Το γράμμα…Π (ΠΙ)
Το γράμμα Π… είναι η Πνοή ανέμου (η Πόσις)…. το πέρασμα. Το γράμμα Π… δηλώνει το λόγο της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του. Ονοματίζει επίσης και ένα σημαντικό μεσόνιο. Το κεφαλαίο «Π» συμβολίζει την έννοια του γινομένου στα μαθηματικά.
Η λέξις ΠΝΟΗ… έχει το γράμμα Π… που είναι το πέρασμα… το γράμμα Ν… του Νου…. το γράμμα Ο… ο γήινος χώρος…. το γράμμα Η… δια Ηλιακής Ακτινοβολίας. Οπότε η ΠΝΟΗ… είναι το πέρασμα της Νόησης στο γήινο χώρο δια της Ηλιακής Ακτινοβολίας. Είναι αυτό το φύσημα του Πνεύματος… που μας ξαναφέρνει και πάλι πίσω στην ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Η λέξις ΠΝΕΥΜΑ / ΠΝΕΥΜΑ = 576 = 18 => 9… και εννέα (9)… διότι οφείλουμε να έχουμε θέαση στον αριθμό 9. Η λέξις ΠΝΕΥΜΑ…. είναι Π+νεύμα… όπου πράγματι το γράμμα Π… η Πύλη(πέρασμα στην άλλη ζωή) … και μας κάνει νεύμα-νόημα… για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της υλικής ζωής.
Το γράμμα Π… κατά τον κώδικα ανήκει στα ουράνια άφωνα. Σχηματικά μας περιγράφει με την οριζόντια γραμμή του… το ουράνιο επίπεδο. Οι δύο κάθετες γραμμές… είναι αυτές που τροφοδοτούν από τον Ουρανό και περιβάλλουν προστατευτικά… ότι είναι «υπό την Σκέπη Του».
Το γράμμα Π… σημαίνει πρωτίστως τον Πατέρα Θεό και κατόπιν το Πύρ… δηλαδή… το πρώτο στοιχείο της Δημιουργίας. Σημαίνει επακριβώς την δύναμη που μας Περιβάλλει,που μας Προστατεύει και που Πυροδοτεί τα κύτταρά μας.
Η Λέξις ΠΕΝΙΑ….. (Λάβετε γνώσιν….του «έρωτος»…τέκνον Πόρου και Πενίας…..αφού ΑΔΕΛΦΙΑ….η Πενία….με αναγραμματισμό μετατρέπεται εις Πείνα….οπότε εξ υπακούεται λοιπόν…ότι ο Έρως εκληρονόμησε από την μητέρα του την Πενία…την πνευματική μας πείνα…..σημαντικό εξ όλων των χαρακατηριστικών…..και φυσικά είναι και ο μπαμπάς… ο Πόρος….
Η λέξις ΠΗΓΑΣΟΣ… είναι μία ιερή λέξις… κι επειδή έχω μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του… μιας και έχω γράψει ένα «μυθιστόρημα» με τον τίτλο «Αναζητώντας τον Πήγασο»… θα αφιερώσω λίγα περισσότερα στοιχεία.
Ο Πήγασος λοιπόν… ήταν το ιερό φτερωτό άλογο των Ελλήνων και της Ελληνικής μας Μυθολογίας. Είναι ένα μοναδικό και καθαρά Ελληνοπρεπές Σύμβολο, για το οποίο ξέρουμε ότι υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Η λέξις ΙΠΠOΣ… μυθοποιήθηκε πολύ νωρίς και αυτό όχι μόνον χάρη στα φυσικά του χαρίσματα, αλλά και στην ανεκτίμητη πρακτική προσφορά του στον Άνθρωπο…! Έτσι χάρη στον ΙΠΠΟ… έγιναν κατορθωτές οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από τη Mέση Ανατολή, τη νότια Pωσία και τον Kαύκασο στον Ελλαδικό χώρο και τη Δυτική Eυρώπη, κατά την τρίτη χιλιετία. Mέσα σε άμαξες που τις έσερναν άλογα, ή καβάλα σ’ αυτά, κατόρθωναν οι μετανάστες να διανύουν τεράστιες αποστάσεις, αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις ο ρόλος του ίππου ξέρουμε ότι υπήρξε αποφασιστικός. Ίσως δικαιολογημένα οι μελετητές της Ιστορίας του Πολιτισμού υποστήριξαν ότι στις ράχες των Ίππων γράφηκε…. η Ιστορία της Ανθρωπότητας, ως ένας απόηχος της πανάρχαιας και κοσμοϊστορικής υπεροχής του ίππου έναντι των άλλων ζώων που εξημέρωσε ο Άνθρωπος που αποτελεί και το γεγονός ότι σήμερα η ωστική δύναμη των μηχανών υπολογίζεται ακριβώς σε ιπποδύναμη (HP = horse power – ισχύς).
