Ουδέν κακό αμιγές καλού, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, κάθε εμπόδιο σε καλό και τα τοιαύτα
Πολλοί αρνούνται και αναιρούν τις φράσεις αυτές. Αντιμετωπίζουν την κάθε κατάσταση πραγματιστικά. Το κακό είναι κακό, το καλό είναι καλό, ξεκάθαρα και αντιληπτά. Όμως, ίσως αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Προφανώς και ένα άσχημο γεγονός είναι δυσάρεστο και αρνητικό για εμάς, αλλά πρέπει να δούμε και λίγο παραπέρα, απαρνιώντας τις στενές παρωπίδες της μονοδιάστατης ρεαλιστικότητας.
Γιατί όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και καθετί δύο διαστάσεις και οπτικές. Καλές και κακές. Άμεσες και έμμεσες. Βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες.
Ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας μάς επηρεάζει στο κοντινό και μακρινό μέλλον και όλα, θετικά και αρνητικά έχουν αντίκτυπο τέτοιο, ανάλογα με τις αντιδράσεις μας και τη συμπεριφορά μας απέναντί τους.
Το σίγουρο είναι ότι από την όποια αρνητική εμπειρία μας θα βγούμε πιο σοφοί, πιο δυνατοί. Μπορεί να πληγωθούμε, να πονέσουμε, να απογοητευτούμε, αλλά στο μέλλον θα ξέρουμε, θα προσέχουμε, θα έχουμε συνειδητοποιήσει τη δυναμική παρουσία της λύπης και των άσχημων εμπειριών, την ευμεταβλητότητα των καταστάσεων, την ικανότητά μας να τις αντιμετωπίζουμε και το μάθημα που μας προσέφεραν.
«Κι όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει, δεν θα θυμάσαι πως τα κατάφερες ή πως επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος εάν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Όταν θα περάσει δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν πριν ξεκινήσει» ~ Hakuri Murakami
Από τη στιγμή που γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε με κανένα μαγικό ξόρκι ή φυλαχτό να προστατευτούμε από τα δεινά της ανθρωπότητας, ότι η ανθρώπινη και αδύναμη φύση μας κάποια στιγμή θα μας προδώσει, ότι λόγω τυχαίων γεγονότων, μοιραίων ή και συνειδητών - αποτέλεσμα επιλογών κάποια στιγμή θα πληγωθούμε -άλλος πολύ, άλλος λίγο- τουλάχιστον ας γνωρίζουμε πως όσο μεγάλη είναι η πληγή, όσο αναπνέουμε δεν είναι καταδικαστική.
Όσο και αν πονέσουμε και νιώσουμε συντετριμμένοι, η στάση μας απέναντι σε ό,τι προκύψει είναι αυτό που θα μας ελευθερώσει.
Η ψυχολόγος Σόνια Λιουμπομίρσκι υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι πιστεύουμε μια σειρά από μύθους, νομίζοντας πως θα είμαστε για πάντα ευτυχισμένοι φτάνει να πετύχουμε τους στόχους που επιβάλλει η κουλτούρα μας. Αυτή η περιορισμένη αντίληψη της ευτυχίας δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε τα θετικά που συνοδεύουν κάθε αρνητικό γεγονός της ζωής και να αναγνωρίσουμε την ανάπτυξη που μας προσφέρει. «Αντί να σας προκαλέσουν τρόμο ή κατάθλιψη, τα σημεία κρίσης της ζωής σας μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για ανανέωση, ανάπτυξη και ουσιαστική αλλαγή. Όμως, εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι πώς τα υποδέχεστε: η επιστήμη δείχνει πως η τύχη ευνοεί όντως τους προετοιμασμένους. Τα σημεία κρίσης -στα οποία νιώθουμε ότι η ζωή μας αλλάζει και δε θα είναι ποτέ όπως παλιά ή συνειδητοποιούμε κάτι ή μαθαίνουμε ένα βαρυσήμαντο νέο- αποτελούν καθοριστικές στιγμές στη ζωή μας. Είναι στιγμές που τις θυμόμαστε πάντα και μας αλλάζουν, εμπειρίες που πρέπει να τις σκεφτούμε προσεκτικά και να αντιδράσουμε με κάποιον τρόπο. Αυτό ισχύει όχι μόνο επειδή τέτοιες στιγμές είναι σημαντικές, αλλά και επειδή ακόμα και φαινομενικώς καταστροφικές εμπειρίες μπορεί να αποδειχτούν πύλες που οδηγούν σε θετικές αλλαγές στη ζωή μας. Πρόσφατες έρευνες αποκαλύπτουν ότι άνθρωποι που βίωσαν κάποια αντιξοότητα είναι τελικά πιο ευτυχισμένοι (και λιγότερο θλιμμένοι, τραυματισμένοι, στρεσαρισμένοι ή κλονισμένοι) από εκείνους που δεν έχουν βιώσει καμιά αντιξοότητα.
Αν έχουμε αντέξει αρκετές καταστροφικές στιγμές, γινόμαστε ανθεκτικοί και είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι ώστε να διαχειριστούμε μεταγενέστερες προκλήσεις και τραύματα, μεγάλα και μικρά.
