 |
Mes Images: Cupidon et Psyché - by François Edouard Picot. Français. 1786-1868. |
Ίσως περάσει απ’την ζωή σου κάποτε ένας άνθρωπος πληγωμένος από αγάπη.
Μέσα στο βαθύ του βλέμμα ο θυμός, η λύπη και η στοργή θα είναι τόσο μπλεγμένα και κάθε φορά θα εναλλάσονται και θα σε αιφνιδιάζουν με τις όψεις τους.
Κάτι μέσα σου ίσως βρει σε αυτό το βλέμμα μια κατανόηση και ένα σκοτάδι να το ελκύει. Σαν θα πέσει πάνω σου αυτό το βλέμμα θα πάρει την μορφή δυο δακτύλων που διαγραφούν κύκλους πάνω στο κορμί σου.
Και συ θα γίνεις σπίρτο ευάλωτο που παίρνει φωτιά πάνω στην κατάλληλη επιφάνεια με τη δύναμη της τριβής. ‘
Έτσι θα νιώσεις όταν σε πρωτοαγγίξει. Και όσο η φλόγα θα κατεβαίνει στο ξύλινο κορμί σου, τόσο θα τρομάζεις για τον αφανισμό σου. Γι’αυτό, μάτια μου, μην ερωτευτείς άνθρωπο πληγωμένο.
Θα χαράξει πάνω σου το πλήγωμα μα και τα όνειρά του. Θα σε στολίσει, θα σε θαυμάσει και έπειτα θα σε αφήσει γυμνό στην μέση του πουθενά. Θα σου δανείσει στολίδια που θα τα πάρει πίσω. Μπορεί να μην έχει σκοπό να σε πληγώσει. Μα η ψυχή του είναι πολύ πληγωμένη για να σε αγγίξει χωρίς να σε λερώσει.
Τις νύχτες θα θέλει την συντροφιά σου. Τα πρωινά θα ξυπνά με μια άλλη θύμηση. Θα κάνεις ένα βήμα μπροστά και ύστερα δύο πίσω. Δεν θα καταφέρετε να πάτε μακριά.
Θα τρομάζει με την όψη σου γιατί θα κοιτάζει την σκιά σου και όχι τα μάτια σου. Και η σκιά σου σε τίποτα δε θα διαφέρει από άλλες τόσες που πέρασαν και του άφησαν πληγές.
Δε θα μπορέσει να σε κοιτάξει πραγματικά.
Σε κάθε του κοίταγμα θα σε φιλτράρει μέσα από αυτές. Και συ στην αγκαλιά του με τις ανοιχτές πληγές τι θα πάθεις;
Θα λερωθείς, μάτια μου.
Μια μέρα θα λερώσεις την ψυχή σου τόσο ανεξίτηλα που θα τρίψεις τόσες φορές το σφουγγάρι πάνω σου για να καθαριστείς που θα πληγώσεις τον ίδιο τον εαυτό σου. Είναι μπερδεμένοι οι πληγωμένοι από αγάπη. Δύσκολοι και επικίνδυνοι. Είναι προσωρινά μισοί μέχρι να ξαναχτίσουν τον γκρεμισμένο εαυτό τους.
Πόσο να τεντωθείς για να τους γεμίσεις χωρίς να χάσεις ένα μέρος του εαυτού σου; Πόσο ασφαλής να νιώσεις στο εσωτερικό ενός σπιτιού που ακόμη οι σοβάδες καταρρέουν;
Πόση αγάπη να πάρεις από αυτούς που μετρούν κάθε στάλα γιατί φοβούνται μην τους εγκαταλείψεις στην ξηρασία; Πόσο παρόν και πόσο μέλλον να σου χαρίσουν αυτοί που έχουν αφήσει ανοιχτό το παράθυρο να μπάζει παρελθόν; Πόσο χώρο να σου δώσουν μέσα τους αυτοί που τον έχουν γεμίσει με φαντάσματα.
Θα στριμωχτείς, δε σου ταιριάζει. Στη ζωή σου καλωσόρισε αυτόν που θα μπει σε αυτήν και με τα δυο του πόδια.
Όχι με το ένα μέσα και το άλλο έξω από αυτήν. Στην θέση εκείνη σου κρύβει τον ήλιο και τουρτουρίζεις απ’τον κρύο. Και αν ποτέ επουλώσει τις πληγές του και κοιτάξει καθαρά, ίσως έρθει να σε βρεί σε εκείνο το μέρος που δεν υπάρχει παρελθόν και τότε θα μπορείς να πιστέψεις πως αυτή τη φορά ήρθε για σένα, ανάλαφρος, χωρίς τον φόβο και το βάρος της χαμένης του αγάπης.
Ανθή Κατερίνη
0 Σχόλια