Η σχέση μεταξύ ενός γονέα κι ενός παιδιού μπορεί να είναι υγιής κι εποικοδομητική, όμως, συχνά φθάνει σε όρια που είναι απαγορευτικά. Η υπερβολική προσκόλληση του παιδιού με τους γονείς του μπορεί να έχει τα αντίθετα απ’ τα επιθυμητά αποτελέσματα και τελικά να δημιουργήσει πρόβλημα.
Η θεωρία της προσκόλλησης επικεντρώνεται στις σχέσεις και τους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων, ιδιαίτερα των μακροχρόνιων, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων μεταξύ παιδιού και γονέα αλλά και μεταξύ των ερωτικών συντρόφων.
Ο Βρετανός ψυχολόγος John Bowlby ήταν ο πρώτος θεωρητικός της προσκόλλησης, περιγράφοντας την προσκόλληση ως «διαρκή ψυχολογική συνεκτικότητα μεταξύ των ανθρώπων».
Ο Bowlby ενδιαφερόταν για την κατανόηση του άγχους του αποχωρισμού και την αγωνία που βιώνουν τα παιδιά όταν αποχωρίζονται από τους πρώτους κηδεμόνες τους. Μερικές από τις πρώτες συμπεριφορικές θεωρίες πρότειναν ότι η προσκόλληση ήταν απλά μια μαθημένη συμπεριφορά. Οι θεωρίες αυτές πρότειναν δηλαδή ότι η προσκόλληση ήταν αποτέλεσμα της τροφοδότησης της σχέσης μεταξύ παιδιού και γονέα. Επειδή ο γονέας παρέχει τροφή στο παιδί, το παιδί προσκολλάται.
Ο Bowlby παρατήρησε ότι αυτή η τροφή δεν μείωνε το άγχος που βίωναν τα παιδιά τη στιγμή του αποχωρισμού. Αντιθέτως, διαπίστωσε ότι η προσκόλληση χαρακτηριζόταν από σαφή συμπεριφορά και κίνητρα. Όταν τα παιδιά νιώθουν φοβισμένα, αναζητούν ασφάλεια στον κηδεμόνα τους, προκειμένου να λάβουν τόσο άνεση όσο και φροντίδα.
Τι είναι η προσκόλληση;
Η προσκόλληση είναι ένας συναισθηματικός δεσμός με ένα άλλο πρόσωπο. Ο Bowlby πίστευε ότι αυτοί οι πρώτοι δεσμοί που δημιουργούνται στα παιδιά με τους κηδεμόνες τους έχουν αντίκτυπο σε όλη τους την υπόλοιπη ζωή. Πρότεινε επίσης ότι η προσκόλληση χρησιμεύει στο κρατηθεί το βρέφος κοντά στη μητέρα και να εξασφαλιστεί η επιβίωσή του.
Είδε την προσκόλληση ως προϊόν των εξελικτικών διαδικασιών. Καθώς οι συμπεριφορικές θεωρίες της προσκόλλησης πρότειναν ότι η προσκόλληση ήταν μια μαθημένη διαδικασία, ο Bowlby και άλλοι πρότειναν ότι τα παιδιά γεννιούνται με μια έμφυτη ικανότητα να διαμορφώνουν δεσμούς με τους κηδεμόνες τους. Σ’ όλη την ιστορία, τα παιδιά που διατηρούσαν προσκόλληση με κάποιο άτομο, είχαν περισσότερες πιθανότητες να λάβουν την άνεση και την προστασία του, και ως εκ τούτου πιο πιθανό να επιβιώσουν μέχρι την ενηλικίωσή τους.
Έτσι, πώς καθορίζεται η επιτυχημένη προσκόλληση;
Οι συμπεριφοριστές πρότειναν ότι ήταν η τροφή που οδήγησε στον σχηματισμό αυτής της προσκολλητικής συμπεριφοράς, αλλά ο Bowlby και άλλοι απέδειξαν ότι η ανταπόκριση ήταν ο κύριος παράγοντας της προσκόλλησης.
Το κεντρικό θέμα της θεωρίας της προσκόλλησης είναι ότι οι κηδεμόνες, οι οποίοι είναι διαθέσιμοι και ανταποκρίνονται στις ανάγκες ενός βρέφους επιτρέπουν στο παιδί ν’ αναπτύξει μια αίσθηση ασφάλειας. Το βρέφος γνωρίζει ότι ο κηδεμόνας είναι αξιόπιστος, κάτι το οποίο δημιουργεί μια ασφαλή βάση για το παιδί για να εξερευνήσει τον κόσμο.
0 Σχόλια