Πότε άραγε να ήταν όταν έμαθα για τη δύναμη μιας ευχής;
Εκείνης που σαν κλείνεις τα μάτια, ζωντανεύει κάτω από τα κλειστά σου βλέφαρα και λίγο αν απλώσεις το χέρι, μπορεί ακόμη και να την πιάσεις…
Ευχή που αργότερα έμαθα πως όταν είναι αληθινή και πραγματικά δυνατή, μια μέρα θα την καταφέρεις… Αρκεί ποτέ να μην ξεχνάς την ύπαρξη της… Ούτε καν για μια στιγμή… Το κακό είναι πως σιγά σιγά, συμβιβάστηκα με το «πιο λίγο» και οι ευχές μου από παραμυθένιες έγιναν αριθμοί και πρότυπα άλλων….
Θυμάμαι να αγαπώ πολύ να ονειρεύομαι… Ταξίδια σε κόσμους παραμυθιού, όπου δεν υπήρχαν λύπες… Να ονειρεύομαι αστερόσκονες, νεράιδες, δάση με σοφά δέντρα και ζώα με λαλιά… χαρούμενους ανθρώπους και ευτυχισμένα παιδιά… Παιδιά με χαρούμενους και αγαπημένους γονείς που τελούσαν και περνούσαν μεταξύ τους όμορφα…
Ίσως γιατί δεν υπήρξα ένα από αυτά και αυτό τελικά επηρέασε όλο μου το πάντα… Θυμάμαι πόσο δυνατά ευχόμουν να γίνει ένα μαγικό και οι γονείς μου να είναι σαν τους γονείς που έβλεπα στην τηλεόραση… Χαρούμενοι, αγαπημένοι, να τρώνε μαζί πρωινό και να φιλιούνται πριν ο καθένας φύγει για τη δουλειά… Να μην μαλώνουν ποτέ μπροστά στα παιδιά και πάντα να βρίσκουν χρόνο για αυτά…
Αργότερα έμαθα πως αυτό το μαγικό λέγεται «θαύμα» και πως συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια… Ίσως και ποτέ… Οι ευχές λοιπόν, όσο δυνατές κι αν ήταν, δεν έπιαναν αν δεν με αφορούσαν εξ”ολοκλήρου και τα θαύματα απλά δεν συνέβαιναν… Κάπως έτσι λοιπόν άρχισα να θέτω προτεραιότητες βάζοντας τα θέλω μου σε σειρά… Αυτό που θεωρώ πως με βοήθησε πιο πολύ από οτιδήποτε, είναι που δεν άφησα ποτέ σε εκείνο το παιδί που όλοι μας έχουμε μέσα μας, να πάψει να μου μιλά… Και να μου θυμίζει όλα εκείνα που μου έλειψαν, ώστε να μην λείψουν στα παιδιά μου… Να μου θυμίζει όλα εκείνα που με τρόμαζαν, ώστε να μην χρειαστεί τα ίδια να τρομάζουν τα παιδιά μου… Να μου θυμίζει όλα εκείνα που με πόνεσαν ώστε να μην χρειαστεί τα ίδια να πονέσουν τα παιδιά μου… Να μου θυμίζει συνέχεια όλα εκείνα τα σημαντικά ώστε να τους τα χαρίζω απλόχερα… Να μου θυμίζει ποσό σημαντική είναι η ασφάλεια, το χαμόγελο, η επιβεβαίωση, η επιβράβευση, ο ενθουσιασμός και άλλα τόσα ζωογόνα στοιχεία για την ψυχοσύνθεση τους… Να μου θυμίζει πως αυτό που θέλουν περισσότερο από κάθε τι, είναι να βλέπουν εμένα και τον μπαμπά τους χαρούμενους, αγαπημένους και γεμάτους όρεξη για παιχνίδι και κουβέντα μαζί τους…
Πως αυτό που τα κάνει πραγματικά ευτυχισμένα είναι ο χρόνος ο δικός μου και του μπαμπά τους μαζί τους και όχι ένα πανάκριβο ηλεκτρονικό παιχνίδι, σαν αυτά που είχα εγώ σαν παιδί… Να μου θυμίζει πόσο σημαντική τροφή για την ψυχή τους, είναι η αγκαλιά μας και το «σ” αγαπάω μέχρι το πιο μακρινό αστέρι τ” ουρανού και πάλι πίσω»… ….
Το παιδί μέσα μας υπάρχει, ολοζώντανο και γεμάτο μνήμες… Μπορεί να κοιμάται και να μην μας μιλά, όμως είναι εκεί! Έτοιμο να μας υποδεχτεί και να μας ανοίξει το κουτάκι των αναμνήσεων, ώστε να μας θυμίσει τι ήθελε πιο πολύ, τι του έλειπε, τι το πονούσε, τι το εξίταρε, τι το πείσμωνε… να μας θυμίσει τι το βοηθούσε…
Είναι εκεί και μας περιμένει, ώστε να μας προσφέρει βοήθεια και απαντήσεις… Απαντήσεις που πρώτα από όλους θα βοηθήσουν εμάς και θα μετουσιώσουν τον ρόλο του γονέα σε ρόλο «μαμάς» και «μπαμπά» ή ακόμη καλύτερα σε ρόλο «μανούλας» και «μπαμπούλη»…
Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να γείρουμε μπροστά του να του το ζητήσουμε… Να του απλώσουμε το χέρι και να το αφήσουμε να μας πάει… Κι εκείνο ίσως τελικά να καταφέρει και να μας θυμίσει πως είναι να ονειρευόμαστε ξανά σαν παιδιά… Σε ποιον αλήθεια δεν λείπουν τα παιδικά του όνειρα;
Γράφει η Αύρα Φούκου
0 Σχόλια