Έτσι στο άλογο από νωρίς δόθηκαν κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις. Έτσι λοιπόν ανάμεσα στους πολυάριθμους μύθους που αναφέρονται γενικά στο άλογο, ξεχωρίζει αυτός ο Μύθος του φτερωτού Ίππου (…ελευθερία, ταχύτητα, ύψος, ισχύς), του Πήγασου.
Kατά τον Hσίοδο λοιπόν στη (Θεογονία 276-282), ο Πήγασος ήταν καρπός της ένωσης του Ποσειδώνος με τη Γοργώ Mέδουσα και έτσι ξεπήδησε από τον λαιμό της… όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας με τη συνδρομή της Αθηνάς. Γόνος του θεού των υδάτων… ο Πήγασος… οπότε το όνομά του μας παραπέμπει στο υγρό στοιχείο, δηλαδή… στην πηγή, αφού μάλιστα γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, του μυθικού ποταμού που περιβάλλει τον κόσμο (Θεογονία 281-283). Εξάλλου ΠΗΓΑΣΟΣ=ΠΗΓ (Η)…Αρχικής Γνώσης.
Ένας άλλος πάλι Μύθος μας παραδίδει πως η Iπποκρήνη, που είναι μια πηγή στην κορυφή του Eλικώνα της Bοιωτίας… από την οποία οι Eλικωνιάδες Nύμφες αντλούσαν την έμπνευσή τους, ανέβλυσε… όταν ο Πήγασος χτύπησε με την οπλή του τον βράχο. Kι άλλες όμως πηγές, σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες, ανέβλυσαν χάρη στο χτύπημα της οπλής του Πήγασου.
Μια άμεση σχέση και με τον δαμασμό του Πήγασου στην Kόρινθο… από τον τοπικό ήρωα Bελλεροφόντη έχει η θεά Αθηνά. Eκεί κοντά στην Kρήνη Πειρήνη, μια πηγή πλούσια σε νερά ακόμα και σήμερα, παραμόνεψε ο ήρωας το θεϊκό άλογο και όταν εκείνο πλησίασε κοντά για να πιει νερό, το δάμασε περνώντας του… φυσικά με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της Αθηνάς… στο στόμα… το χρυσό χαλινάρι… δώρο της ίδιας της θεάς των τεχνών (Πίνδαρος. O. XIII, 65. 78)
Έτσι είναι πολλοί οι άθλοι που πραγματοποίησε ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο…!
Ξεχωρίζει, όμως ο σπουδαιότερος ανάμεσά τους, που είναι η εξόντωση της Xίμαιρας, ενός τέρατος με σώμα λιονταριού, κεφαλή τράγου στη ράχη του και μια έχιδνα στη θέση της ουράς, που έσπερνε τον όλεθρο, κατακαίγοντας τα πάντα με τη φωτιά που ξερνούσε απ’ το στόμα του. Δεν είχε, ωστόσο, παρά τα ανδραγαθήματά του, καλό τέλος ο Bελλεροφόντης.
Mεθυσμένος από τους αλλεπάλληλους άθλους του, πίστεψε πως θα μπορούσε να φτάσει και στον Όλυμπο ακόμη, την κατοικία των θεών, αλλά την αποκοτιά του αυτή – ύβριν την έλεγαν οι αρχαίοι – την πλήρωσε ακριβά. Γιατί ο Πήγασος, από συντρόφος και βοηθός του, έγινε όργανο της θεϊκής Δίκης. Tον πέταξε απ’ τη ράχη του κι ο ήρωας τέλειωσε άθλια τη ζωή του, χωλός από την πτώση του και ταπεινωμένος, ενώ αντίθετα, ο Πήγασος συνέχισε την πτήση του προς τον Oλυμπο, όπου έμεινε στην υπηρεσία του Δία, ως φύλακας και φορέας των συμβόλων του, του κεραυνού και της αστραπής, υπαινιγμός ίσως, στην υπερβατική και τελολογική αποστολή του.