Οι ερευνητές απέδειξαν ότι πέρα από αυτήν την αυξημένη γενική ανθεκτικότητα, η προσπάθεια να βγάλουμε νόημα από τις προκλήσεις της ζωής μάς βοηθά να ορίσουμε και να θεμελιώσουμε την ταυτότητά μας, κάτι που ενισχύει την αισιοδοξία για το μέλλον και μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά το στρες. Τέλος, η εμπειρία αρνητικών συναισθημάτων όπως η θλίψη, η ανησυχία και ο θυμός στη διάρκεια ενός σημείου κρίσης -όταν αυτά τα συναισθήματα δεν είναι χρόνια ή πολύ έντονα- μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά πολύτιμη, αφού τα ίδια αυτά συναισθήματα μας ειδοποιούν για απειλές, αδικίες και προβλήματα που απαιτούν την προσοχή μας.
Η αντίδρασή μας στα σημεία καμπής θα καθορίσει εν μέρει την εξέλιξη της κρίσης. Ο τρόπος που ανταποκρινόμαστε στα σημεία κρίσης -αν κρατάμε το κεφάλι μας κάτω όταν πρέπει να το σηκώσουμε ή αν μένουμε ακίνητοι όταν πρέπει να δράσουμε- μπορεί να έχει κλιμακωτές επιδράσεις που απλώνονται σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Σε τέτοιες στιγμές, επιλέγουμε το μέλλον μας.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα χωριό ζούσε ένας γέρος γεωργός. Οι γείτονές του τον θεωρούσαν εύπορο γιατί είχε δικό του άλογο, που το χρησιμοποιούσε για να δουλεύει τα χωράφια του. Μια μέρα, το αγαπημένο του άλογο το έσκασε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες, μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους. “Μεγάλη κακοτυχία”, είπαν με συμπάθεια. “Ίσως”, απάντησε ο γεωργός. Το επόμενο πρωί το άλογο επέστρεψε και έφερε μαζί του και έξι άγρια άλογα. “Υπέροχη καλοτυχία”, είπαν χαρούμενοι οι γείτονες. “Ίσως”, απάντησε ο γέρος. Την άλλη μέρα, ο γιος του προσπάθησε να σελώσει και να καβαλικέψει ένα από τα άγρια άλογα, αλλά αυτό τον έριξε κάτω κι έσπασε το πόδι του. Πάλι οι γείτονες επισκέφτηκαν τον γεωργό για να του εκφράσουν τη συμπάθειά τους για την ατυχία του. “Ίσως”, είπε ο γεωργός. Την επόμενη μέρα, ήρθαν στο χωριό στρατολόγοι για να μαζέψουν νέους για το στρατό. Βλέποντας ότι ο γιος του γεωργού είχε σπασμένο πόδι, τον άφησαν. Οι γείτονες έδωσαν συγχαρητήρια στον γεωργό επειδή τα πράγματα πήγαν τόσο καλά. “Ίσως”, απάντησε ο γεωργός.
Αν σκεφτούμε το καλύτερο πράγμα που μας έχει συμβεί στο παρελθόν, αλλά και το χειρότερο, ίσως ξαφνιαστούμε διαπιστώνοντας ότι συχνά είναι ένα και το αυτό. “H χαρά και η λύπη είναι στενά συνυφασμένες”, όπως αναφέρει ο Γουίλιαμ Μπλέικ στο ποίημα “Οιωνοί Αθωότητας”.
Και στις κρίσιμες εμπειρίες μας, στις περιπτώσεις λύπης, το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές υποτιμάμε τη δύναμη του ψυχολογικού ανοσοποιητικού μας συστήματος, όπως το ονομάζουν ο Τζίλμπερτ και ο Γουίλσον.
Όπως τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος μας προστατεύουν από μικρόβια και αρρώστιες, έτσι και μια σειρά από δεξιότητες και ταλέντα -από την ικανότητά μας να εκλογικεύουμε τις αποτυχίες μας μέχρι την ικανότητά μας να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων- μας προστατεύουν ώστε να μην καταρρεύσουμε όταν αντιμετωπίζουμε αντιξοότητες και στρες. Οπωσδήποτε, η αρχική δυστυχία μετά από μια απόρριψη ή μια απόλυση είναι απίθανο να μεταμορφωθεί σε χαρά, όμως, οι σχετικές επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι πιθανότατα η δυστυχία μας θα περιοριστεί από το ψυχολογικό ανοσοποιητικό μας σύστημα».
«Μερικές φορές η ευτυχία έγκειται στο να βρεις τη σωστή ισορροπία στη δυστυχία» - Orson Scott Card
«Περπάτησα ένα μίλι με τη Χαρά. Φλυαρούσε σ’ όλο το δρόμο, αλλά πολλά από τα λόγια της δεν μ’ έκαναν περισσότερο σοφό απ’ ό,τι ήμουν. Περπάτησα ένα μίλι με τη Λύπη και δεν έβγαλε κουβέντα από το στόμα της. Πόσα πράγματα έμαθα όμως, τότε που περπάτησα με τη Λύπη» - Ρίτσαρντ Χάμιλτον
Facebook: Xara Koulopoulou
Cover photo: Νoell Οszvald
0 Σχόλια