαζί προετοιμαζόμενοι για την Ευχαριστία και να γίνει σιγά-σιγά η όλη Θ. Λειτουργία οικεία και γνωστή.
δ. Να έχουμε ετοιμαστεί να μεταλάβουμε τα προσφερόμενα (Σώμα και Αίμα Χριστού) μετέχοντας ουσιαστικά και αυτονόητα κάθε Κυριακή στο Μυστήριο της Ευχαριστίας.
ε. Να προσπαθούμε σταδιακά να γνωρίσουμε και όλους τους άλλους που συνάζονται στην ίδια ενορία, ώστε να μπορούμε να λέμε πραγματικά «Πατέρα μας…» (Πάτερ ἡμῶν) και όχι να είμαστε απλώς από κοινού θεατές των τελουμένων και λεγομένων· αλλά αδέλφια μεταξύ μας!
Ας ξεκινήσουμε μια τέτοια προσπάθεια. Ας προσπαθήσουμε όσο περισσότερο γίνεται. Ας μη δεχόμαστε να λέμε στον εαυτό μας προφάσεις ευλογοφανείς αλλά τελικά ψεύτικες.
Ας αρχίσουμε από αυτήν την Κυριακή της Πεντηκοστής (7 Ιουνίου 2009) ζητώντας από το Πνεύμα το Άγιο να φωτίσει τις καρδιές μας και να μας βοηθήσει να στερεωθούμε στην προσπάθεια αυτή.
Με αγάπη και ευχές
ο Εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Πηγή:enoriako.info/2009_06.htm
0 Σχόλια