Eίναι σύμπτωση, άραγε, που οι θεοί του φωτός και του Λόγου, δηλαδή…. ο Hλιος και ο Απόλλωνας, αλλά και άλλοι αστρικοί θεοί, ταξιδεύουν έφιπποι, ή σε άρματα που τα σέρνουν άλογα φτερωτά; Και όταν λέμε έφιπποι…εννοούμε φυσικά βρίσκονται τα σκάφη…!
H σχέση, επίσης, του Πήγασου με την Αθηνά…. υποδηλώνει και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της προσφοράς του στους θνητούς. Γιατί ο δαμασμός του πρωταρχικού ίππου, του Πήγασου, από τον Bελλεροφόντη σημαίνει, κατ’ επέκταση, το δαμασμό του ίππου από τον άνθρωπο. Tον δαμασμό του ίππου και το «ηνιοχείν» που δίδαξε η Αθηνά στους ανθρώπους, θεωρούσαν οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας προσφορά τόσο πολύτιμη…. ώστε να την παραβάλλουν με την ευεργεσία της Δήμητρας προς αυτούς, δηλαδή…. τη διδαχή της καλλιέργειας των σιτηρών.
Tον 4ο αι. π.X. ο Eύδοξος, μαθητής του Πλάτωνα και εκπρόσωπος της πεποίθησης ότι η γη είναι σφαιρική, αναφέρεται για πρώτη φορά στον αστερισμό του «ιερού ίππου». Έτσι από τότε ο αστερισμός του Πήγασου…. μνημονεύεται μαζί με τα άλλα ουράνια σώματα από τον Άρατο (315-240 π.X.) στο έργο του Φαινόμενα, καθώς και από τον αστρονόμο Iππαρχο (2ος αι. π.X.).
Kατά την Ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή η πτήση του Bελλεροφόντη στη ράχη του Πήγασου ταυτίστηκε με την ανύψωση του ανθρώπου στη σφαίρα του Πνεύματος και της Αρετής. Γι’ αυτό πολλοί Pωμαίοι αυτοκράτορες ή άλλα πρόσωπα που η πολιτεία ήθελε να τιμήσει ως ήρωες ή και να θεοποιήσει, εικονίζονται συχνά να εφιππεύουν τον Πήγασο.
Tο θέμα των άθλων Bελλερεφόντη – Πήγασου, αλλά και μεμονωμένα ο Πήγασος, υιοθετείται από όλους τους λαούς της Mεσογείου έως πέρα από τις Hράκλειες Στήλες και μέχρι τη Bρετανία, καθώς και από λαούς της Ασίας. Πολυάριθμα έργα τέχνης και λόγου πιστοποιούν την επιβίωση του μύθου του θεϊκού ίππου και του ιππέα του στις ατελεύτητες μεταμορφώσεις του καθ’ όλο τον Mεσαίωνα, τόσο στη χριστιανική Δύση όσο και στη βυζαντινή επικράτεια. Η αναμέτρηση του Πήγασου και του Bελλερεφόντη με τη Xίμαιρα αποτελεί τώρα σύμβολο της αρετής και του αγώνα του χριστιανού να υποτάξει τα ένστικτα και τα πάθη της κατώτερης υλικής φύσης του.
