Σύστημα προοπτικής

Μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, η τέχνη χρησιμοποιεί ένα αυστηρό κώδικα εικονογράφησης, γεμάτο θρησκευτικά και κοινωνικά σύμβολα. Ελάχιστα ενδιαφέρεται για την ακριβή αναπαράσταση του ορατού κόσμου ή την δημιουργία της ψευδαίσθησης του χώρου.

Με την ανάπτυξη του εμπορίου και των εμπορικών ταξιδιών, παρουσιάζεται η ανάγκη για την κατανόηση και συγκρότηση των πληροφοριών, που η όραση παρέχει για το περιβάλλον. Απαιτείται η δημιουργία ενός συστήματος συμβόλων και κανόνων, μια γραμματική. Το μεν σύστημα συμβόλων επιτρέπει την αναπαράσταση των οπτικών πληροφοριών, η δε γραμματική δίνει στα σύμβολα λογικές σχέσεις. Η ανάγκη για ένα τέτοιο σύστημα γίνεται πραγματικότητα με την ανακάλυψη της προοπτικής, το 1434-1436, από τον Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι. Έτσι αποκτούμε ένα λογικό πρόγραμμα συμβάσεων, στηριζόμενο στην ευκλείδεια γεωμετρία. Το σύστημα αυτό επιτρέπει την μετάβαση από τα αντικείμενα του τρισδιάστατου πραγματικού χώρου στις δύο διαστάσεις της επιφάνειας

Σύμφωνα με το σύστημα της προοπτικής, τα διάφορα σημεία ενός αντικειμένου συνδέονται με «οπτικές ακτίνες» με το ανθρώπινο μάτι. Τα σημεία όπου οι οπτικές ακτίνες συναντούν την επιφάνεια σχεδίασης δημιουργούν το είδωλο του αντικειμένου, την δισδιάστατη αναπαράσταση του.

Την περίοδο της Αναγέννησης, με την ανακάλυψη του συστήματος της προοπτικής, το βλέμμα αποκτά υποκείμενο, τον άνθρωπο. Ο συνδυασμός ματιού και μαθηματικής λογικής:

• Ενοποιεί και συστηματοποιεί την φύση δημιουργώντας ένα ομογενοποιημένο χώρο και μετρήσιμο χώρο.

• Επιτρέπει την κατασκευή αντιγράφων της φύσης.