Μην θεωρήσεις ποτέ δεδομένα ούτε τα αισθήματα, ούτε την παρουσία μου..

Γράφει η Μοσχούλα Σολάκη

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβουμε εγκαίρως σ’ αυτήν την ζωή είναι πόσο ρευστοί και αναλώσιμοι είμαστε.

Οι γκρίνιες, οι διαφωνίες, οι εγωισμοί και οι ξεροκεφαλιές δεν έχουν καμιά σημασία μπροστά στην ανατροπή που έρχεται ακάλεστη είτε με τη μορφή ατυχήματος, είτε αρρώστιας ή ακόμη και θανάτου στη χειρότερη των περιπτώσεων.

Το ότι για σένα μπορεί να μην αξίζω, δε σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δεν με χρειάζονται, δεν θα στεναχωρηθούν αν πάθω κάτι. Για κάποιους είμαστε άχρηστοι, για άλλους όμως πολύτιμοι σαν φυλαχτά.

Πάνω στο θυμό ανταλλάσσονται βαριές κουβέντες .

Ότι εκσφενδονίζεται από το στόμα δε συμμαζεύεται και δεν γυρίζει πίσω.

Πως έχεις τόσο σίγουρο ότι επειδή θα πέσεις για ύπνο σήμερα, θα ξυπνήσεις αύριο;

Πως μπορείς και κοιμάσαι χωρίς καληνύχτα;

Τι είναι αυτό που σε κάνει ,να θεωρείς τα πάντα δεδομένα;

Στο δικό μου μυαλό δε χωράνε αυτά τα πράγματα. Έχω συναντήσει ανθρώπους που πέρασαν στην άλλη όχθη και όταν επέστρεψαν, ορκίστηκαν στον εαυτό τους να μη σπαταλήσουν ούτε στιγμή και άλλους πάλι που ενώ έχουν την υγειά τους και τα χέρια τους, κάνουν τα πάντα να τα αχρηστέψουν.

Δεν ήρθαμε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να φάμε ο ένας τις σάρκες του αλλουνού.

Τελείωσε!

Ήρθαμε για να αγαπηθούμε που να πάρει.

Να καθρεφτιστώ εγώ σε σένα και συ σε μένα.

Να μάθω πράγματα για μένα που δεν ήξερα, να μάθεις πράγματα για σένα που δεν ήξερες.

Στόχος είναι η εξέλιξη και όχι η μιζέρια.

Κανενός η αξία δεν ανεβαίνει, μειώνοντας τον άλλον.

Η συγνώμη δεν είναι καραμέλα, να την πιπιλίζουμε όλη την ώρα και με την πρώτη ευκαιρία να κάνουμε τα ίδια ξανά και ξανά!

Επειδή εσύ δεν έχεις όρια και αυτοσεβασμό, δεν σου δίνει κανείς το δικαίωμα να γκρεμίσεις τα δικά μου.

Μεγάλο προσόν η ωριμότητα.

Και ναι δεν αντιλέγω και υπομονή θα κάνουμε και τα κορόιδα θα κάνουμε ουκ ολίγες φορές αλλά δεν θα ξεχνάμε ποτέ να ρίχνουμε ματιές μέσα μας, για να δούμε αν είμαστε εντάξει.

Γιατί όταν κλείνουν τα φώτα μένουμε πάντα μόνοι μας, με τον εαυτό μας.

Καταπιέζοντας τον και ταλαιπωρώντας τον, δεν θα ξεχάσει να μας ρίξει μια σφαλιάρα αφύπνισης, μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο.

Μοσχούλα Σολάκη – wp.loveletters.gr