Tην ίδια εποχή, εκτός από τον Bελλερεφόντ, και άλλοι ήρωες, όπως ο Περσέας, ή ο astolfo στο ποιητικό έργο του ariosto Mαινόμενος Oρλάνδος, επιτελούν τους θαυμαστούς άθλους τους στη ράχη του Πήγασου (καμιά φορά και ενός ιππογρύπα). Στη χριστιανική εικονογραφία βλέπουμε εξάλλου, τόσο του Bυζαντίου όσο και της Pωσίας, αφού έκλεψαν για καόμη φορά στοιχεία και εικόνες και τις τροποποίησαν όπως αυτοί ήθελαν… εμφανίζεται αυτούσιος και σε όλες τις παραλλαγές του ο μύθος του Πήγασου. Έτσι η ανάληψη στους ουρανούς του προφήτη Hλία… είναι ακριβώς το όνομά που παραπέμπει στον θεό… Ήλιο και γίνεται επάνω σε άρμα που το σέρνουν ίπποι φτερωτοί. Έτσι βλέπουμε και τους αρχάγελλους Mιχαήλ και Γαβριήλ, να είναι καβάλα σε φτερωτά άλογα και να καταβάλλουν ένα τέρας, τον άρχοντα του κακού, όπως ακριβώς έκανε ο Bελλεροφόντης καβάλα πάνω στον Πήγασο και εξόντωσε τη Xίμαιρα.
Ίσως να μην είναι τυχαίο… ότι στη νέα αυτή φάση του πολιτισμού της Δύσης… οπου οι ήρωες που διαπρέπουν με τις ανδραγαθίες τους και εγκωμιάζονται στα πολυάριθμα επικά κείμενα… είναι πάντα έφιπποι και ονομάζονται ιππότες (δηλαδή… chevaliers), με πιο αντιπροσωπευτικούς ανάμεσά τους τους περίφημους Iππότες της Στρογγυλής Tραπέζης (Les chevaliers de la table ronde).
Στην κοσμογονική αυτήν περίοδο ο Πήγασος προβάλλεται ως το σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και των ηρωικών πράξεων, και η εικόνα του στέφει επιτύμβια μνημεία ποιητών και καλλιτεχνών ή συνοδεύει προσωποποιήσεις της Φήμης, και αργότερα της Δημοκρατίας.
Σε άλλες συνθέσεις, εμπνευσμένες από τον χώρο του Παρνασσού, ο Πήγασος παριστάνεται ανάμεσα στον Απόλλωνα και τις Mούσες ή εικονίζεται να εγκαταλείπει το ιερό όρος εξαιτίας της βεβήλωσής του από κάποιους ασεβείς.
O Πήγασος γενικά διατηρεί και στη συνέχεια τον πολύπλευρο συμβολισμό του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για ποιητές, συγγραφείς, μουσουργούς και καλλιτέχνες. Oι συνθέτες Jean Baptiste Lolly (1679), Ch. Craopne (1708), a. Keiser (1712) συνέθεσαν όπερες εμπνευσμένες από τον μύθο του Bελλεροφόντη, ενώ αναρίθμητοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να εικονίζουν το ίδιο αυτό θέμα με τις συμβολικές προεκτάσεις του.
Σε ένα σχέδιο του Kοκόσκα, ο Πήγασος, βαρύς και ογκώδης, με φτερά πεσμένα και ατροφικά, δοκιμάζει να πετάξει, σε μια προσπάθεια μάταιη, φανερά καταδικασμένη σε αποτυχία. Στον πίνακα του Picasso για την Eιρήνη, που βρίσκεται στο Vallaoris της Γαλλίας, εικονίζεται ο Πήγασος στο κέντρο μιας πολυπρόσωπης σύνθεσης, ως «όχημα» για την επιστροφή του ανθρώπου στην πρωταρχική αθώα, ειρηνική ύπαρξή του, δηλαδή… στην παραδείσια κατάστασή του. Τέλος πολλές υπήρξαν οι παραστάσεις του Πήγασου κυρίως σε νομίσματα και δακτυλιόλιθους κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους μέχρι και τους τελευταίους Ρωμαϊκούς ως άλογο με πτέρυγες εκτός από το βάθρο του άρματος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, στην Κόρινθο, που από το στέρνο και κάτω απεικονίζεται μερικές φορές και ως θαλάσσιο κήτος.
