Μήπως έχεις ξεχάσει ότι η ζωή είναι παιχνίδι; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που γερνάς;

Το Μυστικό της Νεότητας

Δεν σταματάμε το παιχνίδι επειδή γερνάμε. Γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. 

Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι; Ποιος είναι αυτός που μας έκανε να πιστέψουμε ότι αν παίρναμε τη ζωή στα σοβαρά θα είχαμε μια καλύτερη ζωή… μια ευτυχισμένη ζωή…

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι η σοβαρότητα είναι η αρρώστια του μυαλού ενώ η χαρωπότητα, κράτα σε εγρήγορση και ακμαιότητα τόσο το μυαλό όσο και την καρδιά μας. Είναι αυτή, που παίρνει το βάρος από τους ώμους μας έτσι ώστε να μην λυγίζουν τα γόνατα μας και κάνει ανάλαφρο το βηματισμό μας. 

Είναι αυτή που δίνει μια φρεσκάδα δροσιάς στα χείλη και μας κάνει να βλέπουμε την ομορφιά ακόμα κι εκεί που οι άλλοι δυσκολεύονται να την αντικρίσουν. Και πάντα, εξαιτίας της μπορούμε να αντικρίζουμε μια σπίθα φωτός ακόμα και στα πιο βαθιά μας σκοτάδια. Και αυτά, δεν υπάρχουν γύρω μας αλλά μέσα μας. Στο μυαλό μας… 

Ας απαρνηθούμε τον καθωσπρεπισμό και ας ζήσουμε την ζωή μας όπως την ορίζει η ψυχή μας…

Και ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι κάποιος εραστής του εφήμερου και λιγότερο υπεύθυνος αν είναι πιο χαρωπός. Η υπευθυνότητα δεν είναι ποιότητα μυαλού αλλά καρδιάς. Και ο πραγματικά υπεύθυνος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του αναγνωρίζοντας στους άλλους το δικαίωμα να είναι και εκείνοι υπεύθυνοι για την δική τους ζωή.

Χρειάζεται να γελάμε και να βρίσκουμε ένα λόγο να έχουμε καλή διάθεση καθημερινά. Μια σταγόνα γέλιου μπορεί να δημιουργήσει σιντριβάνια χαράς αρκεί να βγαίνει από την καρδιά μας. Και σίγουρα η ενέργεια του γέλιου μπαίνει παρακαταθήκη στα κιτάπια της ζωής μας ούτως ώστε αργότερα, όταν την χρειαστούμε, να έχουμε την δυνατότητα να μεταμορφώσουμε τα δυσβάστακτα Αχ και Βαχ που φλερτάρουν με την καθημερινότητά μας.

Το να γερνάς είναι αναπόφευκτο, το να μεγαλώνεις όμορφα όμως είναι επιλογή. 

Και χρειάζεται Ευφυΐα. Συναισθηματική Ευφυΐα για να γίνει αυτό. Να έχεις την ικανότητα να μην βλέπεις εμπόδια, να μην βλέπεις προβλήματα αλλά προκλήσεις. Προκλήσεις που ακονίζουν το μυαλό και μεγαλώνουν τη δύναμή σου χωρίς να κλειδώνουν την καρδιά σου. Γιατί η δύναμη, όταν η καρδιά είναι κλειστή γίνεται σκληρότητα και μεγαλώνει την απόσταση που έχεις με τον εαυτό σου…

Σε κάθε πρόκληση, βλέπεις σε τι κατάσταση είναι τα φτερά σου κι αν χρειάζεται, κάνεις μια παύση. Νιώθεις που βρίσκεσαι, τι έχεις αλλάξει, τι έχεις μεταμορφώσει και τι χρειάζεται να κάνεις ακόμα για να ενδυναμώσεις το πέταγμα σου…

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η καρδιά σου να έχει κρατήσει την νεανική της ποιότητα. Και μια καρδιά μπορεί να παραμείνει νεανική ακόμα κι όταν το μυαλό είναι έμπειρο. Αυτός είναι άλλωστε ο συνδυασμός της σοφίας.

Το θάρρος είναι μια από τις ποιότητες της νεανικής καρδιάς. 

Ο άνθρωποι με νεανική καρδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, έχουν τόσο έντονη τη ζωή μέσα τους που τολμάνε να κάνουν τα "αδύνατα - δυνατά". Τολμάνε να ζουν πέρα από τον συμβατικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Δεν είναι ότι δεν έχουν φόβους, απλά δεν γίνονται υποχείριο τους. Δοκιμάζουν και δοκιμάζονται βάζοντας χρώμα στη ζωή τους.

Συνήθως οι άνθρωποι μετανιώνουν όταν κάποιες φορές γίνονται πιο τολμηροί. Όμως βαθιά μέσα τους, σε εκείνες τις εσωτερικές στιγμές που ακούνε τον εαυτό τους, ξέρουν ότι εκείνες ακριβώς τις στιγμές, ένιωσαν την ζωή να κυλάει μέσα τους και να ερωτοτροπεί με κάθε κύτταρο του κορμιού τους. Όμως αρνούνται να το παραδεχτούν γιατί τότε θα είναι σαν να αποδέχονται ότι έχουν ζήσει με λάθος τρόπο. Έχουν ζήσει μια ζωή στα μέτρα που τους παραχώρησαν οι άλλοι.

Λένε κάποιοι: καλύτερα να μετανιώνεις γι’ αυτά που έκανες παρά γι’ αυτά που δεν έκανες. Όμως αν θες την γνώμη μου μην μετανιώνεις για τίποτα. Όσοι μετανιώνουν φοβούνται το θάνατο και κάνουν πίσω στη ζωή. 

Κάνε γόνιμα τα λάθη σου… Δες τα σαν δασκάλους και άλλαξε τον εαυτό σου μέσα από αυτά… Πες ένα συγγνώμη κι ένα σ' αγαπώ όπου χρειάζεται και αγάπησε περισσότερο τον εαυτό σου. 

Οι φόβοι σου κάνουν λάθη όχι εσύ…

Η σοβαρότητά σου κάνει λάθη όχι εσύ…

Η σοβαρότητα ζητά ασφάλεια και η ασφάλεια κανόνες για να μην ξεφεύγει ούτε στιγμή από μια ελεγχόμενη ζωή, βιωμένη μέσα σε συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά. Και όποιος το κάνει αυτό δεν καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο σφάλμα το διαπράττει απέναντι στον εαυτό του.

Όλοι γερνάμε και δεν χρειάζεται να έχουμε κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να το πετύχουμε αυτό. Όμως χίλιες φορές, όταν έρθει η ώρα μου, έχοντας γευτεί ολοκληρωτικά τη ΖΩΗ να πω: ΕΖΗΣΑ και να αποχωρίσω χαμογελαστά από την αλάνα της ζωής, παρά από φόβο μη με ακούσει ο θάνατος να πω ψιθυριστά: Ακολούθησα τους κανόνες κι ένα δάκρυ ανεξέλεγκτο να κυλήσει από τα μάτια μου…

namaste 

despoina palamar
http://pulseoflove.blogspot.com