H μορφή του φτερωτού ίππου και του αναβάτη του είναι το αιώνιο θέμα, που διαλαλεί την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου να πετάξει στο μυθικό, δηλαδή… το αρχέγονο παρελθόν του. O μύθος του Πήγασου, όπως άλλωστε και όλοι οι Ελληνικοί μύθοι, αποτελούν σύμβολα μιας παγκόσμιας γλώσσας, μιας «κοινής» κατανοητής σε όλους μέσα στη βαβέλ των γλωσσών και των αντιθέσεων. Συνοπτικά τον συναντάμε:
1. Όταν ο Περσέας αποκεφάλισε τη Μέδουσα, που είχε καταστήσει έγκυο ο Ποσειδώνας, ξεπήδησαν από τη τομή ο Χρύσάωρας, πατέρας του Γυριόνη και ο Πήγασος το φτερωτό άλογο. Κατά μια μαρτυρία, ο Πήγασος γεννήθηκε από το αίμα που έπεσε στη θάλασσα. Τότε ο Περσέας ιππεύοντας αυτόν κατάφερε να διαφύγει τη καταδίωξη των άλλων δύο γοργόνων, αδελφών της Μέδουσας ή, με την πιο συνηθισμένη μορφή του μύθου, με τα φτερωτά σανδάλια του. Ο Πήγασος ήταν συνεπώς γιος του Ποσειδώνα και της Μέδουσας.
2. Κατά τον Ησίοδο το όνομά του οφείλεται στις «Πηγές» του Ωκεανού όπου είχε γεννηθεί, έτσι το όνομα φέρεται να έχει σχέση με πηγές. Ο Πήγασος, φτερωτός όπως ήταν, ανήλθε στον Όλυμπο, στην έδρα των Αθανάτων και διέμενε στην υπηρεσία του Δία χρησιμοποιούμενος για την μεταφορά των κεραυνών από το εργαστήριο του Ηφαίστου στον Όλυμπο. (Θεογονία 281-286, Απολλόδωρος ΙΙ 3, 4).
3. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση που επικρατούσε στη Κόρινθο ο Πήγασος ήταν κατ΄ εξοχήν Κορινθία θεότητα, για τον οποίο είχαν κοπεί και νομίσματα με τη παράστασή του. Λέγονταν ότι μόλις ο Πήγασος ξεπήδησε από τη Μέδουσα, πέταξε στην Ακροκόρινθο και ξεδίψασε στα νερά της Πειρήνης πηγής εξ ού και «Πειρήνιος πώλος» το από τότε όνομά του. Στη συνέχεια οι παραδόσεις των Κορινθίων συσχετίζουν τον Πήγασο με τη παράδοση του Βελεροφόντη και της Χίμαιρας.
4. Η συσχέτιση του Πήγασου με τις Μούσες οφείλεται στη ακόλουθη παράδοση: Όταν οι Μούσες διαγωνίζονταν κάποτε στο τραγούδι με τις κόρες του Πιέρου, στον ποταμό Ελικώνα, μόλις άρχισαν το τραγούδι οι Πιέριες κόρες όλα είχαν σκοτεινιάσει. Αμέσως μετά, όταν ήλθε η σειρά των Μουσών, όλα φαίνονταν σαν να σταμάτησαν, ο Ουρανός, η Θάλασσα, τα ποτάμια, για να ακούσουν τους εξαίσιους ύμνους, ο δε Ελικώνας άρχιζε να υψώνει τη κορυφή του προς τον ουρανό από χαρα και υπερηφάνεια μέχρι που τον σταμάτησε ο φτερωτός Πήγασος, με διαταγή του Ποσειδώνα, λακτίζοντάς τον με τις οπλές του. Από το λάκτισμα αυτό γεννήθηκε η πηγή του Ελικώνα, της οποιας τα νερά ενέπνεαν τις Μούσες, η καλούμενη και Ιπποκρήνη.
5. Σε μεταγενέστερους μύθους ο Πήγασος αναφέρεται και ως άλογο της Ηούς στην οποία της τον πρόσφερε ως δώρο ο Ζεύς για να σέρνει το άρμα της.
Ανήκει στα ακατάλυτα σύμβολα του Ελληνισμού…. όπου προσφέρουν τη δυνατότητα στους θνητούς να επικοινωνούν με τη θεότητα αλλά και μεταξύ τους, στην εξυψωτική ατμόσφαιρα του αμοιβαίου σεβασμού και της αδελφοσύνης.
Τελικά οι θεοί πρόσφεραν στον Πήγασο μια αιώνια θέση στον ουρανό δημιουργώντας τον Αστερισμό του Πήγασου.
ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)
0 Σχόλια